คือเรามีเรื่องหนักใจเรื่องหนึ่ง เราไม่อยากทะเลาะกับพ่อแม่นะ อยากเป็นลูกที่ดีด้วยซ้ำ แต่บางครั้งที่พูดแทงใจดำเรา เราไม่ตอบโต้นะ แค่นิ่งๆ พ่อแม่ก็มีแต่บอกว่าน้อยใจอีกละ เราก็เงียบ ไม่อยากใส่อารมณ์กับท่าน แต่พอนานๆเข้าความรู้สึกก็เก็บกด จนวันหนึ่ง ได้กระแทกคำใส่แม่ว่า อะไร! จากนั้นก็เงียบและเดินขึ้นห้อง นั่งโทษตัวเองว่าทำไมพูดแบบนี้กับแม่///คือ มันมีหลายครั้งที่พ่อแม่พูดทำให้เราเจ็บ แต่เราเงียบไว้ ท่องไว้นั่นพ่อแม่ นั่นพระในบ้าน บางเรื่องที่พูดใส่เรา พ่อแม่อาจคิดว่า เราไม่คิดมากอะไรหรอก แต่จริงๆแล้วมันเจ็บ.....///ช่วงนี้ก็จะสอบเข้ามหาลัยด้วย บางครั้งแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ด้วยซ้ำ......///เราจะชอบทำตัวตลกทำตัวฮาๆ ให้พวกท่านได้มีรอยยิ้ม เสมอ /// คือพ่อแม่ไม่ได้เห็นอีกมุมของเราว่า จริงๆแล้วเราเป็นยังไง เจ็บปวดแค่ไหน แต่พอเราเล่า หรือร้องไห้ แม่ก็จะบอกว่า ร้องไห้อะไร เราเลยเก็บน้ำตานี้ไว้ ร้องไห้ตอนนอนเกือบทุกคืน ///เราไม่เข้าใจเลยว่าตอนนี้ความรู้สึกเราเป็นแบบไหน......มันผสมปนเปไปหมด ทั้งเจ็บจนน้ำตาแทบจะไม่ไหล...จุกอกไปหมด......พอพ่อแม่มาต้องมีความสุขไม่อยากให้ท่านทุก พอตอนเศร้ามากๆเราจะชอบกลบเกลื่อนจากพ่อแม่โดยการแสดงออกแบบ ทำเสียงเสียงดังบ้าง โกรธกลบเกลื่อนบ้าง แต่จริงๆแล้วข้างในเจ็บมาก....///แบบนี้เรียกว่าบาปได้ไหม.....///