ตอนเด็กๆเป็นคนที่ขี้เหร่มากคนนึง ตัวเตี้ย ผิวดำ เบลอๆพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง โดนคนรอบตัวบูลลี่ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนโตคนอาจจะไม่ชอบเราเพราะนิสัยหรือการกระทำต่างๆ แต่ตอนเด็กนี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ อย่างตอนอยู่อนุบาลเป็นคนหัวช้ามาก เวลาครูถามแล้วตอบไม่ทันก็จะโดนด่าตลอด บางครั้งก็ตี จนทำให้ไม่กล้าไปโรงเรียน ตอนเช้าที่แม่ไปส่งก็จะร้องไห้อยากกลับบ้านด้วยเพราะไม่กล้าอยู่โรงเรียน ไม่รู้ว่าเพราะตอนนั้นงี่เง่าหรือเพราะอะไรเกินไปหรือเปล่าแม่เลยพูดกับเราประมาณว่า"อย่าปัญญาอ่อน อยู่โรงเรียนแค่นี้ทำไมอยู่ไม่ได้ ทีน้องยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย " มันเป็นคำพูดที่ยังจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้เลยล่ะค่ะ เรามีเพื่อนสนิทคนนึงที่สนิทมากๆ มีกันแค่สองคน แต่แม่เคยบอกว่าแม่เพื่อนคนนั้นไม่ค่อยอยากให้ลูกคบกับเราเป็นเพื่อนซึ่งนี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ แล้ววันไหนที่คนนั้นไม่มาโรงเรียนเราก็จะต้องอยู่คนเดียวตลอดเพราะเพื่อนคนอื่นไม่ยอมให้เราไปเล่นด้วยเลย พอขึ้นประถมเพื่อนคนนั้นก็ย้ายไปเรียนที่อื่นเราก็ต้องเริ่มหาเพื่อนใหม่ แต่มันก็เหมือนเดิม ไม่มีใครอยากให้เราเล่นด้วย ขนาดครูยังด่าว่าเราโง่ เราไม่มีความสุขกับการไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นเลยค่ะ ความรู้สึกคือเกลียดโรงเรียน เกลียดเพื่อน เกลียดครูมากๆ แต่ก็ไม่อยากอยู่บ้านเหมือนกัน
พ่อกับแม่ของเราทะเลาะกันบ่อยมาก พ่อเป็นคนที่ชอบกินเหล้า ส่วนแม่ก็ชอบบ่นแบบบ่นไม่หยุด วันไหนที่รู้ว่าพ่อเมามากๆก็ยังจะบ่นจนโดนทำร้าย เคยมีครั้งนึงจำได้ว่าพ่ออารมณ์ไม่ดีแต่วันนั้นไม่ไ้ด้เมานะ แม่ไปข้างนอกกลับมาก็บ่นนั่นบ่นนี่ พอพ่อบอกให้หยุดแม่ก็ไม่ยอมหยุด บ่นต่อไปเรื่อยๆด่านู่นด่านี่จนถูกพ่อทำร้าย ตอนป.2พ่อกับแม่ทะเลาะกัน เราร้องไห้ออกมาแล้วแม่ก็ด่าว่าร้องทำไม ขึ้นขึ้นกู ด่าว่าประสาทหรอ? น้องชายยังไม่ร้องเลย เวลาที่น้องเถียงก็จะแค่บ่นนั่นบ่นนี่ แต่พอเราเถียงบ้างก็ไล่เราออกจากบ้าน ซึ่งตอนนั้นประมาณป.4 ตอนเข้าอนุบาลแรกๆทำการบ้านไม่เป็น เขียนเลข9ไม่เป็นก็เอาไม้แขวนเสื้อมาตีจนขาลาย
