เรื่องที่เล่า อาจจะงงหน่อย
ตอนนั้นเค้าอายุ 30กว่า เราอายุ 23 ด้วยอายุที่ห่างกัน ความคิดความอ่านเลยไม่ค่อยจะไปในทางเดียวกัน ตอนเเรกที่เจอรู้สึกชอบตกหลุดรักมากกก เป็นคนที่มีเสน่ห์ เทคเเคร์ เป็นตัวของตัวเองสุด หลังจากนั้น เราก็พยายามเข้าหา บ่อยขึ้น เพราะเค้าก็สนิทกะลูกพี่ลูกน้ งเรา ก็เลยทำเสมือนว่ามาหาลูกพี่ลูกน้องเเต่เปล่า มาหาเค้านั้นเเหละ หลังจากนั้นก็คุยกันจนสนิทกัน ตัวติดกันไปไหนก็ไปด้วยกัน จนมีวันหนึ่งเราไปปาร์ตี้กัน เราก็เป็นคนไปสารภาพรักเขาก่อน เค้าตกใจ ก็หลอกถามไปเรื่อย เราก็จำไม่ค่อยได้เมา เเต่เราก็ไม่ได้อยู่ในสถานะเเฟน อยู่ในสถานะเชิงคนคุย แต่มากกว่าคนคุย ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน คือเราเป็นได้ทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้อง และคนรู้ใจ มาหาบ่อยจนย้ายมาอยู่ด้วยกัน น่าจะ2ปีกว่า เรากำลังไปได้สวย รักกันเข้าใจกันดี
จนมีผชมาบอกชอบเธอ(ซึ่งเค้าเป็นญาติกัน แต่ไม่เคยรู้จักกันเลย) เธอก็เฉยๆนะ แต่มันมีความรู้สึกว่าเธอรู้สึกดี และผชเอาจริง ตอนนั้นเรานิ่งๆก็เเค่มองไปที่เธอเป็นระยะ หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ ก็มีเเต่ปัญหา บอกต้องการสังคมใหม่ๆ -ออกไปกะญาติคนนั้นบ่อย->
จับได้เเต่ไม่พูดอะไร กำลังเก็บข้อมูล)<-ทำตัวมีความลับ บอกเราไป( เข้าฟิตเนสบ้าง) แต่ไปบ้างไม่ไปบ้าง
เค้าเคยบอกเราว่าไม่มีอะไร +เค้าเป็นคนที่ไม่ชอบอธิบาย เเละเราเชื่อในสิ่งที่เราคิดมากกว่า จึงไม่ฟังเเล้ว หาเรื่องตลอด เค้าก็เริ่มไปบ้านเพื่อน บ้านผชบ้าง ตอนนั้นร้องไห้ตลอด4เดือน (ตอนนั้นก็ยังคิดไม่ได้) แต่เค้ากลับมานอนบ้านทุกเกือบทุกคืน จนมันถึงจุดต่ำสุดของคนคนนึ่งจะรับได้ เลยร้องต่อหน้าเค้าเลยว่า'พี่หนูสงสารตัวเองที่ต้องมานั่งร้องไห้เเบบนี้ พี่บอกหนูมาตรงๆเหอะว่าพี่มีอะไรกับมันและเราพอกันเเค่นี้ ( ด้วยความที่เค้าพูดกลับมามันเจ็บจริงๆ'ก็คิดเองเก่งอยู่เเล้วก็คิดต่อไป') คือเค้าปล่อยให้เรารู้เอง แทนที่จะบอกไปเลยว่าจบ เราเลิกกันเถอะ หลังจากวันนั้นก็เงียบกันทั้งคู่คุยเท่าที่จำเป็น
(การที่ทำให้ค่อยๆรู้ก็จะเจ็บไปเรื่อยๆ เราว่าความรู้สึกมันเเย่มา
แต่การที่บอกตรงๆมันเจ็บเเต่จบรึป่าว)
สิ่งที่ยังจำได้ดีและอาจทำให้ตาสว่างคือรอยตบที่อยู่บนหน้าตอนนั้น (เอาจริงๆตอนนั้นก็พูดเเรงกะเค้าอยู่ เค้าถึงทำแบบนั้นกับเรา)เเละนั้นคือจุดเปลี่ยนของคำว่า'พอ'
พอมองย้อนกลับไป เราเเย่ที่ไม่ฟังคนที่เรารักเลย เชื่อแต่สิ่งที่คิด ด้วยเค้าโตกว่าเค้าไม่มานั่งคิดเรื่องเล็กๆน้อยๆ เเต่เราหึงหวงจนหน้ามืดตามัว จนทำให้รักพัง และจะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีก หลังจากนั้นก็ไม่รักใครเขาอีกเลย 😢
คือตอนนี้เราได้ห่างหายจากเค้ามา 1ปีกะอีก4เดือน พอดีไปเจอรูปที่เเคปไว้ (ตอนที่คุยกัน ทะเลาะกัน)มันชวนให้คิดถึง เป็นห่วง อยากขอโทษ
