ผมเป็นเด็กเกรสูบบุหรี่มีเรื่องประจำ มักจะโดนพ่อตีประจำ ย้ายโรงเรียนบ่อยมากสิ่งเสพติดก็ลองเที่ยวบ่อยติดเพื่อน จนมาเรียนมหาวิทยาลัยตอนปี 1 ได้เกรด 1.11 ไม่ได้บอกที่บ้าน
จนกระทั่งท่านมารู้เอาตอนผมอยู่ปี 3 แล้วว่าตอนปี 1 เกรดเฉลี่ย 1.11 แต่ตอนนั้นเกรดผมขึ้นมาเป็น 2.12 ท่านบอกถ้ารู้ตั้งแต่ปี 1 ก็จะให้ลาออก แล้วสุดท้ายจบมาด้วยเกรด 2.38 จบพร้อมเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน ไม่เคยได้รับคำชมจากพ่อแม่มักจะมีแต่คำว่า "โชคดีที่รอดมาได้" ตามความเข้าใจของผมพ่อแม่มักจะคิดวาชาเอกที่ผมเรียนนั้นง่ายใครไม่จบก็แย่แล้ว สุดท้ายพอจบมาพ่อแม่ก็มักจะกดดันให้ผมสอบบรรจุราชการให้ได้
ผมน้อยใจพ่อแม่เสมอคิดว่าเวลาที่ผมผ่าน 1 มาได้ท่านก็จะให้ผมผ่าน 2 3 4 ให้ได้ทั้งๆที่กว่าจะผ่าน 1 มาได้ผมก็เกือบแย่แล้วทำสุดความสามารถแล้วหวังแค่ว่าพ่อแม่จะภูมิใจในตัวผม สุดท้ายปีนั้นผมสอบราชการไม่ได้ ซึ่งตอนนั้นท่านก็ไม่คิดว่าผมจะผ่านอยู่แล้ว ผมจึงตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโท จบเทอมแรกด้วยเกรด 3.64 ผมดีใจกับตัวเองมากพยายามจะบอกท่านเพื่อให้ภูมิใจในตัวผม ผมต้องการแค่กำลังใจ พ่อกับแม่ก็มักจะพูดติดตลกซึ่งผมไม่ค่อยตลกว่า "ป.โท เขาก็ให้แต่เกรด B ขึ้นไป" ตั้งแต่ผมเข้าเรียนปริญญาโทพยายามเปลี่ยนตัวเองขยันมากขึ้นทำกิจกรรมมากขึ้นหวังแค่พ่อแม่กับจะภูมิใจในตัวผม เคยคิดน้อยใจอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด เสียใจมากๆที่เป็นความสุขของใครไม่ได้เลย แต่ผมไม่แข็งแกร่งพอจะทำแบบนั้นเคยคิดหลายครั้งแล้วแต่ทำไม่ได้กลัวพ่อแม่คนรอบตัวจะเสียใจเพราะลำพังความเกเรของเราก็ทำท่านเสียใจจะแย่อยู่
น้องสาวของผม จบ ป.ตรี ด้วยเกรียรตินิยมอันดับ 2 ซึ่งต่างกับผมราวฟ้ากับเหวที่ได้เกรดแค่ 2.38 ความจริงวิชาเอกที่ผมเรียนตอนปริญญาตรีมันก็ไม่ใช่ความต้องการของผมไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ แต่เป็นความต้องการของพ่อแม่ล้วนๆ ผมอยากจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจจึงตัดสินใจเรียนวิชาเอกนี้เพื่อจะให้พ่อแม่มีความสุข สุดท้ายวันนี้วันเกิดผมพ่อก็บอกว่าภูมิใจในตัวผม ผมมีความสุขมาก จนกระทั่งตกดึกแม่ไลน์มาให้พร้อมคำพูดบั่นทอนจิตใจเช่นเดิม วันนี้ผมร้องไห้เสียใจอยากจบชีวิตตัวเองในวันนี้แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งชีวิตผมแค่อยากให้พ่อแม่ภูมิใจมีความสุขในตัวผม ที่ตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการอะไรแค่อยากระบายอยากแชร์ความรู้สึกกับคนอื่น ขอโทษถ้ากระทู้นี้รบกวนใครด้วยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณเพลง จด ของ Bomb at track ที่ช่วยให้กำลังใจในวันนี้
