คือเราไม่รู้จะเริ่มเกริ่นจากตรงไหนก่อนดี คือก่อนอื่นเราบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า กำลังรักษาอยู่ค่ะ ไม่รู้ว่าเปลี่ยนยาด้วยหรือป่าวถึงมีอาการแบบนี้ วันนี้เราร้องไห้หนักมาก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันดีขึ้น คืองี้ค่ะ เราค่อนข้างโดดเดี่ยว ไม่สิ เรียกว่าโดดเดี่ยวได้เลย คือเราไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีญาติพี่น้องที่สนิท ไม่มีเพื่อนร่วมงานที่สนิท ไม่มีแฟน ไม่มีคนคุย ไม่เคยถูกรัก เรายอมรับนะคะ เราขาดความรัก โหยหาความรักความเอาใจใส่ เราก็เลยหาแอปเล่นไปเรื่อยๆ เพื่อจะได้หาเพื่อนคุย แต่พอเขาเห็นรูปร่างหน้าตาเรา เขาถอยหนีค่ะ บางทีก็มีคนยอมคุยนะคะ แต่ก็คุยแล้วก็หาย แต่คนดีๆ เราก็เจอนะคะ แต่เราพลาดเอง เพราะเราไปทำตัวงี่เง่าใส่เขา ก็ทำไงได้อ่ะ มาอ่อยเรา มาหยอดเราก่อนทำไม เราไม่เคยมีโมเม้นแบบนี้ มันเลยทำให้เรารู้สึกดี แลวรู้สึกหวงเขา แต่สุดท้ายก็หายไป

หลายคนคงถามว่า ทำไมเราไม่เข้าหาคนอื่นเขา เราก็พยายามนะคะ ไม่รู้จะต้องพยายามขนาดไหน ถึงจะเข้ากับคนได้ เราโดดเดี่ยวมา 29 ปีเต็มแล้วค่ะ แล้วคิดว่าคงโดดเดี่ยวตลอดไป

เราเหงา เราไม่รู้จะทำไงดี ให้หายเหงา ตอนเย็นหลังเลิกงานก็ไปเดิน-วิ่งที่สวนสาธารณะ มันก็หายเหงาได้นิดหน่อย พอกลับถึงบ้านมันก็กลับมาเหงา ไม่ว่าจะหาหนังดู เปิดยูทูปดู เราอยากมีเพื่อน ที่อยู่กับเราได้ตลอด คอยให้กำลังใจเรา แต่คงไม่มี

วันนี้เราแค่มาระบาย เราไม่อยากร้องไห้ เราไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ เราอยากมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างจังเลยค่ะ แบบนี้มันทรมานสุดๆเลย