ขอเตือนคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ว่าเรื่องราวล่างๆมันก็ค่อยข้างดาร์คอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าพร้อมแล้วก็อ่านได้เลยค่าา..
(ชื่อทั้งหมดเป็นนามแฝงหมดเลยนะคะ)

เราเคยได้ยินจริงๆนะ ว่าไม่มีอะไรปกติสำหรับคนที่มาอยู่ต่างประเทศ เราว่านอกจากชีวิตประจำวันของเราต้องเจอเรื่องตื่นเต้นอยู่ตลอด...ก็ต้องนี่เลยกลุ่มเพื่อน  เรียกได้ว่ากลุ่มเราเป็นศูนย์รวมความแปลกแบบ เห้ย เติบโตกันมาได้ไงวะเนี่ย

นอกจากเพื่อนต่างชาติมากมายแล้วนั้น เราก็ไม่สามารถปฏิเสธแก๊งเกิร์ลกรุ๊ปชาวไทยของเราได้ แก๊งของเราจะแบ่งกรุ๊ปไทยออกเป็นสองกลุ่ม 

1. คือกรุ๊ปนักเรียนเมลยู แหล่งรวมหัวกะทิ แม้พวกนางจะเรียนเก่ง แต่ด้านอื่นคือ ตื๊ดดด สองคนที่จะแนะนำนี้ก็คือ มอลลี่ กับแสงไฟค่ะ มอลลี่นั้นเป็นคนทำอะไรแบบสุดโต่ง เช่น ตั้งใจว่าจะเป็นมังสวิรัต นางก็เป็นเลยแล้วทำได้จริงๆ ตั้งใจว่าจะเลิกดื่มเหล้า ก็ไม่กินแล้วจริงๆ แบบเอาเหล้าที่นางโปรดปรานมาจ่อปากก็ไม่มีทางทำให้นางเปลี่ยนใจได้ อ้อขอบอกก่อนว่า เด็กไทยที่นี่ดื่มเก่งทุกคนนะคะ ลูกคุณแม่ที่บอกว่าไม่ดื่มๆ ถามเค้าให้แน่ใจนะคะ หึหึ 

ส่วนคนที่สอง 'แสงไฟ' ต้องยอมรับว่านางเรียนเก่งมากๆ แต่ก็ซื่อมากพอกัน เหมือนถ้าจะอธิบายอะไรให้เจ้าตัวฟังซักอย่าง ต้องอธิบายแบบละเอียด ให้เหตุผลและหลักฐานให้ชัดเจนมากถึงมากที่สุด นางถึงจะเชื่อ ความบ้าบอมันเริ่มจากที่...

ด้วยบุคลิกน่าเชื่อถือของเรา ประกอบกับที่วันนั้นเราเมาโซจู มอลลี่นั้นไปนั่งเฝ้าพวกเราดื่มตามปกติ ปล่อยให้เรากับแสงไฟเมาหัวราน้ำไป  ความบรรลัยคือเวลาเรากรึ่มๆ เรามักจะขี้เล่นเป็นพิเศษ เลยไปอำนางว่า เราทำนายอนาคตได้นะตัวเธอ เราเรียนด้านมนุษย์อะ เราดูคนออก โดยเฉพาะเวลาเมา เราแม่นมากๆ ทุกคนเรียกเราแม่หมออะ นางก็หูผึ่งจ้า 

"ยังไงหรอพลอย เราเชื่อเรื่องแบบนี้นะ" มอลลี่ว่า เราก็เลย... บอกนางไปว่า "จริงๆนะเธอ เธออะไม่มีทางมีคู่เป็นผู้ชายหรอก เราเห็นอนาคตว่า มอลลี่จะได้แฟนเป็นผู้หญิง เชื่อเรานะ" แล้วเราก็บอกแสงไฟที่กำลังเมาอยู่ว่า เธอก็ด้วย เชื่อเราดิ ยายแสงไฟก็เถียงเราสุดใจว่า ไม่มีทางเป็นไปได้ เราเคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อน จะเป็นไปได้ไง เราไม่เคยคิดชอบผู้หญิงเลยนะเว้ย เราก็จำไม่ได้ว่าคืนนั้นเราพูดอะไรไปบ้าง แล้วภาพเราก็ตัดไป ...

