เราชื่อ แตงโม (นามสมมติ) เราอายุ 20 ปี (2562)ฐานะทางบ้านเรายากจนค่ะ เราเป็นลูกคนโต ตั้งแต่เล็กจนโตเราคิดมาตลอดว่าฉันจะต้องหนีความจนความลำบากนีไปให้ได้ พ่อจบม.6 แม่จบม.3 ท่านทั้งสอนทำงานก่อสร้าง ท่านไม่เคยชี้แนะอะไรเกี่ยวกับการเรียน ต่างกับพ่อแม่คนอื่นที่เขาเข้มงวด แนะแนวทางให้ลูก คอยสนับสนุนการเรียน แนะนำมหาลัยดีๆ เรารู้สึกว่าเข้มงวดกับเราหน่อย เราคงเรียนดีกว่านี้ ตอนแรกท่านไม่ให้เราเรียนมหาลัยด้วยซ้ำ แต่เราดื้อค่ะ ยืมกยศ.เรียนเอง บ้านเราห่างตัวเมือง30โล เราได้เงินมาเรียนวันละ 100 บาท เข้าเรื่องเลยนะคะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับคู่ชีวิตของเราที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต เราเคยได้ยินคำว่า "ฐานะไม่สำคัญ ขอแค่เรารักกันก็พอ" เรายอมรับว่าเราเป็นโลกสวยนิดๆค่ะ เราก็เชื่อตามคตินี้มาตลอด เราเองก็งงว่าทำไมแม่ของเราไม่อยากให้มีแฟนเป็นคนรวย ขนาดเพื่อนรวยๆแม่ยังบอกให้เราตีตัวออกห่างเลยค่ะ แม่พูดว่าคนจนแต่เป็นคนดีก็เอาเถอะลูก คือแม่เข้าใจว่าคนรวยคือคนไม่ดีอ่ะค่ะ แล้วคนจนใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไรขนาดนั้น เราอยู่บ้านนอก ผู้ชายในหมู่บ้านเรามีแต่นักเลง ส่วนมากจบม.6แล้วก็ทำงานซ่อมรถอะไรแบบนี้ค่ะ