จากสถานการณ์โรคระบาดที่ท่าโฉลง เราดูไปลุ้นไป คิดแต่...ใครจะมาช่วยๆ
หมอจากเมืองหลวง? ท่านชายหรือเสด็จส่งคนส่งยามา? หมอหลวงที่ยอมรับในตัวทองเอกคราวนั้น? 
เพ้อเจ้อไปกระทั่ง เกาหลีเอายามาฝาก หรือผีปู่จะมาบอกยา ???

ดูไปจนเบรคสุดท้าย ..
ในที่สุดความพยายามพลิกตำราทุกเล่ม ปรุงยาทุกขนาน ดูแลผู้ไข้ทุกคนอย่างสุดความสามารถ
นั่นต่างหากที่เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความสำเร็จ ในที่สุดก็มีคนหายพร้อมๆ กันถึงสามคน
เป็นสัญญาณที่ดี ว่ากำลังจะสามารถควบคุมและจัดการโรคระบาดได้ในที่สุด

เห็นอย่างนี้เลยได้คิด บางครั้งเราก็ติดกับอะไรที่หวือหวา ต้องได้ยาได้คนได้อะไรที่มาช่วยปุ๊บหายปั๊บ
ต้องได้เห็นความรวดเร็วราวปาฏิหาริย์ จนลืมคุณค่าของความพยายามที่ต้องอาศัยเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ 
คิดว่าถ้าตัวเอกพยายามจนท้อแล้วมันไม่สำเร็จ มันก็คงแปลว่าทางนี้ไม่สำเร็จ ไม่ได้คิดเลยว่ามันก็แค่ยังไม่ถึงเวลา

ขอบคุณทองเอกฯ ที่ทำให้ฉุกคิดว่าทุกวันนี้เราจดจ่อรอแต่สิ่งภายนอกมาช่วยมากเกินไปหรือเปล่า
จดจ่อจนกระทั่งตอนดูละครยังเผลอใช้ชุดความคิดเดิมๆ มาลุ้นละคร มัวแต่ลุ้นให้คนอื่นมาช่วยตัวเอกช่วยชาวท่าโฉลง
จนลืมคำว่า "อัตตาหิ อัตตโน นาโถ" ...ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน....  ไปเสียสนิท