ตามหัวข้อเลยค่ะ ...
ขอเกิ่นถึงต้นเรื่องนะคะ เราคบกับแฟนมา 6 ปี คบกันตั้งแต่อายุ 25 จนอายุย่างเข้า 32 ค่ะ ในระหว่างที่คบกัน เราก็ไปมาหาสู่กับทางครอบครัวแฟนตลอด ไปเที่ยวกันตลอด รักและดูแลเอาใจใส่แม่แฟนเปรียบเสมือนแม่ของตัวเอง เราเองคิดว่าในฐานะแฟนเราทำเต็มที่ที่สุด จนในช่วงที่คบกันได้ 3 ปี จับได้ว่าเขาแอบไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนั้นเราตัดสินใจว่าจะเลิกค่ะ และเขาก็มาง้ออ้อนวอนกอดขาร้องห่มร้องไห้ขอโอกาส เราเลยลองให้โอกาสเขาสักครั้งค่ะ หลังจากนั้นเกือบๆปี ก็จับได้อีกว่าเขาแอบคุยกันผู้หญิงอีกสองคน เขาก็เถียงแบบข้างๆคูๆว่าไม่มีอะไร ถึงแม้หลักฐานจะชัดเจน แต่เพราะรักเขามากจึงให้โอกาสอีกครั้ง และบอกกับเขาว่า ถ้ามีอีกครั้งคือไม่เอาแล้วนะ รับไม่ได้อีกแล้ว ตอนนั้นเราคบกับเขาด้วยความหวาดระแวงมากค่ะ ไม่มีความสุขเลย และการกระทำหลายๆอย่างที่เขาทั้งไม่ใส่ใจ ละเลย เราอดทนมาโดยตลอดเพราะรักเขามากและคิดว่าคนนี้แหล่ะคนที่ฉันจะแต่งงานสร้างครอบครัวดูแลกันจนแก่เฒ่า แต่แล้วเหตุการณ์ก็ซ้ำรอยเดิมเมื่อคบกันเข้าปีที่ 6 มันเป็นความรู้สึกหนักอึ้งในใจ มันทำอะไรไม่ถูก และเขาเองก็เถียงข้างๆคูๆ พอถามว่าโกหกทำไม ทำแบบนั้นไปทำไม เขาเงียบค่ะ ตอบไม่ได้ ณ วินาทีนั้น คำพูดของเราเองที่เคยพูดไว้ว่า “ถ้ามีอีกครั้งไม่เอาแล้วนะรับไม่ได้แล้ว” มันวิ่งชนหน้าเราอย่างจัง หัวใจของเรามันอยากจะให้อภัยเขาอีกครั้ง แต่สมองมันบอกว่า “ควรรับผิดชอบคำพูดตัวเองได้แล้ว” เพราะถ้าครั้งนี้ไม่ทำอย่างที่พูดไว้ เราจะกลายเป็นคนไม่มีสัจจะเลย แม้กระทั่งกับตัวเอง เราเลยเลือกทำตามสมองสั่งค่ะ หลังจากที่คิดได้ดังนั้น เราก็บอกเลิกเขา บล็อกทุกอย่าง และเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ตั้งแต่วันที่เลิกกันจนตอนนี้เลิกกันมาได้ เกือบ 10 เดือนแล้ว เรากลายเป็นคนนอนไม่หลับ แม้จะบอกตัวเองให้ Move on ยังไง ลองเปิดใจคุยกับคนอื่นยังไง ไปเที่ยวต่างจังหวัด ดูหนัง ดูซีรี่ย์ แม้จะเข้าใจโลกของความเป้นจริงที่ว่า เขาหมดรักเราแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้วแค่ไหน ภาพเขาก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่เคยหายไปเลย เวลาอยู่กับเพื่อนหรือที่ทำงานเราจะทำให้ทุกคนเห็นว่าเราทำใจได้แล้ว เราไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ความจริงคือ มันเศร้าทั้งตอนตื่น แม้ตอนหลับฝันก็ยังเศร้า
ทุกคนมีวิธี Move on แบบไหนกันบ้างคะ?
เราอยากออกจากความทุกข์ที่มันแสดงออกไม่ได้แบบนี้มากค่ะ
เวลาโดนเท มีวิธี Move on ยังไงบ้างคะ?
