แค่รักและผูกพัน
ก่อนอื่นขอบคุณที่เข้ามาอ่านคับเริ่มเลายแล้วกัน
คือเดือนเมษานี้แฟนเก่าผมกำลังจะแต่งงานคับก่อนอื่นเลยอยากบอกว่าไม่ได้อยากให้เค้ากลับมานะคือดีใจกับเค้าด้วยจิงๆ
เรื่องของเราเริ่มตั้งแต่ ม.4คับครบกันมาก็หวานในแบบเด็กๆสมัยก่อนโทหาเปนเวลา ไม่มี ไล ไม่มี วิดีโอคอล เปนรักแบบเด็กๆจิงๆ ก็เค้าตั้งเป้านะว่าจะคบกันไปตลอดจนแต่งงานรักเราก็ดีคับเปน3ปีที่มีความสุขมาก ( ม.3-6 ) สนุกด้วยกันทุกวันได้เจอน่ากันทุกวัน เรียนพิเศษด้วยกันทุกวัน(เราโง่เค้าฉลาดแต่มาเรียนเป็นเพื่อนเฉยๆ)ก็คือใช้ชีวิตร่วมกันเยอะมากสมัยเรียน อีกอย่างลืมบอกไป เทอเปนนางรำประจำ โรงเรียน ด้วยหละผมก็เด็กธรรมดาคนนึกนี้แหละไม่ได้น่าตาดีอะไร บอลก็ไม่เป็น ดนตรีก็ไม่ได้ แค่สนุกๆไปวันๆ เค้าเคยบอกว่าที่ชอบผมเพราะผมชอบช่วยเหลือคนอื่น เปนคนอารมอ่อนไหว เปนคนที่เทคแคร์ผู้หญิงดี อะไรประมานนี้คับ เราก็แบบจิงปะเนี้ยระดับนางรำประจำ โรงเรียนมาบอกชอบเราเนี้ยนะ แอบเขิลไปหลายสัปดาเลยแหละ เค้าก็เปนคนสวยนะ ผิวขาว ผมยาว(ที่โรงเรียนมีเฉพาะนางรำที่ไว้ผมยาวได้) น่าสวยแบบนางร้าย คือสมัยนั้นหนุ่มๆรุ่นพี่รุ่นน้อง อิจฉากันเปนแถบๆ เราสองคนก็รักกันมาก จนมาถึงจุดเปลี่ยนคับ ม.6 ทุกคนก็ต้องหามหาลัยที่ต้องการ เทอติดมหาลัยดังแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ ส่วนตัวผมเลือกเรียนสายอาชีพ มันเปยจุดเริ่มต้นให้เราห่างกันคับ จากคนที่เรียนอยู่ด้วยกันทุกวันเจอน่ากันทุกวัน เรื่องเริ่มเศร้าแล้วหละคับ ผมก็พยายามติดต่อโทคุยกันตลอดแต่ก็เข้าในนะคับตอนปี1เรื่องเวลาคงหายากแต่เราก็โทคุยกันบ่อยๆ ถ้าผมมีเวลาผมก็ตีรถขึ้นไปหาปีละ 2-3 ครั้งพอเทอกับบ้านมาเทอก็อยู่กับครอบครัวซึ่งผมก็ไปหาที่บ้านอยู่บ้างคับ เปนเรื่องธรรมชาตินะคับ ผู้หญิงสวยไปเรียนวิลัย ตจว คนเดียวไม่มีเพื่อนน่าสงสารเค้าเนอะ พอดีวิลัยนั้นผมมีรุ่นพี่ที่ผมรู้จัก(ผู้หญิงคนละคณะ)จำฝากเค้าดูแล พี่คนนั้นก็ไปฝากเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกับแฟนเก่าผมช่วยดูแล(ผู้ชาย) ก็เข้าตำราคับคือเราอยู่ไกลเวลาเรากับเค้าก็ไม่ตรงกันเค้ามีปัญหา หรือ อยากไปไหนมาไหนเราก็ไม่สามารถอยู่ตรงข้างเค้าได้เหมือนตอนเด็กๆ ซึ่งก็มีพี่ ผช คนนี้แหละคับคอยทำน่าที่นั้น ก็พี่ที่ฝากดูก็ดูจะสนิทกันมาก(ใครบอกรักแท้ไม่แพ้ระยะทาง)จนผมเองก็รู้สึกนะว่าแฟนเราเริ่มเปลี่ยนไปเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ผมก็พยายามไปหาเค้านะ(คือสมัยนั้นการเดินทาง400กม.