คือผมคบกับแฟนมาประมาณ3ปี ในระยะแรกๆผมทำหน้าที่แฟนได้ดีมาก แต่ทำได้แค่3เดือนแรก หลังจากนั้นผมก็ดีแตก ผมทำเธอผิดหวัง เสียใจ ร้องไห้ มาตลอด2ปีกว่า ให้โอกาสผมปรับปรุงตัวเป็นร้อยๆครั้ง แต่ผมไม่เคยเห็นค่าโอกาสนั้นเลย เธอดีมากๆ ทำให้ผมทุกอย่างไม่เคยปฏิเสธ ดูแลผมอย่างดี ยอมไม่เรียนไป1ปีเพื่อที่จะมารอเรียนมหาลัยพร้อมผม เพราะกลัวผมจะเรียนไม่จบเธอจะช่วย จนวันนึงเราไปเที่ยว ตปท ด้วยกันเเล้วเราทะเลาะกันหนักมาก แล้วก็เที่ยวด้วยกันแบบไม่คุยกันเลยสักคำเป็นเวลา2-3วัน (ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เราไปเที่ยวด้วยกันโดยที่ไม่พูดคุยกันเลยมันคือ รักจริงๆรึเปล่า) จนคืนสุดท้ายก็ทะเลาะกันอีก เธอบอกผมว่ากลับไปเมืองไทยเมื่อไหร่ เธอเลิกกับผมแน่นอน แล้วเราก็เลิกกันจริงๆ แล้วผมก็ไปง้อ เธอก็ให้โอกาสผมอีกครั้ง เพราะเธอรักผมมากจริงๆ เธอบอกว่าครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ ไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะ ผมก็รับปากว่าผมจะปรับตัวเข้าใจเธอมากขึ้น และแล้วผมก็ทำเธอผิดหวังอีกครั้ง เราทะเลาะกันอีก แล้วผมขาดสติเลยบอกเธอไปว่า “จบๆกันไปเหอะ เลิก” ทั้งๆที่ในใจผมก็เริ่มรุ้สึกแล้วว่าผมผิดนะ แต่ทำไมผมถึงไล่เธอ เวลาผ่านมา1เดือนกว่าๆ เราไม่ได้ติดต่อกันเลย แล้วผมคิดได้แล้ว ว่าผมพลาดสิ่งดีๆในชีวิตไป ผมเลยไปง้อเธอ แต่เธอตัดใจได้แล้ว เธอบอกว่าผมคงเปลี่ยนนิสัยแย่ๆไม่ได้จริงๆ (เธอเป็นคนที่เวลาเลิกกับแฟนไปแล้ว เธอจะไม่กลับมาคบอีกเด็ดขาด) คือตอนนี้ผมว่าผมก็ปรับตัวให้ดีขึ้นจากเมื่อก่อนได้เยอะมากๆแล้ว ผมคิดได้หลายๆอย่างสำนึกผิด ผมพยายามง่อเธอทุกวัน ซื้อข้าวซื้อของที่เธอชอบกินไปแขวนหน้าบ้านให้เธอกินทุกวัน แล้วเขียนใส่กระดาษ ว่าฝากให้Fด้วยครับ (นามสมมุติ) เธอบล็อคผมทุกช่องทางผมติดต่อเธอไม่ได้เลย ไม่ยอมลงมาคุยกับผม แล้วเธอบอกว่าผมมาทำอะไรตอนนี้ ตอนดีๆทำไมผมไม่ทำ เธอไม่ให้โอกาสผมอีกแล้วเธอบอกว่าเธอถอยออกมาแล้วไม่มีทางย้อนกลับ ผมควรทำยังไงดีครับ? ผมไม่เคยพยายามมากขนาดนี้ เต้มที่ผมทำได้แค่1-2ครั้งถ้าไม่มีผลผมก็พอไม่ทำแล้ว แต่ครั้งนี้ผมทำมาสักพักแล้ว แล้วก็ยังจะทำต่อไปเรื่อยๆ ขอความคิดเห็นทีครับ เรื่องยาวหน่อยนะครับ รบกวนพี่ๆอ่านให้จบนะครับผมเชื่อว่าหลายๆเคสเป็นแบบผม