5วัน5คืนเต็มๆกับ ทริปชัยปุระ-อักรา-ทัชมาฮาล
หนึ่งในไม่กี่ประเทศที่เราเชื่อว่า ในชีวิตนึงของนักท่องเที่ยวต้องไปสักครั้งนึง , ห้ามพลาดทุกประการทั้งปวง
.... ถ้าไปแล้วชอบ ก็ไปซ้ำๆกันหลายๆหน(แบบเรา) , ถ้าไม่ชอบ ก็เเค่เกลียด ไม่ต้องเเยเเสแล้วพูดถึงประเทศนี้อีกเลย

เราชอบวิธีคิดของคนอินเดีย .... คนอินเดียไม่เคยมีปัญหากับสิ่งรอบตัว , ปัญหาจะยิ่งใหญ่เเค่ไหน คนอินเดียจะยักไหล่ชิวๆ หายใจทิ้งซักสี่ห้านาทีเเล้วหันมาบอก No Problem
ไม่ว่าจะเป็นบนท้องถนน ท่ามกลางเสียงเเตรวุ่นวาย , การจราจรที่ดูตอนแรกเหมือนไม่มีใครยอมใคร , การค้า , การเรียน , การทำงาน ตลอดจนชีวิตส่วนตัว ฯลฯ

คนอินเดียไม่ได้ยึดตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง แต่กลับใช้ชีวิตหมุนไปรอบๆและถือตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาล

ประเทศนี้น่าไปจริงๆ เราหลงรักอินเดียตั้งเเต่เหยียบเท้าลงสนามบินอินทิราคานธี กรุงเดลี เมื่อเเปดเก้าปีก่อน และอันนี้ไม่ใช่โพสรีวิว เเต่เป็นโพสสนุกๆผ่านมุมมองของเรา เกี่ยวกับเสน่ห์ของประเทศที่เต็มไปด้วยสีสันเเละรุ่มรวยอารยธรรมแห่งนี้ มาติดตามไปด้วยกัน ทีละรูป ทีละรูป มา มา

อินเดียเที่ยวไม่ยาก แต่มันยากตรงหาเพื่อนเที่ยว  เรามีแพลนจะไปพร้อมภรรยา  เเต่ในใจคิดว่ามันคงอันตรายเเละขลุกขลักเกินไป จึงเริ่มปฏิบัติการชวนเพื่อน และมาลงตัวที่4คน กับเพื่อนสมัยมัธยมและรุ่นน้องที่ทำงาน  หญิง3 ชาย1

เราทำ E visa , นั่งไทยสมายล์จากหาดใหญ่ตอนทุ่มนึง ถึงอินเดียตีหนึ่งเวลาอินเดีย
กว่าจะผ่าน ต.ม. , หาเเท๊กซี่เข้าที่พักก็เกือบตีสาม
ง่วงมากๆ , น้ำไม่อาบ ... หาปุ่มเปิดฮีทเตอร์ไม่เจอ ... เราไม่สน , นอนหละ

อาหารเช้า ... โรตี , น้ำแกง , ข้าวผัดผงกะหรี่ , ขนมปัง , เนย , แยม ที่สำคัญคือไข่เจียวเเบบบ้านเรา... อร่อย กินไม่อั้น
จะบอกว่า ก่อนมาเราเตรียมมาม่ามาเยอะมาก แทบจะไม่ได้กิน ต้องขนกลับอีก
อาหารอินเดียอร่อยเเละสะอาดกว่าที่คิดไว้จริงๆ

เดินออกมาจากโรงเเรม ยังง่วงอยู่
ตบกาแฟซักแก้ว , สตาร์บัคยังอาย
จะชะโงกดูกรรมวิธีการชง ก่อนตบกาแฟ ก็กลัวบาริสต้าคนขายเค้าจะตบเอา

