ผมขอเล่าประสบการณ์จริงที่เกิดกับตัวผม อาจยาวไปนิดแต่ขอให้อ่านให้จบนะครับ
ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งผมเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวขอเธอเราสนิทกันมากผมชอบเธอมาตั้งแต่ ม.ต้น จนกระทั่งเรียนจบมีงานทำผมสนิทกันมากเดินเข้าบ้านเค้าบ้านเราสบาย ผมเองเป็นคนบ้านนอก ผมจบม.3 ก่เข้ามาเรียนในเมือง เพื่อนผมก่เรียนต่อ ร.ร.บ้านนอกเหมือนเดิม ตัวผมกับเค้าเราต่างก่มีแฟนแต่แฟนเราทั้งสองแต่เราไม่ได้อยู่กับแฟน ผมก่รักแฟนผมนะ แฟนเค้าก่อยู่ต่างจังหวัด ส่วนแฟนผมก่ชอบว่าทำไมต้องให้ความสำคัญกับเพื่อนคนนี้แอบเล่นชู้กันป่าว แฟนผมก่บล๊อกทุกอย่างเกี่ยวกับเค้า พอผมรู้ข่าวว่าเธอจบม.6 เธอก่เข้ามาเรียนมหาลัยมาเรียนจังหวัดเดียวกันผมก่รีบหอให้จักการทุกอย่างให้หมด ส่วนแฟนผมเธอก่หึงผมใส่เค้าจนผมต้องแอบไปหาเค้า ผมเองมีรถรถยนต์กับมอเตอร์ไซค์เธอไม่มีรถใช้ผมก่เอารถให้ใช้ ผมเรียนคนละที่พอว่างก่ไปรับไปส่งกันบ่อยๆ ผมรู้สึกดีที่อยู่กับเค้าพอๆกับความรู้สึกที่อยู่กับแฟนผมจึงทำทุกอย่างให้เขาสบายไม่ว่าจะซักผ้ากวาดห้องถูห้องซักกางเกงในเป็นเมนก่ซัก เวลาเมาหรือเบื่อเราก่ไปนอนห้องเค้า เค้าก่มาห้องเรา เราสนิทกันมากแต่ผมก่ไม่คิดจะร่วงเกินแม้แต่น้อย จนเราเรียนจบ ไปเที่ยวร้านเหล้าผมก่ดูแลตลอดเมาอวกก่เช็ดให้ไม่เคยรังเกียจ วันหนึ่งเราไปดื่มกับกลุ่มเพื่อนด้วยกันวันนั้นเราเอารถไปด้วยกัน มีเพื่อนในกลุ่มแซว "สองคนนี้อะไรกันงะมีอะไรป่าวกันตัวติดกันเชียว" ด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
เราดื่มหนักกันมากจากนั้นเราก่ออกมาซื้อเบียร์นั่งกินสองคน จากนั้นผมก่ไปส่งเธอกลับห้อง ผมไปส่งขึ้นห้องจากนั้นผมก่บอกชอบเค้า ผมไม่รู้นะว่าเค้าคิดอะไรเค้าไม่พูดอะไรแล้วก่ปากจูบผมจนกระทั่งเกือบมีอะไรกันผมจึงหยุด(เมื่อก่อนตอนเรียนเคยมีเหตุการแบบนี้เกิดขึ้นด้วยความเมาจึงมีอะไรกัน)
ด้วยความที่ผมเป็นลูกผู้ชายพอผมก่บอกเค้าว่า" เมามากละนอนเถอะวันพรุ่งนี้จะมารับไปกินข้าวกัน" ผมก่กลับห้องผมหลังจากวันนั้นผมก่ติดต่อไม่ได้เลยเธอบล็อกผมทุกอย่าง โทรหาก่ไม่ได้ไปหาเธอก่ไม่อยู่ ชีวิตผมเศร้ามากตอนนั้นเหมือนอะไรในชีวิตขาดไปสักอย่าง จากนั้น2ปี ผมไปเที่ยวตามปกติบังเอิญผมไปเจอเค้าผมเมาหนักมากผมก่ไปขอโทษเค้าเค้าก่ร้องไห้ ผมก่ร้องไห้ผมได้คุยกับเค้าแต่ผมจำไม่ได้ว่าคุยอะไรจำได้แต่ว่าเราร้องไห้ด้วยกัน จากนั้นไม่นานผมกลับบ้านนอกตามวันหยุดผมขับรถสวนกับเค้าเจอกันบ่อยๆ แต่ไม่กล้าทักเธอ เค้าก่ไม่ทักผม บอกเลยตอนนั้นทำตัวไม่ถูก ใจสั่นไปหมดกล้าๆกลัวๆ จะไปหาเค้าที่บ้านก่ไม่กล้าสู้หน้า แต่ในใจผมอยากคุยกับเค้ามาก ได้แต่แอบดูรูปเก่าที่ผมเอาซ่อนแฟนผมไว้กลัวแฟนเห็น
ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับผม ผมพยายามแล้วสุดท้ายผมก่กลายเป็นคนแปลกหน้าจนถึงทุกวันนี้
#ถ้าหากย้อนเวลาได้ผมจะเก็บความรู้สึกดีๆนั้นไว้เป็นเพื่อนที่แสนดีและเป็นที่ปรึกษาให้เค้า แบบนั้นก่คงมีความสุขมากกว่าเป็นคนแปลงหน้า
ขอบคุณผู้ท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวประสบการณ์ของผม
ผมอย่างทราบว่า
1.ผมจะต้องแก้ไขยังไงให้กลับมาเป็นเพื่อนกันแต่ไม่เหมือนเดิมก่ได้
2.ผมผิดต่อแฟนผมไหม
