ผมรู้สึกว่า เวลาผมเสียใจ ผมเสียใจขีดสุดมากเลยครับ
เฝ้าโทษตัวเอง คิดว่าตัวเองทำให้ทุกคนเสียใจ
เป็นต้นเหตุของเรื่องราวไม่ดี
มีครั้งหนึ่งผมทำให้พ่อแม่เสียใจจนบอกตัวเองไว้ว่า
ถ้าครั้งนี้ไม่สำเร็จ ผมจะฆ่าตัวตาย ไม่ให้พ่อแม่เสียใจ
ไม่ให้พ่อแม่อายที่มีลูกแบบนี้

ย้อนไปตอนเด็ก ผมโตมากับความรุนแรงของพ่อแม่
เมื่อก่อนพ่อดื่มเหล้าสูบบุหรี่ครับ พ่อจะชอบตบตีแม่ให้เห็น
ภาพที่ผมจำได้คือ พ่อบีบคอแม่ ตบตีแม่ ต่อหน้าผมต่อหน้าเพื่อนบ้านที่มาห้าม
(ตอนนี้พ่อเลิกทุกอย่างครับ กลับตัวเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ รักครอบครัว)

พ่อเป็นคนใจร้อนครับ ถ้าผมทำอะไรไม่ได้ดั่งใจหรือทำผิด พ่อจะตีผม ทุกอย่างที่ใกล้มือ สามารถตีผมได้หมด
(แต่ปัจจุบันผมพยายามทำทุกอย่างจนประสบผลสำเร็จ รับราชการจนดั่งใจพ่อครับ ทุกวันนี้ไม่มีเหตุการณ์นี้แล้ว)

พ่อกดดันผมทุกเรื่องครับ เรื่องเรียนต้องเรียนให้ดี ผมต้องทำให้ตัวเอง ได้อันดับต้นๆของห้อง ที่ 1 - ที่ 3 ตอนประถม มัธยมต้อง 3.... ขึ้นไป มหาวิทยาลัยต้อง 3 ขึ้น ผมกลัวจะโดนพ่อด่าพ่อตีครับ ผมกลัวจริงๆ

จนก่อนทำงาน ผมผิดหวังหลายที่ จนพ่อเริ่มกดดันหนักว่าถ้าไม่ได้ ผมจะเป็นคนโง่ จะอับอายชาวบ้านทั้งพ่อแม่ และผม ผมเครียดมากที่สุดในชีวิตเลยครับ จนบอกแม่ว่า สัญญานะว่าผมจะทำให้ได้ ถ้าไม่ได้แม่ไม่ต้องกลัวอายนะ ผมจะฆ่าตัวตาย
(แต่ตอนนี้ผมสำเร็จจนทุกวันนี้พ่อแม่น่าจะภูมิใจครับไม่เคยดุด่าอีกเลย มีตำหนิเล็กๆน้อยๆ)

แต่เวลามีเรื่องแย่ๆเข้ามา ผมจะรู้สึกแย่มาก แย่จนคิดว่าทำไมตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมตัวเองไม่ดีพอ เฝ้าโทษตัวเอง ร้องไห้จนตาบวมแต่ไม่เคยร้องให้ใครเห็นนะครับ ไม่เคยคิดเล่าปัญหาให้ใคร เพราะกลัวคนอื่นจะว่า กลัวจะสร้างความกวนใจสร้างความกังวลให้คนอื่น

ในขณะที่ผมเขียนผมมีสตินะครับ
ผมแค่คิดไปเองว่าผมจะเสี่ยงต่อโรคนี้
แต่ผมก็คิดออีกว่า เมื่อผมรู้ตัวเองแบบนี้ผมอาจจะไม่ได้เข้าสู่โรคนี้ ผมอาจจะแค่เสียใจและไร้ที่พึ่ง

ฝากผู้รู้ คุณหมอแนะนำด้วยนะครับ

ขอบพระคุณมากครับ