ก่อนอื่นอยากจะให้เพื่อนๆลองอ่านตั้งแต่เริ่มต้นก่อน
เพื่อจะได้ช่วยแนะนำเราได้ ตามลิงค์นี้
https://m.ppantip.com/topic/38297803
เราเลิกคิดถึงเรื่องเค้าไม่ได้เลย มันวนเวียนอยู่ในหัวตลอด เราปลดบล็อคเฟสบุ๊คเค้าเพื่อส่องดูความเคลื่อนไหว ทุกวันนี้เค้าก็มีแฟน ดูเหมือนจะรักกันมากด้วย พอส่องเสร็จเราก็บล็อคไว้เหมือนเดิม เราบอกไม่ถูกว่าสิ่งที่มันติดค้างในใจเราตลอดเวลาคืออะไร ถ้าให้เดาเราว่าน่าจะเป็นความรู้สึกผิดมั้ง ที่วันนั้นขี้ขลาดจนไม่กล้ายอมรับว่าเราเองก็รู้สึกดีกับเขาจริงๆ
แล้วก็ทำร้ายเค้าด้วยการบล็อคเฟสบุ๊คหนีแล้วก็ขาดการติดต่อแบบหน้าด้านๆ ตอนแรกที่เลิกคุยกัน เวลาบังเอิญเจอเค้าก็จะพยายามเข้ามาทักเรา แต่ตอนนี้เวลาเจอกันกลับเป็นเราที่อยากจะเข้าไปทักเค้าเองมากกว่าว่า เธอเป็นไงบ้าง? สบายดีไหม? แต่ความเป็นจริงคือไม่กล้าแม้แต่จะสบตา มีครั้งนึงไปเดินตลาดไนท์แล้วบังเอิญเจอเค้า เราสบตากันประมาณ 3 วิ เป็นเราเองที่ละสายตาแล้วมองไปทางอื่น เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงไม่กล้ามองตาเค้าแบบเพื่อนคนอื่นๆทั่วไปสักที เวลาเดินสวนกันเราก็จะตื่นเต้นหรือทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร หลายต่อหลายครั้งที่เปิดดูแชทเก่าๆ แล้วก็อดยิ้ม อดขำไม่ได้ว่าตอนนั้นที่เราคุยกันเช้าเย็นเรามีความสุขมากขนาดไหน แต่พอนึกขึ้นได้ก็ความรู้สึกก็กลับกันไปหมด เพราะมันมีแต่ความรู้สึกผิด อยากจะขอโทษเค้า ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดจะโทษเค้านะ เราเคยทำแล้ว แต่เราเลือกที่จะเขียนมันลงไปในกระดาษแทนที่จะบอกเค้าไป เพราะเราเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ก็ไม่อยากให้มันคาราคาซังแบบนี้ เราอยากหาทางออกของปัญหานี้ให้เจอสักที เราเป็นคนผูกเราก็ต้องเป็นคนแก้ ทั้งหมดที่เราเล่ามา ทั้งกระทู้แรกและกระทู้นี้ เพื่อนๆคิดยังไงกันบ้าง? เราควรจะเอายังไงต่อดี? ควรเลิกคิด? หรือควร...? ช่วยคิดทีค่ะ
สิ่งที่เราควรทำตอนนี้คืออะไร ?
เพื่อจะได้ช่วยแนะนำเราได้ ตามลิงค์นี้
https://m.ppantip.com/topic/38297803
เราเลิกคิดถึงเรื่องเค้าไม่ได้เลย มันวนเวียนอยู่ในหัวตลอด เราปลดบล็อคเฟสบุ๊คเค้าเพื่อส่องดูความเคลื่อนไหว ทุกวันนี้เค้าก็มีแฟน ดูเหมือนจะรักกันมากด้วย พอส่องเสร็จเราก็บล็อคไว้เหมือนเดิม เราบอกไม่ถูกว่าสิ่งที่มันติดค้างในใจเราตลอดเวลาคืออะไร ถ้าให้เดาเราว่าน่าจะเป็นความรู้สึกผิดมั้ง ที่วันนั้นขี้ขลาดจนไม่กล้ายอมรับว่าเราเองก็รู้สึกดีกับเขาจริงๆ
แล้วก็ทำร้ายเค้าด้วยการบล็อคเฟสบุ๊คหนีแล้วก็ขาดการติดต่อแบบหน้าด้านๆ ตอนแรกที่เลิกคุยกัน เวลาบังเอิญเจอเค้าก็จะพยายามเข้ามาทักเรา แต่ตอนนี้เวลาเจอกันกลับเป็นเราที่อยากจะเข้าไปทักเค้าเองมากกว่าว่า เธอเป็นไงบ้าง? สบายดีไหม? แต่ความเป็นจริงคือไม่กล้าแม้แต่จะสบตา มีครั้งนึงไปเดินตลาดไนท์แล้วบังเอิญเจอเค้า เราสบตากันประมาณ 3 วิ เป็นเราเองที่ละสายตาแล้วมองไปทางอื่น เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงไม่กล้ามองตาเค้าแบบเพื่อนคนอื่นๆทั่วไปสักที เวลาเดินสวนกันเราก็จะตื่นเต้นหรือทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร หลายต่อหลายครั้งที่เปิดดูแชทเก่าๆ แล้วก็อดยิ้ม อดขำไม่ได้ว่าตอนนั้นที่เราคุยกันเช้าเย็นเรามีความสุขมากขนาดไหน แต่พอนึกขึ้นได้ก็ความรู้สึกก็กลับกันไปหมด เพราะมันมีแต่ความรู้สึกผิด อยากจะขอโทษเค้า ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดจะโทษเค้านะ เราเคยทำแล้ว แต่เราเลือกที่จะเขียนมันลงไปในกระดาษแทนที่จะบอกเค้าไป เพราะเราเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ก็ไม่อยากให้มันคาราคาซังแบบนี้ เราอยากหาทางออกของปัญหานี้ให้เจอสักที เราเป็นคนผูกเราก็ต้องเป็นคนแก้ ทั้งหมดที่เราเล่ามา ทั้งกระทู้แรกและกระทู้นี้ เพื่อนๆคิดยังไงกันบ้าง? เราควรจะเอายังไงต่อดี? ควรเลิกคิด? หรือควร...? ช่วยคิดทีค่ะ