เรามาทำงานที่ต่างจังหวัด ประมาณ 3 ปี  แล้วก็มีพี่คนนึงเขาก็ย้ายมาทำงานที่เดียวกันกับเรา  ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยชอบเขา  เพราะด้วยบุคลิกที่ดูแล้วเนี๊ยบสุดๆและอาจเป็นเพราะเรายังปรับตัวกับเพื่อนร่วมงานใหม่ไม่ได้  แล้วเราก็ไม่ชินกับการทำงานกับคนลักษณะแบบนี้  แต่แล้วอยู่มาวันนึงเรามีโอกาสได้ทำงานด้วยกัน แรกๆเราก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคนะ  แต่ด้วยงานที่ต้องคิดช่วยกันปรึกษากันตลอด  ทำให้เกิดความใกล้ชิดกัน  ช่องว่างระหว่างเรากับเขาเริ่มแคบลง  จนเมื่องานจบ  แต่ความรู้สึกยังไม่จบ  เราอธิบายก่อนนะว่าพอเลิกงานเราจะไลน์คุยกันเรื่องงาน เรื่องงานจริงๆนะ  แต่หลังจากงานลุล่วงไปด้วยดีแล้ว  เราก็ยังคุยไลน์กันทุกวันแต่มันไม่ใช่แค่เรื่องงานแล้ว  มันเป็นเรื่องทั่วๆไป  แล้วก็เป็นอย่างนั้นทุกๆคืน  จนเรารู้สึกว่าเราต้องทักหาเขาทุกวัน  หรือถ้าเราไม่ทักหาเขา เขาก็จะเป็นฝ่ายที่ทักเรามา  คือเราก็คิดนะว่าเราอาจชอบเขาเข้าแล้วก็เป็นได้  แต่มันจะแฮปปี้มากเลยถ้าเขาก็คิดแบบเรา  แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น คือเวลาเจอกันในที่ทำงานเขาก็จะดูแลเทคแคร์เราเหมือนทุกคน  ปฏิบัติกับเราเหมือนคนอื่นๆ จนเราเริ่มสับสนในความสัมพันธ์แบบนี้  เราไปเที่ยวด้วยกันสองคน  เราส่งเพลงให้กันฟัง เราคุยกันทุกคืนหลังๆแทบทุกชั่วโมงในวันที่ไม่ได้ไปทำงาน เราบอกฝันดีกันทุกคืน เขาเป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากไปทำงานแต่เช้า ให้เรามีพลังในการทำงาน เรารู้สึกว่าวันหยุดทำไมมันผ่านไปช้าจัง  มันเป็นความรู้สึกแบบอธิบายไม่ถูกแต่รู้สึกดี  เขาก็เคยบอกเรานะว่าเขาดีใจที่เจอเรา ได้คุยกับเรา  เขาบอกไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังนอกจากเรา แรกๆเราก็รู้สึกดีนะกับความสัมพันธ์แบบนี้  แต่หลังๆมานี่เรารู้สึกว่าเราแอบน้อยใจเขา  ทั้งๆที่เราไม่มีสิทธิ์ เรากลัวว่าเราจะล้ำเส้นที่เขาต้องการให้เป็น แล้วกลัวความสัมพันธ์ของเราจะไม่เหมือนเดิม เราคิดจะตัดใจนะ ยุติความสัมพันธ์แบบนั้น โดยการไม่คุย ไม่ทัก(แต่เขาก็ทักมา...) เราพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ เราอึดอัดเป็นความรู้สึกหน่วงๆในใจ เหมือนเพลงอยากรู้แต่ไม่อยากถาม  เราควรทำยังไงดีเมื่อต้องตกอยู่ในสถาการณ์ที่ต้องทำงานด้วยกันเจอกันทุกวัน