3.ผมควรทำไงดี
แอบชอบเพื่อนชอบตั้งม.ต้น จนถึงทุกวันนี้ ทำไงดี
ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งผมเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวขอเธอเราสนิทกันมากผมชอบเธอมาตั้งแต่ ม.ต้น จนกระทั่งเรียนจบมีงานทำผมสนิทกันมากเดินเข้าบ้านเค้าบ้านเราสบาย ผมเองเป็นคนบ้านนอก ผมจบม.3 ก่เข้ามาเรียนในเมือง เพื่อนผมก่เรียนต่อ ร.ร.บ้านนอกเหมือนเดิม ตัวผมกับเค้าเราต่างก่มีแฟนแต่แฟนเราทั้งสองแต่เราไม่ได้อยู่กับแฟน ผมก่รักแฟนผมนะ แฟนเค้าก่อยู่ต่างจังหวัด ส่วนแฟนผมก่ชอบว่าทำไมต้องให้ความสำคัญกับเพื่อนคนนี้แอบเล่นชู้กันป่าว แฟนผมก่บล๊อกทุกอย่างเกี่ยวกับเค้า พอผมรู้ข่าวว่าเธอจบม.6 เธอก่เข้ามาเรียนมหาลัยมาเรียนจังหวัดเดียวกันผมก่รีบหอให้จักการทุกอย่างให้หมด ส่วนแฟนผมเธอก่หึงผมใส่เค้าจนผมต้องแอบไปหาเค้า ผมเองมีรถรถยนต์กับมอเตอร์ไซค์เธอไม่มีรถใช้ผมก่เอารถให้ใช้ ผมเรียนคนละที่พอว่างก่ไปรับไปส่งกันบ่อยๆ ผมรู้สึกดีที่อยู่กับเค้าพอๆกับความรู้สึกที่อยู่กับแฟนผมจึงทำทุกอย่างให้เขาสบายไม่ว่าจะซักผ้ากวาดห้องถูห้องซักกางเกงในเป็นเมนก่ซัก เวลาเมาหรือเบื่อเราก่ไปนอนห้องเค้า เค้าก่มาห้องเรา เราสนิทกันมากแต่ผมก่ไม่คิดจะร่วงเกินแม้แต่น้อย จนเราเรียนจบ ไปเที่ยวร้านเหล้าผมก่ดูแลตลอดเมาอวกก่เช็ดให้ไม่เคยรังเกียจ วันหนึ่งเราไปดื่มกับกลุ่มเพื่อนด้วยกันวันนั้นเราเอารถไปด้วยกัน มีเพื่อนในกลุ่มแซว "สองคนนี้อะไรกันงะมีอะไรป่าวกันตัวติดกันเชียว" ด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
เราดื่มหนักกันมากจากนั้นเราก่ออกมาซื้อเบียร์นั่งกินสองคน จากนั้นผมก่ไปส่งเธอกลับห้อง ผมไปส่งขึ้นห้องจากนั้นผมก่บอกชอบเค้า ผมไม่รู้นะว่าเค้าคิดอะไรเค้าไม่พูดอะไรแล้วก่ปากจูบผมจนกระทั่งเกือบมีอะไรกันผมจึงหยุด(เมื่อก่อนตอนเรียนเคยมีเหตุการแบบนี้เกิดขึ้นด้วยความเมาจึงมีอะไรกัน)
ด้วยความที่ผมเป็นลูกผู้ชายพอผมก่บอกเค้าว่า" เมามากละนอนเถอะวันพรุ่งนี้จะมารับไปกินข้าวกัน" ผมก่กลับห้องผมหลังจากวันนั้นผมก่ติดต่อไม่ได้เลยเธอบล็อกผมทุกอย่าง โทรหาก่ไม่ได้ไปหาเธอก่ไม่อยู่ ชีวิตผมเศร้ามากตอนนั้นเหมือนอะไรในชีวิตขาดไปสักอย่าง จากนั้น2ปี ผมไปเที่ยวตามปกติบังเอิญผมไปเจอเค้าผมเมาหนักมากผมก่ไปขอโทษเค้าเค้าก่ร้องไห้ ผมก่ร้องไห้ผมได้คุยกับเค้าแต่ผมจำไม่ได้ว่าคุยอะไรจำได้แต่ว่าเราร้องไห้ด้วยกัน จากนั้นไม่นานผมกลับบ้านนอกตามวันหยุดผมขับรถสวนกับเค้าเจอกันบ่อยๆ แต่ไม่กล้าทักเธอ เค้าก่ไม่ทักผม บอกเลยตอนนั้นทำตัวไม่ถูก ใจสั่นไปหมดกล้าๆกลัวๆ จะไปหาเค้าที่บ้านก่ไม่กล้าสู้หน้า แต่ในใจผมอยากคุยกับเค้ามาก ได้แต่แอบดูรูปเก่าที่ผมเอาซ่อนแฟนผมไว้กลัวแฟนเห็น
ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับผม ผมพยายามแล้วสุดท้ายผมก่กลายเป็นคนแปลกหน้าจนถึงทุกวันนี้
#ถ้าหากย้อนเวลาได้ผมจะเก็บความรู้สึกดีๆนั้นไว้เป็นเพื่อนที่แสนดีและเป็นที่ปรึกษาให้เค้า แบบนั้นก่คงมีความสุขมากกว่าเป็นคนแปลงหน้า
ขอบคุณผู้ท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวประสบการณ์ของผม
ผมอย่างทราบว่า
1.ผมจะต้องแก้ไขยังไงให้กลับมาเป็นเพื่อนกันแต่ไม่เหมือนเดิมก่ได้
2.ผมผิดต่อแฟนผมไหม
3.ผมควรทำไงดี