ตอนนี้อายุ21-22ปีค่ะ เรียนจบปวส.คอมธุรกิจ จบมาได้หนึ่งปีแล้วค่ะ ทำงานมาแล้วสามที่ ที่แรกเงินเดือนแค่7,000บาท หยุดส-อา ตำแหน่งผู้ช่วยจนท.การเงิน-บัญชี บอกเลยค่ะว่าทำไปเครียดไป ทั้งเวลาทำผิดพลาดจะชอบโทษตัวเอง และก็ได้แต่ตั้งคำถามว่าเรามาทำอะไรที่นี่ เราจบคอมมาไม่ใช่หรอ ทำไมได้ไปทำบัญชี ทำมาสามเดือนเงินเดือนไม่ปรับขึ้นให้เลยค่ะ ทั้งที่นี่มันปีพ.ศ.ไหนแล้ว แถมเราก็จบปวส.ไม่ใช่เอาวุฒิม.3ไปสมัครสักหน่อย ขอบอกก่อนนะคะว่าที่เราไปทำเพราะมีป้าฝากให้ซึ่งเราไม่ได้อยากไปเราไม่ชอบการใช้เส้นสาย แถมให้เราไปพักกับญาติพี่น้องที่ไม่สนิท เลยตัดสินใจลาออก มาตั้งหลักอยู่บ้านได้2เดือน เพื่อคิดหาทางว่าจะเอาไงต่อไป ใจนึงก็อยากตาอป.ตรี2ปีให้จบ แต่ก็ต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน แต่เรายังหางานที่เงินเดือนพอจะส่งตัวเองเรียนไม่ได้เลย ญาติเลยแนะนำให้ไปทำงานกับเขา เลยไปค่ะ ระหว่างไปรองานเป็นอาทิตย์ พอได้ทำก็รู้สึกว่าชีวิตเราจะวนลูปอยู่แค่ ตื่นตีห้า อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน งานเดิมๆซ้ำๆเหมือนกำลังเป็นหุ่นยนต์ เลิกงานมา กลับห้องนอน ตื่นมาก็ทำแบบเดิมซ้ำๆ ชีวิตเราอยู่แค่นี้จริงๆหรอ เรายังอยู่ในวัยหนุ่มสาวอยู่นะ พอคิดทบทวนไปมาจึงตัดสินใจว่าเราต้องเปลี่ยนงานแล้วล่ะ ทำได้เดือนครึ่ง จึงกลับไปอยู่บ้านอีกครั้ง คิดหาทางที่จะได้เงินดี งานเหมาะกับเรา แต่กลับมีญาติแนะนำให้ไปอยู่ด้วยเลยลองไป เขาพาเราไปฝากงานที่นึง เป็นงานบัญชี ระหว่างรองาน เราก็หางานเอง เลยได้งานจัดเรียงสินค้าในห้าง แต่ห้างอยู่ไกลจากที่พักประมาณ20กม.เราไม่มีรถเป็นของตัวเอง เราต้องนั่งวินเพื่อไปต่อสองแถว และไปต่อรถไฟฟ้า งานนี้โอเคตรงที่มันไม่ค่อยกดดัน แต่ปัญหาก็มีตรงที่มันอยู่ไกล เราไม่สามารถทำโอทีถึงเที่ยงคืนได้เพราะรถไฟฟ้าไม่มี ทำได้แค่เต็มเวลา เงินออกเดือนแรกได้แค่แปดพันกว่าๆ ส่งให้ทางบ้านด้วย ปลายเดือนช็อตค่ะ พอเดือนที่สองก็ได้เท่ากัน เคยคิดอยากมาอยู่หอใกล้ๆก็กลัวค่าใช้จ่ายไม่พอ เพราะเราอยากส่งให้ที่บ้านด้วย เลยตัดสินใจลาออกอีกครั้งจนล่าสุดตอนนี้ว่างงาน เพราะกำลังคิดว่าเราต้องหาเงินสักก้อน ไปสมัครเรียนโรงเรียนสอนภาษาเพื่อสอบไปทำงานต่างประเทศค่ะ เราเคยคุยกับญาติ เขาบอกว่าเราเพ้อเจ้อเพ้อฝัน บอกให้ไปสอบข้าราชการ งานสบายพ่อแม่เข้ารพ.ก็เบิกได้บลาๆๆๆๆ เราบอกเราไม่ได้ชอบงานสบาย งานแบบนี้ไม่ใช่ทางเลย ตอนเราจบม.3ป้าคนนี้พาเราไปสมัครเรียนสายอาชีพและตอนนั้นนางไม่ถามสักคำว่าเราถนัดด้านไหน นางบอกให้เราลงเรียนคอม ตอนนั้นเราไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะเลยยอมเรียนไป เรียนคอมมา5ปี จบมานั่งคิดกับตัวเองว่าเราเรียนมาถูกสายกับที่เราอยากจะเป็นจริงๆหรอ คิดแล้วก็รู้สึกเสียดาย เราอยากเรียนภาษา เป็นล่าม นักแปล ไกด์ ไม่ก็อยากเรียนด้านกราฟิก มัลติ คิดว่ามาถึงตอนนี้ก็คงสายไปแล้วที่จะคิดได้ และล่าสุดงานที่นางเคยพาเราไปฝากเขาเรียกตัว เราบอกไม่อยากไปเพราะเคยทำงานบัญชีมาแล้วมันไม่โอเค ทำไปแปปเดียวก็ออกอีกหรอก เขาเลยบอกไม่ไปก็ไม่ต้องมาคุยกับนางอีก เลยลองไปได้วันเดียวเลยไม่ไปอีกค่ะ คิดว่าสังคมแบบนั้นไม่ใช่ที่ของเรา เราเป็นคนเข้ากับคนยาก ยอมปรับตัวนะคะแต่คนรอบข้างต้องเข้าใจ เมื่อคนไม่เข้าใจเขาก็เอาแต่มองว่าเราประหลาด อึดอัดมากค่ะที่อยู่ตรงนั้น เราไม่กล้าคุยกับป้าคนที่เราพาไปฝากแล้วค่ะ ใจจริงเราก็ไม่อยากให้เขามายุ่งกับชีวิตเราเลยนะคะ เราอยากเลือกทางเดินเอง ถึงมันจะพลาดจะล้มสักกี่ครั้งเราก็จะขอลุกขึ้นด้วยตัวเอง มันน่าภูมิใจกว่า