เนื่องจากฐานะครอบครัวทางบ้านไม่ค่อยสู้ดีนัก พ่อป่วยเป็นโรคเก๊า กินยาประจำจนเป็นโรคไต เป็นนิ่วไต คอยทำให้ไม่สามารถหาเลี้ยงครอบครัวได้เท่าที่ควร ปกติอาชีคุณพ่อเป็นช่างโฟนอเจอร์ ทำโต๊ะตู้ เตียง เก้าอี้ เมื่อผมต้องไปเรียนประถมที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ผมต้องย้ายไปอยู่กับญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง คอยชุบเลี้ยงผม เพราะอยู่ใกล้โรงเรียน ทางบ้านไม่ม่ตังต์ส่งเรียน ต้องเอาผมมาฝากฝังไว้กับผู้ใหญ่ท่านนี้ ประเด็กก็คือว่าผู้ใหญ่ท่านนี้เป้ช็นผู้อำนวยการโรงเรียน ก็มีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบท่าน แต่ส่วนใหญ่ก็จะไม่ค่อยชอบเพราะท่านพูดจาโผลงผาง พูดตรง คราวนี้เนื่องจากผมเป็นหลาน ผู้ปกครองนักเรียนจะนินทาท่านประจำในทางที่ไม่ดี ลูกของเขาก็พลอยเกลียดท่านไปด้วย ลามมาเกลียดถึงผมด้วย เพื่อนๆก็จะล้อประจำว่า เห็นว่าเป็นหลาน ผอ. เฉยๆนะไม่งั้นกูตีแล้ว ท่านที่อ่านอาจจะฟังดูปกติธรรมดา แต่เนื่องด้วยผมโดนล้อมาเป็นเวลาหลายปี เพื่อนที่มันคุมแก๊งนักเลงที่โรงเรียนมันก็จะชอบกวนผมเป็นประจำ พ่อผมจะสอนเสมอว่าอย่ามีเรื่องกับใครนะลูกอย่าเสียประวัติ ผมเลยไม่คิดตอบโต้อะไร จนวันนึงผมทนไม่ไหมไอ้หัวหน้าแก๊งมันก็มาก่อกวนเอาสนุกผมก็ชัดหน้าต่อยมันไปทีนึง แล้วผมก็วิ่งหนี ปรากฎว่ามันร้องไห้ ส่วนผมก็ไปบอกครูว่าผมโดนรังแกและแต่มัน ครูเลยบอกว่าถ้าผมไม่ได้ทำอะไรเขากลับครูจะพอช่วยได้ว่าโดนรังแก แต่นี่เธอต่อยมันครูมองว่าเป็นการทะเลาะวิวาทกัน ทีนี้ยายผมที่เป็นครูสอนอยู่โรงเรียนเดียวกันที่ผมเรียน ก็มาเคลียร์ให้ ให้มันต่อผมคืน แต่ยังดีที่มันไม่ต่อแรงแล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่มาก่อกวนอะไรผมอีกเลย พอจบ ป.6 ผมตัดสินใจย้ายโรงเรียนเพราะได้ข้อคิดจากครูที่ปรึกษาว่าถ้าอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ต้องเปลี่ยนสังคมแวดล้อม ผมจึงตัดสินใจเข้าเรียนมัธยมที่โรงเรียนระดับอำเภอ ซึ่งโณงเรียนใหม่มีรองผู้อำนวยการเป็นญาติกันคือเขาเป็นพี่ชายของผู้ใหญ่ท่านที่ผมเคยอาศัยอยู่ด้วยนั่นเอง แต่คราวนี้ผมไม่บอกใครว่าผมมีญาติเป็นรองผู้อำนวยการโณงเรียนใช้ชีวิตปกติ มีคนมาหาเรื่องบ้าง ตีผมบ้าง แต่ก็ไม่คิดตอบโต้ ทุกวันนี้คนที่เคยรังแกผมไม่เห็นว่าจะมีชีวิตที่ดีสักคน บ้างก็เป็นนักโทษในเรือนจำ บ้างก็ถูกเชิญออกจากโณงเรียนไปเรียน กศน. ผมไม่ได้มีเจตนาจะมาวิจารณ์ให้ใครเสื่อมเสียชื่อเวียงนะครับ แต่มันคือประสบการณ์โดยส่วนตัว ที่อยากบอกว่า กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง ถ้าคุณเคยมีประสบการณ์โดนล้แเลียนก็มาแชร์กันครับ

สนับสนุนโดย Thaibaa.com