หลังจากนั้นเราก็ยุ่งๆเรียนหนักมากมาย ประกอบกับที่เรากับมอลลี่อยู่คนละภาควิชากัน วันนึงหลังจากได้มานัดกินข้าวกัน เราก็แทบสำลักข้าวออกมา เพราะ... แสงไฟกับมอลลี่ เป็น แฟน กัน แล้ว สองคนนี้ admire เรามากแล้วก็เชื่อสุดใจเลย เราแบบโอ้โหแล้ว กูทำอะไรลงไปวะเนี่ย เกิลแก๊งเราเพี้ยน หรือตัวกูเองไม่ปกติวะเนี่ย...จนถึงตอนนี้สองคนนี้ก็มีความสุขกันดี ซึ่งนับว่าก็เป็นเรื่องราวดีๆแล้วเด้อ จะรักใครชอบใครเพศเดียวกันหรือไม่ ถ้าจะชอบมันก็แค่ชอบนะคะคุณแม่ ที่นี่เสรีมากๆ คุณแม่ทำใจไว้หน่อยก็ดี (ขู่ๆ)

2.เกิลแก๊งบ้าผู้ชาย กลุ่มนี้คือ มาเรียนภาษาแล้วทำงาน บางคนก็เรียน ป.โท แต่จุดมุ่งหมายคือ หาแฟนรวยๆหล่อๆ อะไรก็ว่ากันไป พวกนี้ทำงานเก่ง หาเงินเก่ง แต่ด้านผู้ชายคือโง่ควายตาย เรื่องที่จะเล่าคือเรื่องบ้าๆของพวกนางกับผู้ชายนี่หละ

คนแรก...ตังหมู  นี่คือเพื่อนสมัย ม.ปลายเรา  ตังหมูมาเรียนภาษาแล้วก็ทำงานไปด้วย ยัยนี่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วที่ไทย แต่ไม่พอโว้ย คนเราต้องไปให้สุด หาที่ดีที่สุดไปเรื่อยๆ ใครห้ามยังไงไม่ฟัง นางก็ไปเจอคนไทยคนนึงจากการไถทินเดอร์ ไอ้หมอนี่ก็โคตรแปลกๆ 
แต่ก็ยังดีที่ทั้งสองคนตกลงจะเป็นเพื่อนกัน เพราะผู้ชายก็รู้ว่าตังหมูมีแฟนแล้ว 

ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เราจะเตือนมันตลอด อย่าหลวมตัวนะหมู อย่าไปรักมัน ถ้าจะคบเป็นเพื่อนก็ต้องเพื่อนจริงๆ นางก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ดิบดี

วันนึงตังหมูโทรมาหาเรา...

"พลอย แบบนี้เค้ายังเรียกว่าเพื่อนอยู่มั้ยวะ ที่เราทำกับมันเนี่ย"

"ทำอะไรละวะ"

"งั้นเดี๋ยวกูบอก แล้วบอกกูว่านี่ยังอยู่ในเฟรนโซนมั้ย"

"อ่า ได้"

"คือเราคุยกับเค้าทุกวัน เค้าไปไหนก็ถ่ายรูปมาให้ดู ไปกินข้าวกับบ้าง กินกาแฟ โทรคุยกันทุกคืน นี่ยังเพื่อนกันมั้ยวะ"

"ก็ จะมองว่าเป็นเพื่อนก็ได้มั้ง" เราก็ว่าไปอย่างงั้น

"แล้วถ้าจับมือ เดืนโอบบ่า เวลาดูหนังก็เอาขาเกี่ยวกัน แล้วเมื่อคืนเค้าก็หอมแก้มเราอะ"

" ไรเนี่ยไอ้หมู เพื่อนอะไรกันวะเนี่ย"

