คือก่อนตัดสินใจไปนี่เค้าคิดหลายตลบมาก ว่าควรไปดีมั้ย พอไปถามพยาบาล คนไข้ใกล้ๆจะมองเราแปลกรึเปล่า (เราว่าเราก็ปกตินะ) แต่ช่วง 2 เดือนที่ผ่านมานี้มันรู้สึกหนักจริงๆ ความรู้สึกไม่อยากตื่นไปทำงานเริ่มถาโถมเข้ามาต่อเนื่อง 1-2 อาทิตย์ เราไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน ไม่อยากทำอะไรเลยรู้สึก loser สุดๆ เคยออกไปเที่ยวพอกลับมา มันดิ่งยิ่งกว่าเดิม พยายามพาตัวเองดูอะไรที่สดใสๆ แต่พอปิดปุ๊บกลับมาหดหู่คิดฟุ้งซ่านเหมือนเดิม จนไปเจอทวีตนึงบอกว่า การทำร้ายตัวเองเพื่อนระบายอะไรออกมามันเป็น psychological condition อย่างนึง ประกอบกับเพื่อนคนนึงเคยบอกให้ลองไปคุยกับจิตแพทย์ดูก่อน เมื่อวานเลยตัดสินใจไปโรงพยาบาลแห่งนึงดู

พี่พยาบาลใจดีมาก คือตอนตัดสินใจไปก็ประหม่า + กลัวอยู่แล้ว พอพี่พยาบาลจี้ถามว่า หนูกรีดตัวเองหรอ ร้องไห้ทันที กลัวโดนว่าโดนมองว่าแปลกคือเราไม่เคยบอกใครเรื่องนี้ไม่เคยให้ใครรู้มันแค่อึดอัดมากๆ แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาเป็นกังวลเพราะเรา ไม่อยากเอาเรื่องปวดหัวของเราไปทำให้คนอื่นเครียดตามเรา เราว่าเราไม่ถึงขึ้นแย่นะเราไม่ได้อยากตาย หรืออยากฆ่าตัวตายอะไร เราเข้าพบหมอทั่วไปคุณหมอถามแค่ว่าเป็นอะไร เราก็บอกว่า เราคิดว่าเราเครียด แล้วหมอก็ถามถึงเคยทานยาหรือรักษาอะไรมาก่อนมั้ย ซึ่งเราไม่เคย แล้วก็ถามอีกคำถามคือ มีความคิดอยากตายมั้ย ซึ่งเราก็ไม่

สรุป การไปพบจิตแพทย์ครั้งนี้ เราไม่ได้เจอจิตแพทย์ หมอให้ยาแก้เครียดมา แล้วบอกให้เราทำใจตัวเองให้ร่าเริง หาอะไรสนุกๆทำ ออกไปเที่ยวบ้าง จุดนั้นก็ดีใจ เนี่ยเราก็ไม่ได้เป็นอะไร  แต่มันก็ยังหดหู่อยู่เหมือนเดิม เรารู้สึกหมดหวังมากเลย รู้สึกไม่มีใครในโลกนี้ช่วยเราออกจากความรู้สึกนี้ได้ มันโคตรจะทรมานกับการต้องพยายามทำตัวปกติทั้งๆที่อยากจะร้องไห้ตลอดเวลาตอนที่อยู่ที่งาน

การที่หมอเค้าพิจารณาไม่ส่งตัวเราไปพบจิตแพทย์แสดงว่าเรายังปกติอยู่ใช่มั้ย