จะสายไปมั้ยที่จะขอโทษคนคนนึ่ง
เราจะกลับไปเป็นพี่น้องกะคนรักเก่าได้มั้ย ญ/ญ
ตอนนั้นเค้าอายุ 30กว่า เราอายุ 23 ด้วยอายุที่ห่างกัน ความคิดความอ่านเลยไม่ค่อยจะไปในทางเดียวกัน ตอนเเรกที่เจอรู้สึกชอบตกหลุดรักมากกก เป็นคนที่มีเสน่ห์ เทคเเคร์ เป็นตัวของตัวเองสุด หลังจากนั้น เราก็พยายามเข้าหา บ่อยขึ้น เพราะเค้าก็สนิทกะลูกพี่ลูกน้ งเรา ก็เลยทำเสมือนว่ามาหาลูกพี่ลูกน้องเเต่เปล่า มาหาเค้านั้นเเหละ หลังจากนั้นก็คุยกันจนสนิทกัน ตัวติดกันไปไหนก็ไปด้วยกัน จนมีวันหนึ่งเราไปปาร์ตี้กัน เราก็เป็นคนไปสารภาพรักเขาก่อน เค้าตกใจ ก็หลอกถามไปเรื่อย เราก็จำไม่ค่อยได้เมา เเต่เราก็ไม่ได้อยู่ในสถานะเเฟน อยู่ในสถานะเชิงคนคุย แต่มากกว่าคนคุย ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน คือเราเป็นได้ทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้อง และคนรู้ใจ มาหาบ่อยจนย้ายมาอยู่ด้วยกัน น่าจะ2ปีกว่า เรากำลังไปได้สวย รักกันเข้าใจกันดี
จนมีผชมาบอกชอบเธอ(ซึ่งเค้าเป็นญาติกัน แต่ไม่เคยรู้จักกันเลย) เธอก็เฉยๆนะ แต่มันมีความรู้สึกว่าเธอรู้สึกดี และผชเอาจริง ตอนนั้นเรานิ่งๆก็เเค่มองไปที่เธอเป็นระยะ หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ ก็มีเเต่ปัญหา บอกต้องการสังคมใหม่ๆ -ออกไปกะญาติคนนั้นบ่อย->
เค้าเคยบอกเราว่าไม่มีอะไร +เค้าเป็นคนที่ไม่ชอบอธิบาย เเละเราเชื่อในสิ่งที่เราคิดมากกว่า จึงไม่ฟังเเล้ว หาเรื่องตลอด เค้าก็เริ่มไปบ้านเพื่อน บ้านผชบ้าง ตอนนั้นร้องไห้ตลอด4เดือน (ตอนนั้นก็ยังคิดไม่ได้) แต่เค้ากลับมานอนบ้านทุกเกือบทุกคืน จนมันถึงจุดต่ำสุดของคนคนนึ่งจะรับได้ เลยร้องต่อหน้าเค้าเลยว่า'พี่หนูสงสารตัวเองที่ต้องมานั่งร้องไห้เเบบนี้ พี่บอกหนูมาตรงๆเหอะว่าพี่มีอะไรกับมันและเราพอกันเเค่นี้ ( ด้วยความที่เค้าพูดกลับมามันเจ็บจริงๆ'ก็คิดเองเก่งอยู่เเล้วก็คิดต่อไป') คือเค้าปล่อยให้เรารู้เอง แทนที่จะบอกไปเลยว่าจบ เราเลิกกันเถอะ หลังจากวันนั้นก็เงียบกันทั้งคู่คุยเท่าที่จำเป็น
(การที่ทำให้ค่อยๆรู้ก็จะเจ็บไปเรื่อยๆ เราว่าความรู้สึกมันเเย่มา
แต่การที่บอกตรงๆมันเจ็บเเต่จบรึป่าว)
สิ่งที่ยังจำได้ดีและอาจทำให้ตาสว่างคือรอยตบที่อยู่บนหน้าตอนนั้น (เอาจริงๆตอนนั้นก็พูดเเรงกะเค้าอยู่ เค้าถึงทำแบบนั้นกับเรา)เเละนั้นคือจุดเปลี่ยนของคำว่า'พอ'
พอมองย้อนกลับไป เราเเย่ที่ไม่ฟังคนที่เรารักเลย เชื่อแต่สิ่งที่คิด ด้วยเค้าโตกว่าเค้าไม่มานั่งคิดเรื่องเล็กๆน้อยๆ เเต่เราหึงหวงจนหน้ามืดตามัว จนทำให้รักพัง และจะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีก หลังจากนั้นก็ไม่รักใครเขาอีกเลย 😢
คือตอนนี้เราได้ห่างหายจากเค้ามา 1ปีกะอีก4เดือน พอดีไปเจอรูปที่เเคปไว้ (ตอนที่คุยกัน ทะเลาะกัน)มันชวนให้คิดถึง เป็นห่วง อยากขอโทษ
จะสายไปมั้ยที่จะขอโทษคนคนนึ่ง