คือเรื่องมีอยู่ว่าสมัยเรียนเรามีแฟนอยู่คนหนึ่งซึ่งเรารักกันมากแต่มันก็คือความรักแบบวัยรุ่นทั่วไปอ่ะค่ะมีหึงมีหวงต่างฝ่ายต่างใช้อารมณ์แต่เขาก็จะเป็นคนยอมตลอดจนถึงช่วงที่เราต้องไปฝึกงงานต่างจังหวัดความคิดเราคือเราอยากอยู่กับเขาอยากคุยกับเขาเพราะจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วแต่เขากับหงุดงิดใช่เราสุดท้ายคือทะเลาะกันแล้วคืนนั้นทั้งคืนเราก็ไม่คุยกันเรามาขึ้นรถสองโมงเช้าเขาก็ไม่มาส่งจากนั้นเราก็ขาดการติดต่อกันเลยประมาณเขาไม่ง้อเราก็ไม่ง้อจนเรามีแฟนใหม่ตอนนี้มีลูก2คนแฟนทำงานต่างจังหวัดเราเลี้ยงลูกอยู่บ้านเงินทุกบาทแฟนให้เราเก็บหมดแต่เมื่อปีที่แล้วเราเจอเขาอีกครั้งเขากลับเดินมาทักเราใจเต้นแรงมากค่ะจากนั้นก็แลกเบอร์กันคุยกันมา11เดือนแล้วค่ะมีไปเที่ยวด้วยกันบ้างซึ่งโอมยังไม่มีแฟนใหม่เขาบอกเขายังรักเราเหมือนเดิมแต่เราก็ตกลงคุยกันในฐานะเพื่อนไม่เคยมีอะไรเกินเลยและก็ไม่คิดจะทำอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนแต่ความรู้สึกลึกๆเราไม่ได้รักแบบเพื่อนเรารักแบบแฟนรักมากกว่าแฟนซะอีกอยากรู้ว่าที่เราทำอยู่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันผิดไหมค่ะ