จากชื่อกระทู้แล้ว หลายคนอาจจะดูเป็นกระทู้เพ้อถึงของคนที่ลุ่มหลงคนคนหนึ่ง.. แต่ เราอยากอธิบายถึงความรู้สึกที่มันเกินคำบรรยาย..  เราเป็นคนคนหนึ่งที่เจอความรักมามากมาย ทั้งหลง ทั้งรัก ทั้งชอบ ปกติแล้ว การลุ่มหลงใครสัดคนไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันต้องมีอะไรที่เราชอบในตัวเขาบ้าง แต่ครั้งนี้.. ไม่เลย.. หน้าตาของเขา ไม่ใช่แบบที่ชอบ นิสัยของเขา ความคิดของเขา ไม่ใช่แบบที่ชอบ ทุกอย่างที่เขาเป็นไม่ใช่สิ่งที่ชอบหรือใช่เลยสักอย่าง แต่เรากลับรู้สึกหลงเขาอย่างยากจะไถ่ถอน ลุ่มหลงในแววตาของเขาที่มองมา ละสายตาจากริมฝีปากเขาไม่ได้ ต้องห้ามใจไม่ให้เผลอไปสัมผัสตัวเขาในขณะที่มันอยากจะโผเข้าไปกอดด้วยซ้ำ ตอนกลางวันก็นึกถึงตลอดเวลา ตกค่ำก็คิดถึงจนจะลงแดง จิตฟุ้งซ่านเพ้อถึงตลอดเวลา ก่อนนอนถ้าจินตนาการว่ากอดเขาแล้วกอดหมอนข้างจะรู้สึกดีมาก รู้สึกเหมือนรู้จักสัมผัสจากกอดเขาทั้งที่ไม่เคยแม้แต่โอบกัน รู้สึกเหมือนรู้จักสัมผัสจากปากเขาดีทั้งที่ไม่เคยแม้จะจูบ รู้สึกลุ่มหลงจนไร้คำบรรยายที่จะเขียนให้เข้าใจได้ถึงความรู้สึกที่แทบจะขาดใจนี้