จขกท.เคยโดนบูลลี่ตั้งอายุ12จนถึง15ปี มันฝังใจมาตลอด​จนใช้ชีวิตทุกวันแทบลำบากกลัวผู้คนจะทำร้าย จขกท.ก็เลยชอบอยู่แต่ในห้อง ตอนนี้จขกท.เรียนกศนจนจะจบแล้ว เพราะจะเราเลือกเรียนแบบตามรร.ปกติก็ต้องโดนบูลลี่อีกแน่นอน ก็เลยตัดสินใจมาทางนี้ แต่ความรู้สึกของการโดนบูลลี่มันฝังใจแล้วเก็บเอาไปคิดทีละนิดๆ ประกอบกับเป็นโรคนั่นโรคนี่ อะไรก็ทำไม่ได้เหมือนอย่างเขาทำให้ความรู้สึกนึกคิดเริ่มลงโทษตัวเอง ต่อยตัวเองเอาซ้อมมาขีดข้อมือ เอามีดโกนมาเฉือนนิ้ว ถึงอย่างงี้ก็คิดอยากไปรักษานะ จนถึงทุกวันนี้ เราคิดว่าการลงโทษตัวเองเป็นวิธีที่ง่ายสุด ตามคำถามเลย ผมเป็นโรคอะไรกันแน่