เราเป็นคนที่จริงจังกับการเรียนพอสมควร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเวลาผ่อนคลายให้กับตัวเองนะ เราแบ่งสัดส่วนเวลาของเราไว้ในแต่ละวัน เข้าเรื่องเลยละกันเนอะ คือเราจะต้องเรียนวิชานึง ซึ่งมันก็เป็นวิชาที่ยากพอสมควรเลยหล่ะ เราพยายามตั้งใจฟังที่ครูสอน แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ในส่วนลึกๆของตัวเรา เราคิดว่า
"ลองพยายามดู เดี๋ยวก็ทำได้" เรามีเรียนวิชานี้ทั้งหมด4วัน ส่วนมาก2คาบ ทุกครั้งที่หมดชั่วโมง คุณครูก็จะบอกว่า "ทำหน้านี้นะ ส่งวันพรุ่งนี้นะ" แล้วมันไม่ใช่น้อยๆเลย แรกๆเรานั่งปั่นจนดึก บางทีไก่ขันแล้วยังไม่ได้นอนเลย เราคิดตลอดว่า เอ้อ!ไปมหาลัยต้องได้ทำงานมากกว่านี้แน่นอน ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ ต่อไปจะไปทำอะไรกินอ่ะ? แต่พอกิจวัตรมันวนลูปอยู่กับการหมกตัวอยู่บนโต๊ะทำงานวิชานี้ด้วยความไม่เข้าใจในเนื้อหา เราก็ต้องเปิดเฉลย แล้วลอกเฉลย ทีแรกเราพยายามทำความเข้าใจตามเฉลยที่เราเปิด แต่มันไม่สามารถทำได้จริงๆ บวกกับ
งานจะต้องส่งในวันพรุ่งนี้ งานวิชาอื่นก็มี แต่ก็ไม่ใช่ว่าคุณครูไม่ตั้งใจสอนนะ เรารู้ว่าครูมีความตั้งใจที่จะสอนเรามากๆเลย ครูบอกว่าที่ให้งานไปทำจะได้ทดสอบความเข้าใจของตัวเอง แล้วต่อด้วยประโยคที่ว่า "ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน" แต่ตอนนี้เหล็กเหนื่อยแล้ว... และในขณะที่เราปั่นงานในแต่ละคืน เราก็เกิดความรู้สึกผิด ความรู้สึกเครียด รู้สึกผิดที่ครูตั้งใจสอนขนาดนี้แล้วทำไมยังต้องมาลอกเฉลย? รู้สึกเครียดที่ทำไมยังทำไม่ได้ซักที? หรือว่าเราไม่เหมาะกับอะไรแบบนี้หรอ...? จนตอนนี้จะปิดเทอมแล้ว ที่รร.ก็มีสอบปลายภาค และข้อสอบวิชานี้ออกข้อเขียนทั้งหมด เรากับเพื่อนนั่งมองข้อสอบมองแล้วมองอีก จนในที่สุดครูคุมสอบให้ส่งกระดาษคำตอบ และสิ่งที่เราเห็นก็คือ ข้อสอบที่มีแค่ชื่อกับคำว่ารักครูนะจุ๊บๆ ไม่ก็รูปตัวการ์ตูน
ความรู้สึกตอนนั้นคือ รู้สึกขำมันไม่ใช่แค่กูคนเดียวที่เป็นงี้นี่หว่า แต่พอนึกไปถึงเกรดกลับรู้สึกเครียดบรม จริงๆแล้วป๊ากับม๊าเราก็ไม่ได้กดดันเราเลยซักนิด แต่เป็นเราเองที่กดดันตัวเอง เราอยากที่จะทำออกมาให้ดีที่สุดของเรา เราพยายามทำ แต่ผลลัพธ์คือเราไม่เคยมีความสุขกับความพยายามของเราเลย เรื่องที่เรียนมันเป็นเบสิกของเทอมต่อไป ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้มีหวัง เทอมถัดไปก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน เราควรทำยังไงดี..😭
เราควรจะจัดการปัญหาเกี่ยวกับการเรียนนี้ยังไงดี
"ลองพยายามดู เดี๋ยวก็ทำได้" เรามีเรียนวิชานี้ทั้งหมด4วัน ส่วนมาก2คาบ ทุกครั้งที่หมดชั่วโมง คุณครูก็จะบอกว่า "ทำหน้านี้นะ ส่งวันพรุ่งนี้นะ" แล้วมันไม่ใช่น้อยๆเลย แรกๆเรานั่งปั่นจนดึก บางทีไก่ขันแล้วยังไม่ได้นอนเลย เราคิดตลอดว่า เอ้อ!ไปมหาลัยต้องได้ทำงานมากกว่านี้แน่นอน ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ ต่อไปจะไปทำอะไรกินอ่ะ? แต่พอกิจวัตรมันวนลูปอยู่กับการหมกตัวอยู่บนโต๊ะทำงานวิชานี้ด้วยความไม่เข้าใจในเนื้อหา เราก็ต้องเปิดเฉลย แล้วลอกเฉลย ทีแรกเราพยายามทำความเข้าใจตามเฉลยที่เราเปิด แต่มันไม่สามารถทำได้จริงๆ บวกกับ
งานจะต้องส่งในวันพรุ่งนี้ งานวิชาอื่นก็มี แต่ก็ไม่ใช่ว่าคุณครูไม่ตั้งใจสอนนะ เรารู้ว่าครูมีความตั้งใจที่จะสอนเรามากๆเลย ครูบอกว่าที่ให้งานไปทำจะได้ทดสอบความเข้าใจของตัวเอง แล้วต่อด้วยประโยคที่ว่า "ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน" แต่ตอนนี้เหล็กเหนื่อยแล้ว... และในขณะที่เราปั่นงานในแต่ละคืน เราก็เกิดความรู้สึกผิด ความรู้สึกเครียด รู้สึกผิดที่ครูตั้งใจสอนขนาดนี้แล้วทำไมยังต้องมาลอกเฉลย? รู้สึกเครียดที่ทำไมยังทำไม่ได้ซักที? หรือว่าเราไม่เหมาะกับอะไรแบบนี้หรอ...? จนตอนนี้จะปิดเทอมแล้ว ที่รร.ก็มีสอบปลายภาค และข้อสอบวิชานี้ออกข้อเขียนทั้งหมด เรากับเพื่อนนั่งมองข้อสอบมองแล้วมองอีก จนในที่สุดครูคุมสอบให้ส่งกระดาษคำตอบ และสิ่งที่เราเห็นก็คือ ข้อสอบที่มีแค่ชื่อกับคำว่ารักครูนะจุ๊บๆ ไม่ก็รูปตัวการ์ตูน
ความรู้สึกตอนนั้นคือ รู้สึกขำมันไม่ใช่แค่กูคนเดียวที่เป็นงี้นี่หว่า แต่พอนึกไปถึงเกรดกลับรู้สึกเครียดบรม จริงๆแล้วป๊ากับม๊าเราก็ไม่ได้กดดันเราเลยซักนิด แต่เป็นเราเองที่กดดันตัวเอง เราอยากที่จะทำออกมาให้ดีที่สุดของเรา เราพยายามทำ แต่ผลลัพธ์คือเราไม่เคยมีความสุขกับความพยายามของเราเลย เรื่องที่เรียนมันเป็นเบสิกของเทอมต่อไป ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้มีหวัง เทอมถัดไปก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน เราควรทำยังไงดี..😭