เคยซื้อเงินปลอมมาเล่นแล้ววันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ จำได้แต่ว่าร้องไห้ แม่ถามว่าจะหยุดมั้ย? พอไม่หยุดก็สั่งให้น้องฉีกมันทิ้งเลย เวลาไปโรงเรียนเห็นเพื่อนมีตุ๊กตาบาร์บี้สวยๆ ซึ่งเราก็อยากมีบ้างก็เลยลองขอแม่แต่แม่ก็ไม่ให้แถมด่าว่าไร้สาระ พอน้องอยากได้รถบังคับคันละเกือบห้าร้อยบ้าง คันละพันบ้าง แม่ก็ซื้อให้พอพังก็ซื้อให้ใหม่ พอจบประถมขึ้นม.ต้นก็เริ่มมีเพื่อนใหม่บ้างอะไรบ้าง แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กหัวทื่อเลยทำให้ติด0วิชาคณิตศาสตร์ พอพ่อกับแม่รู้เค้าก็ไม่ได้ด่า แต่ว่าบ่นนู่นบ่นนี่ทั้งวัน
เอาจริงๆตอนนั้นเราก็ยังกลัวการไปโรงเรียน เพราะไม่อยากเดินคนเดียว ไม่อยากอยู่คนเดียวแต่มันก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี พอขึ้นม.3ชอบเพื่อนต่างห้องคนนึงแต่ก็ถูกเพื่อนพูดประมาณว่าดูหน้าตัวเองด้วยก่อนจะไปชอบเขาอ่ะ นี่ก็ได้แต่คิดว่าทำไมวะ ชีวิตของเรามันหนักขึ้นเรื่อยๆจนประมาณช่วงม.4ที่พ่อเราติดยา มีวันนึงแม่พาน้องออกไปซื้อของข้างนอกแล้วเราอยู่บ้านคนเดียว วันนั้นพ่อเมากลับมาด้วย เขาถามว่าแม่ไปไหนเราก็บอกว่าออกไปข้างนอก แค่นั้นแหละค่ะคลุ้มคลั่งขึ้นมาเลย ด่าลามไปถึงพ่อแม่ของแม่ ด้วยความที่ตอนนั้นเราเองก็โมโหจนลืมคิดไปว่าเค้าเมาก็เลยตะคอกใส่ให้หยุดอาละวาดสักที พอจบปุ๊บก็ปาขวดอะไรสักอย่างมาใส่ประตูห้องนี่จนแตก ตอนนั้นคือตกใจมากจนเสียสติวิ่งออกจากบ้าน ส่วนพ่อก็ถือมีดวิ่งไล่ตามมาแต่โชคดีที่คนแถวนั้นช่วยเอาไว้ได้ทัน พอแม่กลับมาก็เอาแต่ด่าเราว่าไปเถียงเค้าทำไม รู้ว่าเค้าเมาเค้าอารมณ์ไม่ดีก็ยังจะไปพูดให้เค้าอาละวาด ด่าแบบสาดมาทั้งๆที่เรายังช็อกอยู่เลย อยากหนีออกจากบ้านมากเลยตอนนั้น เหนื่อยมากกับการใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวแบบนี้