ขอเกิ่นถึงต้นเรื่องนะคะ เราคบกับแฟนมา 6 ปี คบกันตั้งแต่อายุ 25 จนอายุย่างเข้า 32 ค่ะ ในระหว่างที่คบกัน เราก็ไปมาหาสู่กับทางครอบครัวแฟนตลอด ไปเที่ยวกันตลอด รักและดูแลเอาใจใส่แม่แฟนเปรียบเสมือนแม่ของตัวเอง เราเองคิดว่าในฐานะแฟนเราทำเต็มที่ที่สุด จนในช่วงที่คบกันได้ 3 ปี จับได้ว่าเขาแอบไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนั้นเราตัดสินใจว่าจะเลิกค่ะ และเขาก็มาง้ออ้อนวอนกอดขาร้องห่มร้องไห้ขอโอกาส เราเลยลองให้โอกาสเขาสักครั้งค่ะ หลังจากนั้นเกือบๆปี ก็จับได้อีกว่าเขาแอบคุยกันผู้หญิงอีกสองคน เขาก็เถียงแบบข้างๆคูๆว่าไม่มีอะไร ถึงแม้หลักฐานจะชัดเจน แต่เพราะรักเขามากจึงให้โอกาสอีกครั้ง และบอกกับเขาว่า ถ้ามีอีกครั้งคือไม่เอาแล้วนะ รับไม่ได้อีกแล้ว ตอนนั้นเราคบกับเขาด้วยความหวาดระแวงมากค่ะ ไม่มีความสุขเลย และการกระทำหลายๆอย่างที่เขาทั้งไม่ใส่ใจ ละเลย เราอดทนมาโดยตลอดเพราะรักเขามากและคิดว่าคนนี้แหล่ะคนที่ฉันจะแต่งงานสร้างครอบครัวดูแลกันจนแก่เฒ่า แต่แล้วเหตุการณ์ก็ซ้ำรอยเดิมเมื่อคบกันเข้าปีที่ 6 มันเป็นความรู้สึกหนักอึ้งในใจ มันทำอะไรไม่ถูก และเขาเองก็เถียงข้างๆคูๆ พอถามว่าโกหกทำไม ทำแบบนั้นไปทำไม เขาเงียบค่ะ ตอบไม่ได้ ณ วินาทีนั้น คำพูดของเราเองที่เคยพูดไว้ว่า “ถ้ามีอีกครั้งไม่เอาแล้วนะรับไม่ได้แล้ว” มันวิ่งชนหน้าเราอย่างจัง หัวใจของเรามันอยากจะให้อภัยเขาอีกครั้ง แต่สมองมันบอกว่า “ควรรับผิดชอบคำพูดตัวเองได้แล้ว” เพราะถ้าครั้งนี้ไม่ทำอย่างที่พูดไว้ เราจะกลายเป็นคนไม่มีสัจจะเลย แม้กระทั่งกับตัวเอง เราเลยเลือกทำตามสมองสั่งค่ะ หลังจากที่คิดได้ดังนั้น เราก็บอกเลิกเขา บล็อกทุกอย่าง และเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ตั้งแต่วันที่เลิกกันจนตอนนี้เลิกกันมาได้ เกือบ 10 เดือนแล้ว เรากลายเป็นคนนอนไม่หลับ แม้จะบอกตัวเองให้ Move on ยังไง ลองเปิดใจคุยกับคนอื่นยังไง ไปเที่ยวต่างจังหวัด ดูหนัง ดูซีรี่ย์ แม้จะเข้าใจโลกของความเป้นจริงที่ว่า เขาหมดรักเราแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้วแค่ไหน ภาพเขาก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่เคยหายไปเลย เวลาอยู่กับเพื่อนหรือที่ทำงานเราจะทำให้ทุกคนเห็นว่าเราทำใจได้แล้ว เราไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ความจริงคือ มันเศร้าทั้งตอนตื่น แม้ตอนหลับฝันก็ยังเศร้า
ทุกคนมีวิธี Move on แบบไหนกันบ้างคะ?
เราอยากออกจากความทุกข์ที่มันแสดงออกไม่ได้แบบนี้มากค่ะ