ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมา
เรามีความรู้สึกดีๆ กับพี่ที่ทำงานคนนึง รู้สึกดีมากๆจนเรียกว่า "รัก" ได้เลย
แต่ระหว่างเรามีข้อต้องห้ามคือ เขาแต่งงานแล้ว ><"
หลายครั้งที่เราจะตัดใจ แต่ก็แพ้ใจตัวเองทุกที เมื่อเขาเข้ามาทำดีด้วย
จนวันนึง เราตัดสินใจคบกับผู้ชายอีกคน ด้วยความหวังว่า เขาจะมาแทนพี่คนนั้นได้
แรกๆเราก็รู้สึกดี ที่ได้คบกับผู้ชายคนนี้ แต่อาจจะเป็นเพราะช่วงนั้น พี่คนนั้นเขาห่างเหินเราไปด้วยมั้ง
เหมือนชีวิตกำลังดำเนินไปด้วยดี ...
แต่พี่คนนั้นเขาก็กลับมา กลับมาทำดี เอาใจ ดูแล กลับมาทำเหมือนเราเป็นพิเศษกับเขา (อาจจะมากกว่าช่วงแรกด้วย)
จนที่สุดแล้ว เราก็กลับไป "รักเขา" อีกครั้ง
และพยายามห่างกับผู้ชายที่เราคบ ทุกครั้งที่เราอยู่กับพี่คนนั้น
เรารู้ตัวว่าเป็นผู้หญิงที่แย่ๆมากๆ เราไปฝากความสุขไว้กับคนที่เป็นไปไม่ได้
เรายอมเจ็บและร้องไห้ ทุกครั้งที่พี่คนนั้นพูดให้เสียงความรู้สึก
แต่เรารู้สึกเฉยๆ ทุกครั้งที่ผู้ชายที่เราคบ บอกเลิก!
เราทำลายความรู้สึกคนที่บอกว่ารัก
คนที่บอกว่าเป็นห่วง คนที่อยากมีอนาคตร่วมกัน คนที่ให้อภัยทุกครั้งที่เราทำหายไป (กับคนอื่น)
โดยการเลือกไปกับคนที่ "เรารัก ... แต่ไม่มีทางเป็นไปได้"
เหตุผลหนึ่ง ที่เราเลือกไปกับพี่คนนั้น เพราะเราคิดว่าผู้ชายที่เราคบ เขาจะทำดี และเอาใจเรา เหมือนที่พี่คนนั้นทำบ้าง
แต่แล้ว เขาไม่ได้ทำแบบนั้นกับเราเลย เขาไม่เอาใจเราเหมือนที่เราคาดหวัง พูดง่ายๆคือ เขายังไม่ดีพอ ที่จะให้เราเลิกรู้สึกกับพี่คนนั้นได้
จนสุดท้าย ผู้ชายที่เราคบ เขาตัดสินใจครั้งสุดท้าย ว่าจะเลิกจริงๆ เพราะเขาทนกับการเปลี่ยนแปลงของเราไม่ไหวแล้ว
เราก็ใจหายนะ ... แต่เรื่องของความรู้สึก คงไม่มีใครที่จะห้ามได้หรอก จริงมั้ย?
....
และสุดท้ายแล้ว เราอาจจะต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ไปเรื่อยๆ
เพียงเพราะเรายอมที่จะ "รักคนมีเจ้าของ" แบบนี่ ....
ยอมทุกอย่าง แม้กระทั่ง ...
เรามีความรู้สึกดีๆ กับพี่ที่ทำงานคนนึง รู้สึกดีมากๆจนเรียกว่า "รัก" ได้เลย
แต่ระหว่างเรามีข้อต้องห้ามคือ เขาแต่งงานแล้ว ><"
หลายครั้งที่เราจะตัดใจ แต่ก็แพ้ใจตัวเองทุกที เมื่อเขาเข้ามาทำดีด้วย
จนวันนึง เราตัดสินใจคบกับผู้ชายอีกคน ด้วยความหวังว่า เขาจะมาแทนพี่คนนั้นได้
แรกๆเราก็รู้สึกดี ที่ได้คบกับผู้ชายคนนี้ แต่อาจจะเป็นเพราะช่วงนั้น พี่คนนั้นเขาห่างเหินเราไปด้วยมั้ง
เหมือนชีวิตกำลังดำเนินไปด้วยดี ...
แต่พี่คนนั้นเขาก็กลับมา กลับมาทำดี เอาใจ ดูแล กลับมาทำเหมือนเราเป็นพิเศษกับเขา (อาจจะมากกว่าช่วงแรกด้วย)
จนที่สุดแล้ว เราก็กลับไป "รักเขา" อีกครั้ง
และพยายามห่างกับผู้ชายที่เราคบ ทุกครั้งที่เราอยู่กับพี่คนนั้น
เรารู้ตัวว่าเป็นผู้หญิงที่แย่ๆมากๆ เราไปฝากความสุขไว้กับคนที่เป็นไปไม่ได้
เรายอมเจ็บและร้องไห้ ทุกครั้งที่พี่คนนั้นพูดให้เสียงความรู้สึก
แต่เรารู้สึกเฉยๆ ทุกครั้งที่ผู้ชายที่เราคบ บอกเลิก!
เราทำลายความรู้สึกคนที่บอกว่ารัก
คนที่บอกว่าเป็นห่วง คนที่อยากมีอนาคตร่วมกัน คนที่ให้อภัยทุกครั้งที่เราทำหายไป (กับคนอื่น)
โดยการเลือกไปกับคนที่ "เรารัก ... แต่ไม่มีทางเป็นไปได้"
เหตุผลหนึ่ง ที่เราเลือกไปกับพี่คนนั้น เพราะเราคิดว่าผู้ชายที่เราคบ เขาจะทำดี และเอาใจเรา เหมือนที่พี่คนนั้นทำบ้าง
แต่แล้ว เขาไม่ได้ทำแบบนั้นกับเราเลย เขาไม่เอาใจเราเหมือนที่เราคาดหวัง พูดง่ายๆคือ เขายังไม่ดีพอ ที่จะให้เราเลิกรู้สึกกับพี่คนนั้นได้
จนสุดท้าย ผู้ชายที่เราคบ เขาตัดสินใจครั้งสุดท้าย ว่าจะเลิกจริงๆ เพราะเขาทนกับการเปลี่ยนแปลงของเราไม่ไหวแล้ว
เราก็ใจหายนะ ... แต่เรื่องของความรู้สึก คงไม่มีใครที่จะห้ามได้หรอก จริงมั้ย?
....
และสุดท้ายแล้ว เราอาจจะต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ไปเรื่อยๆ
เพียงเพราะเรายอมที่จะ "รักคนมีเจ้าของ" แบบนี่ ....