แม่เคยเลิกกับพ่อตอนที่เรายังไม่เกิดแล้วไปมีแฟนใหม่แต่ก็ต้องกลับมาเพราะท้องเรา เวลาเมาพ่อชอบด่าอยู่ตลอดว่าเราไม่ใช่ลูกเค้า เป็นลูกชู้ บางครั้งเราเสียใจจนเกือบจะฆ่าตัวตายอยู่หลายรอบเพราะรู้สึกว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไรถ้าไม่มีใครต้องการขนาดนี้ มาโรงเรียนก็โดนเพื่อนบูลลี่ กลับบ้านก็ต้องไปนั่งดูพ่อแม่ทะเลาะกัน
ตอนขึ้นม.ปลายมาเราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองจนดูดีขึ้นจากเมื่อก่อนมากแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นสวยหรืออะไร ช่วงนั้นบ้านเราเริ่มมีปัญหาเรื่องเงินเพราะพ่อติดเหล้าหนักมาก ค่าเทอมก็เลยต้องค้างไว้ พอขึ้นม.6เทอมสองประมาณช่วงมกราพ่อเราเสียเพราะอุบัติเหตุรถคว่ำแล้วได้เงินจากประกันชีวิตของเขามาจ่ายค่าเทอม เราก็เลยพูดกับตัวเองประมาณว่า ว่าเค้าไม่ยอมหาเงินจ่ายค่าเทอมให้สุดท้ายก็ได้เงินของพ่อมาเป็นทุนไปเรียนต่อ แล้วแม่ได้ยินก็พูดสวนเราประมาณว่าถ้ามันจะหาเงินด้วยวิธีโง่ๆแบบนี้ก็ให้มันตายอย่าได้ผุดได้เกิด คือเราไม่พอใจมากจนขึ้นมหา'ลัยเลยย้ายออกมาอยู่ที่หอแถวๆรังสิต
ทีนี้ก็ได้เพื่อนในเซคเดียวกันมาคนนึงซึ่งเป็นคนนิสัยดีมาก คอยช่วยเหลือเราตลอด รู้ว่าเราเป็นคนหัวช้าก็ช่วยอธิบายให้ฟัง แล้วมีครั้งนึงอนใกล้จบปี1 เราก็ไปชอบคนคนนึงแต่เค้ามีแฟนอยู่แล้วก็เลยแห้วไป ส่วนเพื่อนเราเป็นคนสวย เฟรนด์ลี่เลยมีคนมาจีบเยอะแต่นางมีคนที่ชอบแล้วก็เลยปฏิเสธทุกคนไป พออยู่ปี3 มีคนมาจีบแต่ก็ไม่ได้คบกันเพราะครอบครัวของเขาค่อนข้างมีฐานะแล้วกลัวว่าเราจะไปหลอกลูกชายเขาเลยบอกให้เลิกคุยกัน เราโดนครอบครัวผู้ชายปฏิเสธแบบนี้มาหลายครั้งมากด้วยเหตุผลเดิมๆจนต้องถามตัวเองว่าเราไม่ดีพอสำหรับใครเลยงั้นหรอ ตั้งแต่เด็กจนโตก็ไม่เคยได้รับการยอมรับจากใคร ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ครู พ่อ คนรอบตัว หรือกระทั่งครอบครัวของแฟน สิ่งที่ผ่านมาทำให้เรากลัวการมีความรักและไม่กล้าคบกับใครเพราะคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับใคร ล่าสุดเราถูกแม่ของแฟนโทรมาบอกให้เลิกกับลูกเค้าแล้วก็พูดอีกประมาณว่าตัวเองลำบากก็อย่าดึงให้ลูกเค้าลงไปลำบากด้วยเลย คำนั้นคือสะอึกมากจริงๆ เราที่เป็นเรานี่ไม่เหมาะที่จะอยู่กับใครเลยจริงๆหรอคะ?
