ครอบครัวราขการค่ะเราเป็นพี่สาวคนโตเลยอยากให้เป็นราขการตอนเราจบม6ตอนแรก(เราเด็กทีแคสรุ่นแรกค่ะ)เราไปสอบบางมดคณะมีเดียอาร์ตผ่านปฏิบัติไม่ผ่านสัม5555 ก่อนหน้านั้นไปมีเดียอาร์ตศรีปทุมสมัครเรียบร้อยขำระเงินแล้วเหลือเข้าเรียน พ่อไม่อยากให้ไปอ่ะโอเคเพราะตอนนั้นใช้ทุนเข้าสมัครตั้งแต่ม6 เทอมสอง(ตอนนี้ยังไม่ได้ไปลาออกเลยค่ะขอโทษพี่ๆที่มาเห็นด้วยนะคะU_U)

พอไปรายงานตัวที่รังสิต มันมีค่าเเรกเข้าอ่ะค่ะซึ่งเกินครึ่งแสน ทีนี้บานราไม่โอเค บอกอยากให้เรียนรามนิติศาสตร์หรือรัฐศาสตร์ก็ได้ แต่พ่ออยากให้เรียนนิติ นี่ก็เออวะ เรียนก็เรียน เอาตรงๆคือก่อนหน้านั้นก้ร้องไห้อ่ะค่ะ แต่คือคิดว่าชั่งมันเรียนๆไปก็จบมีงานทำง่าย วาดรูปค่อยเป็นงานอดิเรกบางทีเราอาจจะไม่ได้รักมันมากพอ พอผ่านไปปีนึง(ปีนี้แหละ555) รู้สึกเลยว่าไม่มีความสุขกังวลตลอดเวลาว่าที่เลือกมาดีแล้วใช่ไหม ใกล้สอบทีไรร้องไห้ตลอดตอนแรกเพราพคิดว่ามันยาก(เทอมสองเราลงรหัส20ค่ะ) แต่พอคิดไปคิดมามันไม่ใช่เราไม่ชอบ ไม่มีความสุข เรียนเข้าใจแต่ไม่อยากเรียนไม่อยากจำ ตอนนี่ร้องไห้จนปวดหัว แค่คิดว่าฝืนไป4ปีแล้วต้องไปทำงานตรงนั้นก็หมดอาลัยตายอยากแล้วอ่ะคะ. ฮื้อ คือผ่านมาหนึ่งปีพยายามจะหลอกว่าตัวเองเรียนได้แต่ลึกๆก็คือรู้ว่าไม่เลย ตลอดหนึ่งปีไม่เคยใความสุขสักครั้งในการเรียน

บ้านเราพอมีพอกินค่ะไม่ได้รวยมากแต่ไม่ใช่ไม่มี ปีนี้ทางบ้านซื้อบ้านแล้วภาระหนี้เลยตามมา น้องเรียนเอกชน เราก็กลัวตรงนี้ แต่คือไม่ไหวแล้วไม่มีความสุขเลยสักนิดแค่คิดว่าต้องไปลงสนามสอบชิงตอนจบก็ไม่โอเคแล้วอ่ะค่ะ แล้ววาดรูปคือเราวาดตลอดไม่เคยทิ้ง วาดไปก็แอบเสียใจมีความสุขไปด้วยเสียใจที่ไม่ได้เต็มที่กับตรงนี้ แต่มีความสุขตลอดที่วาด ยังนึกเสียดายทุกครั้งที่ไม่ใด้เรียน

พอคิดว่ายังไงหัวเด็ดตีนขาดก็จะซิ่วแต่ก็กังวลงานในอนาคตว่ากลัวจะไม่ค่อยมีรองรับ อย่างที่บอก ยังไงๆจบมาเราต้องช่วยแม่ผ่อนบ้าน แต่ให้เราฝืนทำงานด้านกฏหมายเราไม่เอา คือมันไม่ใช่แนวจริงๆ

เคยวาดฝันไว้อยากทำงานกับดิสนีย์ค่ะไม่ก็ค่ายใหญ่ๆต่างประเทศแต่ก็นะ..

เหมือนมาระบายเลยแฮะ555 ตอนแรกเราก็ไม่อยากซิ่ว แบบอายุเยอะในหมู่เด็กเฟรชชี่งี้555 แต่พอมานั่งชั่งน้ำหนักทนสี่ปีจบไปทำงานกับสายที่เราไม่ได้เลือกเองแถมไม่ได้ชอบตลอดชีวิตมันเลยทำให้รู้สึกมีแรงฮึดขึ้นมาอ่ะค่ะ ว่าไม่เอาแล้ว! แต่ก็ยังมีความกังวลใจอยู่เล็กๆ

*สมัครมาเพื่อการนี้เลย555
**สามารถขอดูผลงานที่เราวาดหลังไมค์ได้ค่ะ