อยู่บ้านก็ใช้เราทุกอย่าง ไม่ว่าแม่จะแบ่งงานยังไง มันก็ให้เราช่วยอยู่ดี แต่เราก้ช่วยนะ แต่พอเราขอให้ช่วยบ้างก็มาบ่นแล้วก็ทำหน้าทำตา
แล้วพอจบมัธยม ก็ต้องไปอยู่หอเดียวกันอีก เพราะมหาลัยเราอยู่ใกล้กัน เราก็ต้องเป็นคนล้างจาน ซักผ้าตากผ้า ทิ้งขยะอยู่ดี เคยพูดกับมันแล้วว่าทำไมไม่ล้างจาน กินแล้วทำไม่ไม่ล้างเลยจะแช่ทำไม มันก็บอกว่า เดี๋ยวล้างๆ แต่ก็พามอาทิตกว่า จนมันเหม็นแล้ว กูก็ต้องเป็นคนล้างอีก เพราะทนไม่ได้ ขยะบางวันเราก็ลืมจริงๆ มัดถุงแล้ววางไว้ตรงถังขยะในห้อง ยอมรับว่ามีบางครั้งที่หวังว่ากลับมาพี่สาวจะช่วยหยิบเอาไปทิ้งบ้าง ก็ไม่ วางไว้ที่เติม พร้อมกับโดนมันบ่นว่าทำไมมัดถุงขยะแล้วไม่เอาถุงใส่ถัง พอมันไม่มีเสื้อผ้าใส่ มันก็ซักแต่ของมันเอง เราก็หงุดหงิด เลยเปลี่ยนจากที่ปกติซักแล้วมีของเรากับพี่สาว ก็เหลือแค่ของเราคนเดียว ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ มันมาว่าเราเพิ่ม ว่าทำไมซักแต่ของตัวเอง นิสัย เวลาเราเลิกดึก มันก็มีโทรมาหาบ้าง ไม่ได้เป็นห่วงนะ ใช้เราซื้อขอต่างหาก บางครั้งก็ซื้อให้ แต่พอไม่ซื้อให้ก็มาหงุดหงิดใส่ตลอด แต่พอเราอยู่ห้อง แล้วมันไปเรียน เราแค่ขอเบอร์ร้านสั่งข้าว มันก็ไล่เราให้ออกไปหาเอง และตอนกลางคืน เราจะนอน มันก็เล่นเกมเสียงดัง พอเราบอกว่าเบาๆหน่อย มันก็เงียบ พอพูดอีกมันบอกว่าเบาสุดแล้วเนี่ย เพื่อนมันด่าละว่าพูดไรว่ะไม่ได้ยิน
พี่มันไม่เคยขอโทษเราเลย มีแต่ทำตัวไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ใช้เราเหมือนเดิม ความลับของมัน ที่ไม่อยากให้แม่รู้ ก็อยู่ที่เรา ถ้าแม่รู้บ้านคือพัง แต่มันก็ไม่เคยเลยที่จะมีน้ำใจกับเราบ้าง เหนื่อยมากค่ะ อยากอยู่คนเดียว อยู่กับพี่สาวแบบนี้ มันแย่กว่าการอยู่คนเดียวอีกค่ะ
คือเราก็ไม่รู้จะจัดการยังไง แต่มันก็โครตสุดจะทน จะฟ้องพ่อแม่ให้ช่วย เขาก็เครียดเรื่องงานมากพอแล้ว ยังต้องมาเครียดเรื่องลูกอีก มีวิธีแนะนำอะไรก็แนะนำหน่อยนะคะ เราตามใจก็หวังให้อยู่สบาย แต่ตัวเองเองที่ไม่สบายเลย ทั้งกายใจ จะขอแม่ย้ายก็ไม่ได้อีก...