ดื่มกาแฟเสร็จเเล้ว ก็ขออนุญาตไปดื่มน้ำปัสสาวะ

เดินๆ เหงื่อเริ่มออก คันหนังศีรษะ รู้สึกผมเริ่มยาว
เข้าคิวตัดผมซักหน่อย

เเขกเป่าปี่เรียกงูในตำนาน
สุดยอดมาก
ถ่ายรูปเสร็จ อาบังขอค่าถ่ายรูป200รูปี(100บาท) เรารู้สึกว่าเเพง ควักให้30รูปี(15บาท)
อาบังค้อนนิดนึง เเต่ก็เก็บตังค์ ไม่พูดอะไร
.... เราเดินไปซักพัก รู้สึกบาป ไม่น่าขี้เหนียวเลย , นี่มันการเเสดงระดับโลกเเถมเสี่ยงชีวิตชัดๆ จะย้อนไปให้ตังค์เพิ่ม อาบังก็เก็บงูใส่ย่ามเดินออกไปแล้ว

เดินไปซักพัก เจอเด็กสองคนพี่น้องรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวเรา ทั้งสองกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน น่าเอ็นดู ... ทำให้เราคิดถึงลูกเรามาก ... หยิบมือถือขึ้นมาถ่าย
ไอเด็กพี่ชายหันมายิ้ม เเล้วเเบมือบอกเรา " รูปี รูปี "

เดินไปเรื่อยๆ รู้สึกมีอะไรหน่วงๆที่เท้า , ยกมาดู เฮ้ยยย ขรี้นี่หว่า ไม่รู้ของหมา , ของแพะ , ของวัว หรือของมนุษย์
เอ๊ะ ! เเล้วทำไมเราไม่ได้กลิ่น ? .... อ่ออ ที่ไม่ได้กลิ่นเพราะทั้งเมืองมันมีแต่ขรี้ , จมูกเรามันเลยชิน 555

และเเล้วก็ถึง ฮาวาลมาฮาล , พระราชวังแห่งสายลม
เเลนด์มาร์กเเห่งชัยปุระ
Pink City ที่เรามองยังไง มันก็เป็นสีส้ม ไม่ใช่สีชมพู

วันนี้เราจะไปอัครา ทัชมาฮาลกัน
ห่างไป 250 ก.ม. เเต่ใช้เวลาไม่ต่ำกว่าหกชั่วโมง
เราเลยเช่ารถพร้อมคนขับ
วิธีนี้เป็นวิธีที่คุ้มเเละดี , ประหยัดพลังงานของเรามากๆ
การเช่ารถพร้อมคนขับในอินเดีย ราคาไม่แพงเลย ตกวันละประมาณ1000-2000บาท รวมค่าน้ำมัน , ค่าทางด่วนทุกอย่าง

เจอวิธีการตากผ้าของคนอินเดีย
น่าจะเป็นผ้าห่มของพวกเราเมื่อคืนนี้มั้ง , คุ้นๆ

ถนนอินเดียมีสีสันเเละอเมซซิ่งมากๆ เจอสัตว์หลายชนิด ลิง , กระรอก , แพะ , ม้า , สุนัข , อูฐ , อีกาตัวเท่าโต๊ะญี่ปุ่น ฯลฯ

ผ่านฝูงแพะ ฝูงแกะ ฝูงลิง ... ขับมาซักพัก ก็เจอช้าง

แล้วจะไปยังไงเนี่ย ?
ต่างคนต่างบีบแตร เหมือนไม่มีใครยอมใคร
เราอธิบายไม่ถูก เหมือนเค้าจะวัดใจกัน , ต่างฝ่ายต่างต่อสู้ เเละพยายามเบียดหาช่องเพื่อเอาชนะอีกฝ่ายให้ได้
เเต่เมื่อถึงจังหวะหนึ่งจะมีคนยอม เเล้วเป็นฝ่ายหลีกให้
ที่สำคัญก็คือ คนยอมไม่มีท่าทีโกรธเคืองหรือรู้สึกตัวเองเป็นฝ่ายพ่ายเเพ้ ... ฝ่ายที่ได้ทางก็ไม่มีท่าทียั่วยุหรือรู้สึกดีใจที่ตัวเองได้ทาง
ต่างฝ่ายต่างขับรถแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง
เหมือนเหตุการณ์บีบเเตรต่อสู้เอาชนะกันบนท้องถนนตั้งแต่เมื่อตะกี๊ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