บทสรุปคือตอนนี้ สองคนนี้ลดระดับมาเป็นเพื่อนกันจริงๆแล้ว ตังหมูก็ยังหาอะไรใหม่ๆไปเรื่อยๆ โดยแฟนนางที่ไทยก็ยังรักนางเหมือนเดิม แต่นนี้ทำให้ชีวิตเราที่นี่บ้าบอและสนุกมาก

คนที่สองพาพีช พาพีชคือผู้หญิงตัวเล็กอายุจะสามสิบอีกไม่นาน แต่หน้านางยังคงแอ๊บ 27 ได้อยู่ พาพีชเริ่มจากมีแฟนเป็นทอม
แล้วนางก็สะบัดทอมทิ้งหลังจากมาอยู่นี่ได้ไม่นาน ตอนนี้นางมีแฟนมาแล้วครบทุกชาติ จนพอที่จะบอกได้ว่าชาติไหนแซ่บที่สุด 

แฟนคนล่าสุดของพาพีชได้มาจากการไถแอพลิเคชั่นแทนแทน คนที่ได้ล่าสุดเป็นคนฮ่องกง หน้าตาใช้ได้ หลังจากรู้จักกันได้สองเดือนก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน นับเป็นการเก็บสถิติชาติที่ห้าภายในเวลาไม่ถึงสองปี (หรือชาติที่หก)

คราวนี้พาพีชตั้งใจมากจ้า หลังจากอยู่กันได้เดือนนึง สองคนนี้ก็เริ่มวางแผนแต่งงาน ผู้ชายเป็นเชฟอยู่ในร้านอาหารที่ค่อนข้างดัง ผู้ชายตั้งใจจะส่งพาพีชเรียนโทอีกใบ โดยจะออกค่าใช้จ่ายในการเรียนให้หมด เพราะผู้ชายจะได้ PR ไปด้วย รู้สึกว่าที่วางแผนจริงจังเบอร์นี้ เพราะจะเอา resident ที่นี่เนี่ยแหละ พวกเราก็หวั่นๆใจ เพราะทุกอย่างมันเร็วไปหมด อะไรทำไมผู้ชายดีจัง

พวกเราบอกให้พาพีชระวังตัวดีๆ เพราะคนก่อนหน้านี้ของนางชาติโคลัมเบีย ขอยืมตังนางไป 9000 เหรียญเพื่อจะสร้างอนาคตร่วมกัน หลังจากที่พวกเราทั้งด่าทั้งห้าม ด้วยความที่รักของนาง นางก็เอาตังให้ผู้ชาย โดยเมินคำห้ามของพวกเราไปหมด
ซึ่งตอนนี้ผู้ชายก็นำเงินก้อนนั้นไปสร้างอนาคตร่วมกับสาวสวยโคลัมเบียซะแล้ว...คิ้กค้ากกกละอีพี่  

ด้วยความที่เรากลัวนางโง่ซ้ำสอง เลยบอกให้นางระวังตัวให้ดีๆ ล่าสุดคือ หลังจากของขวัญ 1 month aniversary ที่ผู้ชายซื้อกำไลจาก pandora ให้ นางก็ลากพวกเราไปดูของขวัญให้ผู้ชายที่แพงกว่ากำไลนั่นเป็นเท่าตัว

ความเก่งกาจของพาพีชคือ ต่อให้เราทั้งด่า ทั้งห้ามนาง แต่สุดท้ายนางก็จะทำที่อยากทำอยู่ดี ถ้าไม่ติดว่าโง่มากเรื่องความรัก นางก็เป็นพี่สาวที่น่ารักและจริงใจกับน้องๆมากเลยค่ะ

เอาละค่ะทุกคนนน มาที่คนสุดท้ายคนที่ทำให้เราเครียดกัน และเป็นที่สุดของความพีคในการมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ น้องคนนี้ คือปาล์มมี่ ยัยน้องเวรนี่เพิ่งอายุน่าจะซัก 20-21 หลังจากอยู่นี่มาเกือบปี ภาษาอังกฤษก็ยังไม่ค่อยกระดิก และสอบวัดระดับโรงเรียนภาษาก็ไม่พ้น intermediate จนไม่รู้จะทำยังไงกันแล้ว นางดูจะไม่มีอะไรที่สุด เพราะเรียบร้อย และมาจากครอบครัวมีอันจะกิน ที่อบอุ่นด้วยซ้ำ