มันเปนเรื่องยากสำหรับเดกอายุ19)เราเริ่มห่างกันไปทุกทีๆ จนถึงวันเกิดผม เทอก็บอกเลิกกับผมเพราะเราไม่ค่อยมีเวลาให้กันและอยู่ไกลกันเกินไป(ผมมารู้ทีหลังว่าพี่ ผช วันเกิดเค้าก่อนผม1วันเดือนเดียวกัน) เปนของขวัญที่ทำให้ชีวิตผมพังไปช่วงนึงเลยแหละคับ แต่ผมกับแฟนเปนคนตรงๆกันทั้งคู่นะผมก็ยินดีกับเค้า(ทั้งน้ำตา)ผมเข้าใจเหตุผลที่เค้าเลือกพี่คนนั้นซึ่งผมไม่ว่าอะไรเลยที่เค้าจะเลือกแบบนั้น ผมเองนับจากวันนั้นผมก็พยายามเปนเพื่อนที่ดีกับเค้าเสมอ ดูเปนเรื่องตลกเนอะเลิกกันเค้ามีแฟนใหม่ จะมาเปนเพื่อนกันได้ไงบ้าหรือ แต่กับผมแล้วผมรักเค้ายังไงผมก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้เสมอผมไม่ได้เกลียดเค้านะผมแค่เกลียดตัวเองที่ทำสิ่งดีๆในชีวิตผมหายไปอีก1อย่าง เค้าเริ่มเรียนปี2กลางๆผมก็จบแล้วเริ่มทำงานแล้วมีเงินเดือน ผมก็หมั่นถามเค้าเสมอว่า มีอะไรเดือดร้อนไหม ผมช่วยได้เท่าที่ช่วยคับ(เหมือนพระเอกเลย)ผมก็ทำดีกับเทอเสมอเท่าที่จะทำได้ พอเทอเรียนจบมีงานทำเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่ผมก็มีนะบางครั้งเลยนั้นพบเพื่อนที่เรียน มัธยม ผมก็ไปเทอก็ไปก็ได้เจอกันบ้างได้คุยกันคำสองคำ อย่างว่าแหละคับผมอยากคุยมากกว่านั้นแต่เค้าไปอยากคุยเท่าไร แต่ผมก็ไม่เคยไปก้าวก่ายชีวิตเค้านะ คือสำหรับผมวันที่เราเลิกกันมันไม่ได้เปนอะไรที่รุนแรงไม่ได้ทำให้ผมเกลียดเทอไม่ได้ทำให้ผมไม่อยากเจอเทออีก แต่มันเปนวันที่ทำให้ผมรู้ว่าผมขาดอะไรตรงไหนที่ทำให้คนที่เรารักต้องจากเราไป คือจากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ 7 ปีกว่าแล้วคับกล้าพูดเลยว่าความรู้สึกผมที่มีให้เค้าก็ไม่ได้น้อยลงกว่าเดิมเลยยังเปนห่วงเสมอ
ซึ่งเดือนเมษานี้เค้ากำลังจะแต่งงานกับพี่ ผช คนนั้นแหละผมก็รู้สึกเจบในใจลึกๆนะแต่ก็รู่สึกยินดีกับเค้ามาก ผมไม่รู้ว่างานนี้เค้าจะส่งการ์ดมาให้ผมไหม (ในใจก็รู้อยู่แล้วแหละว่าไม่ให้หลอก) ผมเลยอยากมาถามเพื่อนๆว่า ผมควรไปร่วมงานเทอไหมไม่ใช่ในฐานะแฟนเก่านะ แต่ผมอยากไปแสดงความยินดีในฐานะเพื่อนร่วมห้องสมัย มัธยม ซึ่งเพื่อนๆผมทุกคนผมพยายามไปทุกงาน แต่คนนี้พิเศษหน่อย ผมควรไปดีไหมคับหรือควรแค่ส่งซองฝากเพื่อนไปดี
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคับเปนเรื่องที่ผมก็มาในใจเกือบ8ปีวันนี้ผมได้ปล่อยออกมาแล้วรักเลกๆที่เกิดวันนั้นกินเวลาถึง13ปีผมอยากบอกนะรักเทอมาก และ ยินดีกับเทอมากจิงๆ