เคยคิดบ้างมั้ยคะว่าตัวเองไม่เหมาะกับใครเลย
พ่อกับแม่ของเราทะเลาะกันบ่อยมาก พ่อเป็นคนที่ชอบกินเหล้า ส่วนแม่ก็ชอบบ่นแบบบ่นไม่หยุด วันไหนที่รู้ว่าพ่อเมามากๆก็ยังจะบ่นจนโดนทำร้าย เคยมีครั้งนึงจำได้ว่าพ่ออารมณ์ไม่ดีแต่วันนั้นไม่ไ้ด้เมานะ แม่ไปข้างนอกกลับมาก็บ่นนั่นบ่นนี่ พอพ่อบอกให้หยุดแม่ก็ไม่ยอมหยุด บ่นต่อไปเรื่อยๆด่านู่นด่านี่จนถูกพ่อทำร้าย ตอนป.2พ่อกับแม่ทะเลาะกัน เราร้องไห้ออกมาแล้วแม่ก็ด่าว่าร้องทำไม ขึ้นขึ้นกู ด่าว่าประสาทหรอ? น้องชายยังไม่ร้องเลย เวลาที่น้องเถียงก็จะแค่บ่นนั่นบ่นนี่ แต่พอเราเถียงบ้างก็ไล่เราออกจากบ้าน ซึ่งตอนนั้นประมาณป.4 ตอนเข้าอนุบาลแรกๆทำการบ้านไม่เป็น เขียนเลข9ไม่เป็นก็เอาไม้แขวนเสื้อมาตีจนขาลาย
เคยซื้อเงินปลอมมาเล่นแล้ววันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ จำได้แต่ว่าร้องไห้ แม่ถามว่าจะหยุดมั้ย? พอไม่หยุดก็สั่งให้น้องฉีกมันทิ้งเลย เวลาไปโรงเรียนเห็นเพื่อนมีตุ๊กตาบาร์บี้สวยๆ ซึ่งเราก็อยากมีบ้างก็เลยลองขอแม่แต่แม่ก็ไม่ให้แถมด่าว่าไร้สาระ พอน้องอยากได้รถบังคับคันละเกือบห้าร้อยบ้าง คันละพันบ้าง แม่ก็ซื้อให้พอพังก็ซื้อให้ใหม่ พอจบประถมขึ้นม.ต้นก็เริ่มมีเพื่อนใหม่บ้างอะไรบ้าง แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กหัวทื่อเลยทำให้ติด0วิชาคณิตศาสตร์ พอพ่อกับแม่รู้เค้าก็ไม่ได้ด่า แต่ว่าบ่นนู่นบ่นนี่ทั้งวัน
เอาจริงๆตอนนั้นเราก็ยังกลัวการไปโรงเรียน เพราะไม่อยากเดินคนเดียว ไม่อยากอยู่คนเดียวแต่มันก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี พอขึ้นม.3ชอบเพื่อนต่างห้องคนนึงแต่ก็ถูกเพื่อนพูดประมาณว่าดูหน้าตัวเองด้วยก่อนจะไปชอบเขาอ่ะ นี่ก็ได้แต่คิดว่าทำไมวะ ชีวิตของเรามันหนักขึ้นเรื่อยๆจนประมาณช่วงม.4ที่พ่อเราติดยา มีวันนึงแม่พาน้องออกไปซื้อของข้างนอกแล้วเราอยู่บ้านคนเดียว วันนั้นพ่อเมากลับมาด้วย เขาถามว่าแม่ไปไหนเราก็บอกว่าออกไปข้างนอก แค่นั้นแหละค่ะคลุ้มคลั่งขึ้นมาเลย ด่าลามไปถึงพ่อแม่ของแม่ ด้วยความที่ตอนนั้นเราเองก็โมโหจนลืมคิดไปว่าเค้าเมาก็เลยตะคอกใส่ให้หยุดอาละวาดสักที พอจบปุ๊บก็ปาขวดอะไรสักอย่างมาใส่ประตูห้องนี่จนแตก ตอนนั้นคือตกใจมากจนเสียสติวิ่งออกจากบ้าน ส่วนพ่อก็ถือมีดวิ่งไล่ตามมาแต่โชคดีที่คนแถวนั้นช่วยเอาไว้ได้ทัน พอแม่กลับมาก็เอาแต่ด่าเราว่าไปเถียงเค้าทำไม รู้ว่าเค้าเมาเค้าอารมณ์ไม่ดีก็ยังจะไปพูดให้เค้าอาละวาด ด่าแบบสาดมาทั้งๆที่เรายังช็อกอยู่เลย อยากหนีออกจากบ้านมากเลยตอนนั้น เหนื่อยมากกับการใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวแบบนี้
