คนที่ผมพูดถึงคือญาติภรรยาผมครับ เขามาที่บ้านผม แล้วคาวนี้ ลูกสาวคนรองผมแกจะออกไปข้างนอก แต่ไปหยิบเสื้อแขนยาวพี่มาใส่ ลูกคนโตผม(ลูกกับภรรยาเก่าครับ สมมุติชื่อเอนะ) ผมก็ดันไปว่าลูก “เอาเสื้อพี่เอมาใส่ก่อนได้รับอนุญาติ เดียวพี่เอบ่นให้อีกนะ “ ผมพูดแค่นี้จริงๆ แล้วลูกสาวผมก็ถอดเสื้อออกไปเก็บไว้ที่เดิม น้องเอไม่อยู่บ้าน ไปบ้านลุงกับป้าทุกวันหยุด ซึ่งเรื่องนี้มันปกติของบ้านมาก น้องเอก็บ่นตามประสา เกิดขึ้นอยู่ประจำ แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกัน มีแต่ผมนี่แหละที่กลัวน้องเอเสียความรู้สึก ผมเองที่คิดมากคนเดียว คอยระวังไปสะหมด
ญาติภรรยาผมคนนี้ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรนะ เห็นแต่มองตามเฉยๆ แต่วันนี้แม่ยายผมโทรมาหาภรรยาผม ซึ่งผมก็อยู่ด้วย ผมจับใจความเอาที่ภรรยาผมตอบกลับไป บ่นเรื่องผม บ่นเรื่องลูกผม บ่นเรื่องลูกๆผมกับน้องเอ ว่าผมหวงเกินไปหรือป่าว เอาใจ ตามใจเกินไปมั้ยใครจะทำอะไร จะใช้ จะหยิบจะจับของๆน้องเอไม่ได้เลยหรอ ให้ท้ายกันมากหรอกะน้องเอ แต่แม่ยายผมไม่ได้พูดเชิงตำหนิหรือหาเรื่องนะ ผมดูแลครอบครัวผมดีพอสมควร
ผมโชคดี และรู้สึกว่าน้องเอก็โชคดีที่ภรรยาผมเป็นกลาง ที่เขาเห็นครอบครัวเป็นหลัก ไม่เข้าข้างฝั่งตัวเองไปสะหมด เขาเล่าให้ผมฟังว่าแม่โทรมาพูดอะไร(อาจจะพูดไม่หมดว่าพูดอะไรบ้าง แต่ก็ช่างเถอะ)  แต่เราก็ลงความเห็นว่าญาติคนนี้ต้องเอาไปเล่าเสียๆหายกับผมกับน้องเอให้แม่ยายผมฟังแน่ๆ แต่ภรรยาผมก็ขอร้องไม่ให้ผมโกรธเขา เพราะยังไงก็ญาติกัน(ลูกพี่ลูกน้องครับ) และภรรยาผมก็ได้อธิบายให้แม่ยายผมไม่คิดมากเรียบร้อยแล้ว
ส่วนญาติคนนี้ผมไม่ชอบเลยครับ อยากพูดให้ภรรยาเลิกติดต่อสักที เดียวสักวันบ้านจะพังถ้าเป็นแบบนี้
ผมคงจะเห็นแก่ตัวสินะครับ หรือเขาอาจจะไม่คิดอะไร อาจเป็นเพราะผมห่วงน้องเอมากเกินไป เลยคิดอกุศลกับคนอื่นแบบนี้