ปมด้อยอย่างเดียวของนางเวลาอยู่ในกลุ่มกับพวกเราแล้ว คือถ้าเทียบในกลุ่มแล้ว นางจะหน้าตาไปทางธรรมดา ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่โดดเด่น ดังนั้นเวลาไปเที่ยวคลับเอย นางก็มักจะไม่ค่อยได้อะไรกลับมา และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องห่าเหวนี้...

ถ้าทุกท่านนึกออกเวลาผู้หญิงเมา มันก็แย่พอๆกับผู้ชายนั่นแหละ หรืออาจจะแย่กว่า ตังหมูบ่นเรื่องแฟนที่ไทย พาพีชบ่นเรื่องแฟนที่นี่ อะเราบ่นเรื่องการเรียน แต่อย่างน้อยเรื่องความรักเราก็ยังบ่นเรื่องความบ้าบอของแฟนเก่าเราได้ ซึ่งปาล์มมี่นั้นว่างเปล่ามากๆในเรื่องรัก น้องไม่เคยมีแฟน น้องไม่เคยมีใครมาจีบ น้องไม่รู้ว่าการได้ความรักจากผู้ชายมันเป็นยังไง

ยิ่งพอระดับแอลกอฮอล์สูงมากขึ้น ท็อปปิคการพูดก็จะดำมืดมากขึ้น ก็ยังวนๆกันเรื่องล่างๆต่ำๆนั่นแหละจ้า ขณะที่เราเกือบจะสลบเหมือดไปแล้ว ก็ได้ยินน้องปาล์มมี่พูดขึ้นมาว่า "พี่ หนูอะจะหาแฟนให้ได้ ถ้าไม่ได้แฟน หนูก็จะต้องได้ซักที หนูอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง"

แน่นอนถ้าเป็นเวลาปกติ เราคงไม่เออออห่อหมกกับน้อง น้องยังเด็ก และน้องควรจะโฟกัสเรื่องการเรียนก่อน สอบยังไม่ผ่านเลยอีน้อง ริจะหาผัวแล้ว แต่คืนนั้นคือโซจู และหลากหลายดีกรีตั่งต่าง ทำให้ไม่มีใครห้ามน้องจากผสมโรงกันไป

หลังจากตื่นมาเก็บกวาดเศษซากในวันรุ่งขึ้นแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง จะเที่ยวจะเมาแค่ไหน ไม่มีทิ้งการเรียนนะจ๊ะ

     สองอาทิตย์ผ่านไป เราก็ได้ข่าวจากตังหมูว่า...น้องเราทำเรื่องซะแล้ว  ยัยน้องไปเล่นแทนแทน ได้ผู้จีนมา แล้วก็นัดกันไปตั้มที่ห้องผู้ชาย นั่นเป็นครั้งแรกของน้อง น้องไม่เล่ารายละเอียดมาก แต่พวกเราโคตรเครียด เราไม่รู้ว่าน้องป้องกันมั้ย น้องเจ็บมั้ย หรือยังไง น้องเล่าพาพีช พาพีชมาเล่าตังหมู เรารู้เป็นคนสุดท้าย เพราะไม่ได้สนิทกับน้องมาก

     แต่ที่รู้หลังจากนั้นคือผู้ชายไม่เอาน้อง เราพยามให้ตังหมูไปคุยกับน้อง เรากลัวน้องเสียใจ น้องไม่ควรโดนแบบนี้  แต่สิ่งที่เราได้รู้มาจากตังหมู ทำเรางงตี้บ ตังหมูบอกเราว่า "พลอย น้องมันเต็มใจวันไนท์กับเค้าวะ"

     เห้ย เราตอนนั้นแบบเห้ยยย คือพวกเราสนุกสนานกัน แต่เรื่องแบบนี้ไม่ได้อยู่ในหัวพวกเราเลย น้องรู้มั้ยว่ามันเป็นไง น้องรับได้หรอวะ ครั้งแรกของน้อง แล้วจบลงที่วันไนท์สแตนด์อะนะ

     เรานัดน้องไปกินข้าวหลังจากนั้น พยามอ้อมๆถาม น้องไม่เล่าอะไรเลย แต่หน้าตาน้องก็ดูมีความสุขดี ต่างจากเราที่รู้สึกว่าน้องกำลังเปลี่ยนไป...