แม่เคยเลิกกับพ่อตอนที่เรายังไม่เกิดแล้วไปมีแฟนใหม่แต่ก็ต้องกลับมาเพราะท้องเรา เวลาเมาพ่อชอบด่าอยู่ตลอดว่าเราไม่ใช่ลูกเค้า เป็นลูกชู้ บางครั้งเราเสียใจจนเกือบจะฆ่าตัวตายอยู่หลายรอบเพราะรู้สึกว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไรถ้าไม่มีใครต้องการขนาดนี้ มาโรงเรียนก็โดนเพื่อนบูลลี่ กลับบ้านก็ต้องไปนั่งดูพ่อแม่ทะเลาะกัน
ตอนขึ้นม.ปลายมาเราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองจนดูดีขึ้นจากเมื่อก่อนมากแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นสวยหรืออะไร ช่วงนั้นบ้านเราเริ่มมีปัญหาเรื่องเงินเพราะพ่อติดเหล้าหนักมาก ค่าเทอมก็เลยต้องค้างไว้ พอขึ้นม.6เทอมสองประมาณช่วงมกราพ่อเราเสียเพราะอุบัติเหตุรถคว่ำแล้วได้เงินจากประกันชีวิตของเขามาจ่ายค่าเทอม เราก็เลยพูดกับตัวเองประมาณว่า ว่าเค้าไม่ยอมหาเงินจ่ายค่าเทอมให้สุดท้ายก็ได้เงินของพ่อมาเป็นทุนไปเรียนต่อ แล้วแม่ได้ยินก็พูดสวนเราประมาณว่าถ้ามันจะหาเงินด้วยวิธีโง่ๆแบบนี้ก็ให้มันตายอย่าได้ผุดได้เกิด คือเราไม่พอใจมากจนขึ้นมหา'ลัยเลยย้ายออกมาอยู่ที่หอแถวๆรังสิต
ทีนี้ก็ได้เพื่อนในเซคเดียวกันมาคนนึงซึ่งเป็นคนนิสัยดีมาก คอยช่วยเหลือเราตลอด รู้ว่าเราเป็นคนหัวช้าก็ช่วยอธิบายให้ฟัง แล้วมีครั้งนึงอนใกล้จบปี1 เราก็ไปชอบคนคนนึงแต่เค้ามีแฟนอยู่แล้วก็เลยแห้วไป ส่วนเพื่อนเราเป็นคนสวย เฟรนด์ลี่เลยมีคนมาจีบเยอะแต่นางมีคนที่ชอบแล้วก็เลยปฏิเสธทุกคนไป พออยู่ปี3 มีคนมาจีบแต่ก็ไม่ได้คบกันเพราะครอบครัวของเขาค่อนข้างมีฐานะแล้วกลัวว่าเราจะไปหลอกลูกชายเขาเลยบอกให้เลิกคุยกัน เราโดนครอบครัวผู้ชายปฏิเสธแบบนี้มาหลายครั้งมากด้วยเหตุผลเดิมๆจนต้องถามตัวเองว่าเราไม่ดีพอสำหรับใครเลยงั้นหรอ ตั้งแต่เด็กจนโตก็ไม่เคยได้รับการยอมรับจากใคร ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ครู พ่อ คนรอบตัว หรือกระทั่งครอบครัวของแฟน สิ่งที่ผ่านมาทำให้เรากลัวการมีความรักและไม่กล้าคบกับใครเพราะคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับใคร ล่าสุดเราถูกแม่ของแฟนโทรมาบอกให้เลิกกับลูกเค้าแล้วก็พูดอีกประมาณว่าตัวเองลำบากก็อย่าดึงให้ลูกเค้าลงไปลำบากด้วยเลย คำนั้นคือสะอึกมากจริงๆ เราที่เป็นเรานี่ไม่เหมาะที่จะอยู่กับใครเลยจริงๆหรอคะ?