คืองี้นะ พ่อเราไม่เคยเข้าใจคนในบ้านเลย ไม่ว่าอะไรคนในบ้านจะผิดหมด โมโห!เพราะ ตัวเองเหนื่อยจาก การทำงาน แต่คนในบ้านเองก็ทำงาน แม่ก็ทำงานนอกบ้าน กลับมาต้องทำอาหารให้คนในบ้าน กว่าจะเสร็จก็ถึงเวลานอนแล้ว ส่วนเราก็ตื่นช่วยงานแม่ตั้งแต่ตี4พอตี7ก็ไปเรียน กลับมาก็16:30น.ถึงบ้าน หลังจากนั้นก็ทำงานในบ้านแล้วออกไปวิ่งกลับมา18:30น.พอถึงเวลาใกล้จะนอนพ่อก็จะหาเรื่องแม่ตลอดเลย แทบทุกวันโดยเฉพาะช่วงที่แม่ไม่มีงาน ก็จะหาเรื่องว่าไปมีคนอื่นบ้าง เอาสิ่งที่ไม่ควรพูดไปพูดบ้าง แต่นั้นไม่จริงเลย แม่เราไม่เคยทำแบบนั้นด้วยซ้ำ เวลาแม่ไม่อยู่บ้านแม่ก็จะไปบ้านย่าไปนั้งคุยกับพี่น้อง แต่พอกลับมาพ่อหาเรื่องแบบนี้ทุกวัน หาเรื่องแม่ไม่พอนะ บางทีน้ำที่บ้านไม่ไหลก็มาด่าเราว่าเรานั้นไม่เปิดน้ำไว้ ซึ่งเรารอน้ำตลอดเวลา(บ้านเราเปิดน้ำเป็นเวลา) ด่าๆๆๆบ่นๆๆ บางครั้งพ่อไม่มีงานทำหลายวัน แม่ก็ทำงานปกติยังหาเรื่องแม่ ยิ่งเราปิดเทอมช่วงนี้ แม่ ไปทำงานพ่อก็ไม่ค่อยมีงานสักเท่าไร ก็จะหาเรื่องเราตลอด ตื่นสาย ก็บ่นตื่นเร็วก็หาว่าเราจะไปเที่ยวไหน พ่อบ่นตลอดทั้งๆที่ไม่มีอะไรจะให้บ่น ชิบหาเรื่องมาให้เรากับแม่ปวดหัวทุดวัน ยิ่งเวลากินเหล้าน่ะ ไม่ต้องพูดถึงเลยหาเรื่องเรากับแม่แบบน่าเบื่อมาก ทำไม่ผิดก็โดนบ่นโดนด่า บางครั้งพูดกับเรากับแม่แบบไม่เกรงใจเลยพูดจาแบบไม่คิดเลยว่าคนอื่นเขาจะรู้สึกยังไง เรา ต้องทำยังไง ให้พ่อกับแม่เลิกกันก็ไม่ได้ แต่เบื่อกับการกระทำของพ่อมากเลย (เราทำงานทุกอย่างในบ้านที่เราทำได้ยกเว้นทำกับข้าวเราทำไม่เป็นเป็นหน้าที่แม่) นอกจากนั้นเวลาแม่ทำอารหารแล้วก็ไม่กินขึ้นมาก็บ่นแบบนู้นแบบนี้ พอแม่บอกว่าจะกินอะไรก็ให้บอกมา แต่ก็ ไม่บอกก็เป็นแบบนั้นตลอด เราโครตเบื่อและรำคาญมากเลย เป็นผู้ชายที่ยิ่งกว่าผู้หญิง!