เราเป็นคนหนึ่งที่ขอให้แฟนเป็นเพื่อน ในวันนี้
เหตุผลคือ...เรารู้ว่าถ้าคบกับเค้าไปเรื่อยๆ โอกาสที่เราจะเลิกกับเค้ามีสูงมาก...เราเหมือนคนขี้ขลาด  เราเลยบอกว่าเรากับเค้าเป็นเพือนกันดีกว่า...ทังๆทีเราบอกไปแล้วเราเสียใจมาก

ใครๆอาจคิดว่าทำไมเราคิดแบบนั้น(กรณีนี้  ทุกท่านช่วยออกความคิดและแนะนำเราได้นะคะ เราอยากได้คำแนะนำ)
เราสองคนต่างกันมาก  เช่น
1.การเติบโตและการเลี้ยงดู  เราคบกับเค้าแค่2เดือน  เค้าตะโกนใส่เรา และพูดคำหยาบใส่เรา วะ โว้ย ห่าอะไร  ทั้งๆที่เราพูดดีกับเค้าตลอด  ไม่มีถ้อยคำหยาบคายอะไรเลย  ที่บ้านเราก็ไม่มีใครพูดกันแบบนี้

2.ความคิดเห็น... เค้าแทบไม่ให้เราออกความคิดเห็นอะไร เพราะความคิดเห็นเค้าถูกเสมอ (ช่วงหลัง พอเราเริ่มมีสัญญาณว่าเราจะเลิก  เค้ายอมรับฟังเราบ้าง  รวมอาการเกรี้ยวกราด ก็ไม่มีเลย  แต่เราคิดว่าเค้าแค่เก็บไว้  ทิ้งไว้นานๆก็จะกลับมาใหม่ เพราะเราคิดว่ามันคือนิสัยเค้า  ส่วนนี้ทำให้เราตัดสินใจ  ที่จะตัดใจออกมา)

3.ลักษณะงาน   งานเรากับงานเค้าต่างกันมาก รวมทั้งสังคมการทำงาน และลักษณะเพื่อนฝูง  ส่วนนี้เราขอข้ามไปนะคะ  มันเหมือนการแบ่งแยกกันมากเกินไป

4.เราอยู่กับเค้าแล้วเรารู้สึกเหนื่อย  เหนื่อยใจมาก  เราก็ไม่เข้าใจ คนมีความรักมีแฟน ต้องมีความสุข แต่ทำไมเรารู้สึกเหนื่อย

ข้อดี..เค้าดีกับเราโทรหาเรา เช้า กลางวัน หลังเลิกงาน และตอนค่ำทุกวัน  เราอยู่ไกลกันมากค่ะ

มีรายละเอียดอื่นๆอีกแต่เราอาจเขียนได้ไม่ครอบคลุม

คนมันรัก...แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเอง ที่ตัดใจขอให้เค้าเป็นเพื่อน....ทั้งๆทีตัวเราเองก็เสียน้ำตา....

เราก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมเราไปมมองมุมที่ว่าถ้าคบไปนานๆก็ต้องเลิกอยู่ดี  เลิกตอนนี้เลยดีกว่าเราจะได้เจ็บปวดน้อย  และเค้าจะได้ไม่เสียเวลา

เราอายุมากแล้ว..เราคิดว่าเลิดคบกับคนๆนี้...เราไม่อยากมีใครอีกแล้ว  ปลงเลย....

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจค่ะ