ขอเล่าเรื่องราวความรักกับความพยายามของผู้หญิงคนนึง

เราเป็นเด็กผ็หญิงคนนึงที่เติบตัวมาด้วยตัวของตัวเองมาตลอด ไม่ใช่แม่ไม่เลี้ยงนะ แต่แม่เลี้ยงแบบปล่อยมาก ถ้าเราไม่เล่าอะไรให้แม่ฟัง แม่จะไม่ถาม ไม่เซ้าซี้ ให้อำนาจเราตัดสินใจทำทุกอย่าง โดยที่ไม่ห้าม แต่ก็ไม่ได้ตามใจทุกอย่าง แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ก็เป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่ค่อยแคร์ใครงอใคร เพิ่งพาตัวเอง ขี้หยุดหงิด เหวี่ยงเก่ง เหมือนกัน 5555555

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราถือว่าเป็นคนที่หัวโบราณกับเรื่องความรักมากๆ คนนึง ถ้าเทียบกับเด็กที่เกิดปี 2538  เป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้เข้ามาจีบ หรือ พูดคุย เพราะว่าคิดว่าอยากมีความรักที่เป็นรักแรก รักเดียว รักสุดท้าย อย่างมอบความรักนี้ให้กับผู้ชายที่โชคดีที่สุด

แต่วันนึงมี ผช คนนึงเข้ามา เราไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ฉันเปิดโอกาสให้เขา แล้วก็พูดคุย พัฒนาความรู้สึกต่อๆมา แต่คือรู้ว่าตลอดว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว เราก็ไม่ได้หวังอะไรมาก แค่ตอนนั้นมีความสุขที่ได้คุย จนวันที่แฟนเค้ารู้ เราก็เลือกที่จะถอย แต่เพราะความใจอ่อนที่เค้าบอกให้เรารอ เราเลยรอ

หลังจากนั้น ผช ได้เข้ามาทำงานที่ กทม ก็ได้มาอยู่กับเรา อยู่หอด้วยกัน เพราะตอนนั้นเพิ่งสอบได้ เงินเดือนตกเบิก เราก็ช่วยกันประคับประคองให้เขาอยู่รอด บางวันต้องแบ่งตังค์กันไปเพื่อให้ได้มีเงินซื้อข้าว ไปทำงานเขาแจกข้าว ก็เอากลับมากินด้วยกันเพื่อจะประหยัดที่สุด เราก็อดทนเพราะรักเค้า อยากให้เค้ามีความสุข แต่เรื่องความรักระหว่างเรา เป็นรักสามเศร้ามาตลอดเกือบ 2 ปี ตลอดเวลา 2 ปี ที่เขาอยู่กับเราทุกวัน มีดีบ้าง ทะเราะบ้าง โกรธ งอน กันบ้างตามประสาคนอยู่ด้วยกัน แต่อีกอย่างนึงคือเค้ายังคุยกับ ผญ คนนั้นตลอด แอบคุยกันเวลาเข้าไปอาบน้ำ นัดเจอกันบ้าง ไปหากันบ้าง เราก็รู้ว่าตลอดแต่เรายังไม่ไปไหน จนสุดท้ายเค้าเลือกจะกลับไปคบ ผญ คนนั้น เราพยายามทำทุกอย่างให้เขาให้โอกาส แต่เขาก็ทิ้งเราไป

เขาทิ้งเราไปไม่ถึงเดือน เขาก็ทักมาหาเราว่า ขออยู่ด้วยคนได้มั้ย เรามาเริ่มต้นกันใหม่ เราก็ให้โอกาสเขา หลังจากนั้นเราก็เริ่มจริงจังมากขึ้น เปิดตัวกับผู้ใหญ่ พาเข้าครอบครัว ครูที่เคารพ แม้แต่เพื่อนสนิท แต่มันก็เป็นเหมือนความรักทั่วๆไป รัก      ทะเราะ งอน ไปตามประสา แต่เพราะอยู่ด้วยกันจึงไม่ได้เลิก จนถึงวันนึงเค้าเริ่มอยากมีความมั่นคง เราก็คุยกันเรื่องบ้าน แต่เราขอปฏิเสธไปก่อนเพราะเรายังเรียนอยู่ ไม่พร้อมที่จะมีภาระ แต่เค้าก็บอกรอไม่ได้ สุดท้ายเราก็ยอม และทำเรื่องกู้บ้านไปด้วยกัน เพราะเขาบอกเราว่าอยากมีบ้าน มีอนาคตที่มั่นคง เพราะเราก็เริ่มคบกันมา 2-3 ปี ถ้ารวมกับตั้งแต่ที่รู้จักเป็นมา ก็ 5 ปี

พอมีเรื่องบ้านเข้ามา เรื่องค่าใช้จ่ายก็มีมากขึ้น เราเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยทุกวัน มันก็เหนื่อยนะ แต่พอเราเห็นเค้าสู้ไปพร้อมกันเราก็ไม่คิดอะไร เราเห็นอนาคตที่เขาวาดฝันให้เราไว้เราก็มีแรงที่จะสู้ ช่วงนั้นก็เป็นช่วงที่ต่างคนต่างทำงาน แต่ก็ได้เจอกันที่บ้านทุกวัน บางวันที่เค้าไม่อยู่เราก็เดินทางเอง ไปรถเมล์กลับรถเมล์ เพราะปกติตัวเราเองไม่ชอบทำตัวเป็นภาระใคร เวลาไปงานมาดึกแค่ไหน เราจะมองหารถเมล์กลับให้ใกล้ที่สุด แล้วค่อยออกมารับ ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เราก็ไม่ได้ว่า จนอยู่มาวันนึง เค้าถามเราว่า "เราเคยคิดจะทำอะไรเพื่อเค้าบ้างมั้ย" หลังจากนั้นเราก็จุกจนพูดไม่ออก ร้องไห้บนรถเมล์ และสุดท้ายแต่เขาก็ไม่ได้ออกมารับ