     สามเดือนถัดมาเรากลับมาไทย ทิ้งเกริล์แก๊งเราไว้ที่ออส เรายังคงติดตามข่าวสารทุกคน ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ จนเรากลับมาและมีการนัดกินข้าวกันอีกครั้ง ทุกคนยังดูเหมือนเดิม เว้นแต่น้อง น้องติดแชท น้องบอกว่าตอนนี้คุยกับคนใหม่แล้ว เราแซ็วๆกันว่า เดี๋ยวน้องไปต่อหรอหรือยังไง น้องยิ้ม บอกเดี๋ยวกลับห้อง ต่างคนก็แยกย้ายกันไป

มันควรจะจบแค่นี้ใช่มั้ยคะ แต่นั่นละค่ะความวิปโยคทั้งหมด....เมื่อวานเราพึ่งรู้ข่าวจากตังหมูว่า น้องน่าจะเป็นหนองใน.. น้องใช้ชีวิตอย่างเดิมวันไนท์กับคนใหม่ๆ ไม่ป้องกัน ไม่เคยใส่ถุงยาง กินแค่ยาคุม ผู้ชายไม่ได้สนใจน้อง น้องก็ไม่สนใจเค้า อยากก็ค่อยแชทไปหาเค้า

สุดท้ายน้องไม่รู้ว่าทำไม ถึงมีหนองออกมา น้องเจ็บ ไปทำงานไม่ได้ ไปเรียนไม่ได้ น้องร้องไห้และไม่เข้าใจ สุดท้ายพวกเราพาน้องไปหาหมอ น้องเอายามากิน ไม่มีใครอยู่กับน้องนอกจากพวกเรา คือถ้าจะให้พูด สังคมรอบน้องมันไม่ได้แย่นะ พวกเราคอยห้าม คอยเตือนน้องตลอด แต่น้องไม่ฟังเราอะ ไม่เคยฟังจริงๆ สุดท้ายแล้ว เราทำได้แค่อยู่ข้างๆน้อง ในวันที่น้องต้องการ แต่ที่สุดแล้วเราเข้าไปอยู่ในการตัดสินใจของน้องไม่ได้เลย

ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ มันก็มีทั้งสุขปนเศร้านะคะ ใครมาอ่านก็ไม่ได้อยากให้ระแวงว่าสังคมต่างประเทศมันจะแย่ ถ้าปล่อยลูกๆมานี่ ต้องทำใจอย่างหนึ่งว่าสังคมเพื่อนมันเป็นแค่บริบทหนึ่งค่ะ แต่สุดท้ายแล้วถ้าตัวเด็กไม่มีวิจารณญาณในการตัดสินใจมากพอ หรือเอาชนะสิ่งยั่วยุไม่ได้ อันนี้แหละที่จะลำบาก 

เราโตขึ้นจริงๆนะคะ ทั้งมุมมองความคิดการใช้ชีวิต เราเดินออกมาจากเซฟโซนไกลมากเลย การใช้ชีวิตในต่างประเทศมันดี แต่ทุกขณะที่ก้าวเดินก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันอันตรายเหมือนกัน... ดังนั้นใครที่เพิ่งมา หรือกำลังจะมา สู้ๆนะคะ เรามีจุดหมายของเราอยู่ ตั้งใจกับมันและทำมันให้สำเร็จค่ะ วอกแวกได้แต่อย่ามาก อย่าเพลินหรือสนุกกับมันมากเกินไป อะไรที่เกินพอดีไม่เคยเป็นผลดีเลย ทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ แค่บอกตัวเองว่าพอ เราจะไม่ทำ ก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัวแล้ว