ไม่เคยเป็นความภูมิใจของพ่อแม่
จนกระทั่งท่านมารู้เอาตอนผมอยู่ปี 3 แล้วว่าตอนปี 1 เกรดเฉลี่ย 1.11 แต่ตอนนั้นเกรดผมขึ้นมาเป็น 2.12 ท่านบอกถ้ารู้ตั้งแต่ปี 1 ก็จะให้ลาออก แล้วสุดท้ายจบมาด้วยเกรด 2.38 จบพร้อมเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน ไม่เคยได้รับคำชมจากพ่อแม่มักจะมีแต่คำว่า "โชคดีที่รอดมาได้" ตามความเข้าใจของผมพ่อแม่มักจะคิดวาชาเอกที่ผมเรียนนั้นง่ายใครไม่จบก็แย่แล้ว สุดท้ายพอจบมาพ่อแม่ก็มักจะกดดันให้ผมสอบบรรจุราชการให้ได้
ผมน้อยใจพ่อแม่เสมอคิดว่าเวลาที่ผมผ่าน 1 มาได้ท่านก็จะให้ผมผ่าน 2 3 4 ให้ได้ทั้งๆที่กว่าจะผ่าน 1 มาได้ผมก็เกือบแย่แล้วทำสุดความสามารถแล้วหวังแค่ว่าพ่อแม่จะภูมิใจในตัวผม สุดท้ายปีนั้นผมสอบราชการไม่ได้ ซึ่งตอนนั้นท่านก็ไม่คิดว่าผมจะผ่านอยู่แล้ว ผมจึงตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโท จบเทอมแรกด้วยเกรด 3.64 ผมดีใจกับตัวเองมากพยายามจะบอกท่านเพื่อให้ภูมิใจในตัวผม ผมต้องการแค่กำลังใจ พ่อกับแม่ก็มักจะพูดติดตลกซึ่งผมไม่ค่อยตลกว่า "ป.โท เขาก็ให้แต่เกรด B ขึ้นไป" ตั้งแต่ผมเข้าเรียนปริญญาโทพยายามเปลี่ยนตัวเองขยันมากขึ้นทำกิจกรรมมากขึ้นหวังแค่พ่อแม่กับจะภูมิใจในตัวผม เคยคิดน้อยใจอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด เสียใจมากๆที่เป็นความสุขของใครไม่ได้เลย แต่ผมไม่แข็งแกร่งพอจะทำแบบนั้นเคยคิดหลายครั้งแล้วแต่ทำไม่ได้กลัวพ่อแม่คนรอบตัวจะเสียใจเพราะลำพังความเกเรของเราก็ทำท่านเสียใจจะแย่อยู่
น้องสาวของผม จบ ป.ตรี ด้วยเกรียรตินิยมอันดับ 2 ซึ่งต่างกับผมราวฟ้ากับเหวที่ได้เกรดแค่ 2.38 ความจริงวิชาเอกที่ผมเรียนตอนปริญญาตรีมันก็ไม่ใช่ความต้องการของผมไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ แต่เป็นความต้องการของพ่อแม่ล้วนๆ ผมอยากจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจจึงตัดสินใจเรียนวิชาเอกนี้เพื่อจะให้พ่อแม่มีความสุข สุดท้ายวันนี้วันเกิดผมพ่อก็บอกว่าภูมิใจในตัวผม ผมมีความสุขมาก จนกระทั่งตกดึกแม่ไลน์มาให้พร้อมคำพูดบั่นทอนจิตใจเช่นเดิม วันนี้ผมร้องไห้เสียใจอยากจบชีวิตตัวเองในวันนี้แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งชีวิตผมแค่อยากให้พ่อแม่ภูมิใจมีความสุขในตัวผม ที่ตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการอะไรแค่อยากระบายอยากแชร์ความรู้สึกกับคนอื่น ขอโทษถ้ากระทู้นี้รบกวนใครด้วยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณเพลง จด ของ Bomb at track ที่ช่วยให้กำลังใจในวันนี้