พอกลับถึงบ้านเราก็ทะเราะกัน เราถามเค้าว่าทำไมคิดแบบนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยทำอะไรให้จริงๆ หรอ เรามั่นคงในตัวเค้า รักเค้า ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยทำตัวให้เป็นภาระ ไม่ต้องมาคอยเลี้ยงข้าว ไม่ทำงานเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่เคยบ่น เพราะอยากหาเงินมาช่วยค่าบ้าน ของที่อยากได้ อยากกิน เวลาจะซื้อยังคิดแล้วคิดอีก ทำไมวันนี้มาพูดแบบ หลังจากนั้นมันเหมือนความอดทนสุดท้ายที่เรามี เราเลยบอกเลิกเค้า แล้วออกมาอยู่หอเหมือนเดิม (ตอนไปอยู่บ้าน ก็เช่าหอทิ้งไว้นะคะ เพราะพ่อ แม่มาหาตลอด ท่านรู้เพียงว่าคบกัน แต่ไม่ได้บอกเรื่องอยู่ด้วยกัน)

แต่หลังจากที่เราออกมา เค้าไม่ได้ทำอะไรที่คิดจะง้อเราเลย จนเวลาผ่านมาเค้ายังคิดไม่ได้ว่าเขาผิดตรงไหน เพราะอะไร เวลาที่คุยกันเขาก็พูดแต่ความเดิมๆที่ ดูเหมือนว่าเขาไม่ผิด แต่เป็นเราที่ผิดที่เดินออกมา เราพยายามทักไปคุย หาเรื่องคุยตลอด แต่เค้าก็ไม่ได้อยากที่จะคุยอะไร เราก็รอให้เขาคิด ให้เขาอยู่คนเดียวทบทวน เพราะถ้ากลับไปมันจะยากกว่านี้ จนผ่านไปไม่ถึงเดือน เราเลยรู้สึกว่าทำไมเขาแปลกไป ทำไมไปทำบุญกับ ผญ คนนึงนี่บ่อยจัง เราเลยเข้าไปดูเฟส ผญ คนนั้น ปรากฎว่า ผช ตามกดไลด์ทุกโพส ทุกรูป มันเราคิดสงสัย และติดตามเรื่องมาเงียบๆ จนวันนึงที่เรารู้สึกว่าเขาทิ้งเวลาไปนานไปล่ะ จนล่วงมาจะ 2 เดือน เราเลยไปง้อเขา ทักไปคุย พูดเหตุผลหลายอย่าง แต่เขาบอกว่าความรู้สึกเขาไปไกลแล้ว และเอาแต่ผลักเราออกห่างทุกครั้งที่ทักไปหา ตอนนั้นเราเสียใจมาก เสียใจจนจม จนไม่อยากทำอะไร แต่เรายังทักไปขอโอกาสเขาทุกๆวัน เป็นเวลาเกือบเดือน แต่เขาก็ไม่ให้โอกาสเราเช่นกัน แต่เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเค้าคุยกับ ผญ คนนั้นจริงจังตั้งแต่ตอนนั้น หลังจากนั้น ผญ คนนั้นก็ทักมาหาเรา ทักมาคุย บอกว่า ผช จริงจัง ส่วน ผญ ก็เริ่มเปิดใจ และ ผญ บอกว่าถาม ผช ว่าอยากกลับไปมั้ย ? ผช ก็บอกว่าถ้ากลับไปก็ไม่ใช่ความรัก แต่เพราะสงสาร วันนี้ถึง ผญ ไม่ไปต่อกับเขา เขาก็ไม่ถอยกลับไป

พอเรารู้แบบนั้นเราเอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลา ร้องไห้เพราะทำไมเขาทำกับเราแบบนี้ คนที่เคยช่วยเขา คนที่ประคับประคองเขามา ร้องจนตาบวมมาตลอด เกือบ  3 เดือน จากเด็กผู้หญิงที่สดใส กระชับกระเฉง กลายเป็นคนที่เหม่อลอย ไม่มีสติ ตาคลอไปด้วยน้ำตาตลอดเวลา ทุกคนที่อยู่รอยตัวต่างเป็นห่วง คอยมาให้กำลังใจ แต่เราไม่เคยได้ยินเสียงกำลังใจพวกนั้น เพราะเอาแต่จมกับความรักโง่ ความรักที่ภักดี ที่ตัวเองมอบให้คนๆนึง แต่เราเอาแต่นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เคยผ่านมา เรานึกถึงแต่เขาตลอดเวลา

วันนี้ยังก้าวออกมาไม่ได้ที่สุดแต่วันนี้ค่อยๆลุกขึ้นแล้ว อาจจะเป็นความรักที่ดูโง่เง่า สำหรับใครหลายคน แต่ครั้งนึงมันคือรักแรกทีฉันเคยคิดว่าเป็นรักสุดท้าย แต่ทำไม ผช ไม่เคยคิดถึงเรื่องราวที่เคยผ่านมาเลย คนที่คอยอยู่บ้างๆเขา ประคับประคอง ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา ทำไมเขาถึงลืมเราได้เร็วในเวลาเพียงไม่นาน หรือเพราะว่าจริงๆแล้วเค้าไม่เคยรักเราเลยต่างหาก

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ อาจจะดูงี่เง่าหน่อย555 แต่สำหรับเราคือเรื่องความรักที่สาหัสมาก