ตามกระทู้ที่แล้วเลยครับแม่ป่วยเป็นอมพาตตั้งแต่เด็กและพ่อก็ติดธุระไม่ค่อยมีเวลาด้วยกันครับ ตอนนี้ผมได้ลาออกจากโรงเรียนแล้วครับ เพราะว่าตามตรงแล้วอยู่โรงเรียนแล้วไม่มีความสุขเลยครับ อาจารย์ที่โรงเรียนก็มีด่าบ้างพูดเสียดสีบ้างถึงแม้อาจารย์บางคนจะไม่คิดไรมากเวลาด่าแล้วก็ด่าเป็นปกติ แต่ผมก็รู้สึกว่าปัญหาชีวิตที่มีมันก็มากพอสำหรับเด็กอายุประมาณแล้วอะครับ ผมรู้สึกถูกแบ่งแยก ถูกเหยียด ถูกดูถูก บ่อยๆอะครับ เหมือนกับว่าผมก็เป็นส่วนเกิน มีผมอยู่กับไม่มีอะไรก็เหมือนกันไม่ผมอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ เพื่อนในโรงเรียนผมไม่มีสักคน หลังจากที่ผมลาออกผมก็อยู่คนเดียวมาตลอดเป็นระยะเวลาน่าจะ3เดือนประมาณนะครับ ตลอดระยะเวลา3เดือนผมไม่มีสักวันที่ผมมีความสุขเลย ผมต้องใช่เวลาอ่านหนังสือเพื่อให้ยังคงเรียนทันตามคนในวัยผมครับ หลายครั้งผมคิดสั้นหลายครั้งอยากทำร้ายตัวเองแต่ก็คิดว่ามันเป็นการประชดชีวิตเกินไป ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกทั้งหมดยังไงแล้วอะครับ ไม่ขอรับความแนะนำให้ไปหาหมอนะครับไม่อยากให้พ่อเสียใจแทนผมที่ผมเป็นแบบนี้ อย่างน้อยขอกำลังใจจากคนที่เข้ามาอ่านนะครับแค่กำลังใจสักนิดก็ยังดีคำว่าสู้ๆก็ช่วยผมได้แล้วครับ