แวะข้างทาง , หาขนมกิน
อารมณ์เหมือนเเวะปั๊มคุณสาหร่าย หรือร้านขนมหม้อแกงแม่กิมลุ้ย

ผู้คนมักจะใฝ่ฝัน , หลงไหลการนั่งชิวๆริมแม่น้ำเทมส์ , นั่งเล่นหน้าดูโอโม่ เมืองมิลาน หรือจิบกาแฟดูวิวที่หน้าหอไอเฟล ฯลฯ
แต่ไม่กี่ครั้ง คุณก็เบื่อ , ไม่อยากเสียสตางค์มาท่องเที่ยวเพื่อจะนั่งชิว ณ สถานที่เดิมๆซ้ำๆ
แต่ไม่ใช่กับ อินเดีย
เเค่ข้างถนน , ป้ายรถเมล์ , หน้าตลาดเล็กๆ ก็มีสีสันให้ดูทั้งวัน เปลี่ยนไปมาทุกนาที , ทุกชั่วโมง ... ดูได้ เที่ยวได้ ไม่มีเบื่อ

ถึงเเล้ว อัครา , เห็นทัชมาฮาลหละ
ภาพด้านหลังไม่ใช่หมอก เเต่เป็นฝุ่น
.... ใช่เเล้ว , มันคือ PM25
มันอาจจะเป็นปัญหาของคนทั่วโลก เเต่นี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนอินเดีย ... คนที่นี่เค้ามองเป็นฝุ่นเล็กๆ เป็นหมอก เป็นควัน เอาไว้กลั่นกรองเเสงอาทิตย์ ไม่ได้ก่อปัญหาอะไรเลย ... อย่างที่บอก คนอินเดียไม่เคยยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง เเต่เค้ากลับมองว่าตัวตนของเขาคือส่วนหนึ่งของจักรวาล ....เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

ถึงที่พักก็ค่ำพอดี .... หน้าปากซอยมี KFC
น่องไก่KFC อินเดีย.ใหญ่มากๆ เเถมรสชาติเป็นเครื่องเทศ อร่อย กลมกล่อม
เรานั่งชิวๆ มองนอกกระจก เห็นความวุ่นวายบนท้องถนน เรากลับมองเป็นสีสัน. รู้สึกสนุกสนาน ไม่มีความรู้สึกว่าวุ่นวายเลยเเม้เเต่น้อย

และนี่คือมิสเตอร์ฮุสเซ็น คนขับรถเหมาระหว่างชัยปุระ-อักราที่เราได้รับคำแนะนำจากเพื่อนอีกที
มิสเตอร์ฮุสเซ็นคุยสนุก ภาษาอังกฤษดี และซื่อสัตย์
ปัญหาของแกอย่างเดียวคือ แกคิดว่าตัวเองเป็น Entertainerมากกว่าdriver เลยสวมจิตวิญญานวินดีเซลขับรถฉวัดเฉวียนบีบเเตรปาดซ้ายขวา เล่นเอาพวกเราเเทบจะหัวใจวาย ตกอกตกใจไม่น้อย ... แถมแกยังหันมาลอยหน้าลอยตาบอกพวกเราอีกว่า " ที่นี่มันอินเดียนะจ๊ะ นายจ๋า , ใครๆเค้าก็ขับเเบบนี้กันทั้งนั้น "
พร้อมด้วยการจบประโยคด้วยมุขคลาสสิค ... รถอินเดียต้องมีสามสิ่ง ... Good horn , Good Brake and ... Goodluck 555