เป็นประสบการณ์ตรงจากน้องสาวจขกท. เอง เชื่อว่าเป็นเรื่องใกล้ตัวที่ทุกคนน่าจะเคยเป็นกัน ซึ่งจริง ๆ เรื่องมันก็ไม่ได้ยาวอะไร
แต่เพื่อให้ได้อรรถรถบวกกับจขกท. เป็นคนชอบเขียน จึงใส่รายละเอียดเพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจน ก็หวังว่าทุกท่านที่อ่านคงจะชอบกัน

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า..

ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาอีกครั้ง ขนแขนของฉันลุกโชน ฉันมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่ามีใครสังเกตฉันหรือเปล่านะ ฉันรู้สาเหตุทันทีว่ามาจากเมื่อคืนนี้ ที่ฉันกินเผ็ดมากเกินไปหน่อย ส้มตำกับพริก 10 เม็ดที่แสนจะจัดจ้านและแซ่บหลาย ฉันบอกกับป้าคนขายว่าเอาเหมือนเดิม หลังเลิกงานกลับมาถึงคอนโดฉันก็จัดการแกะถุงส้มตำและเทใส่จาน ด้วยความเผ็ดฉันก็กินไปกินน้ำไป ไม่นานในจานก็เหลือแต่เม็ดพริก หลังอาบน้ำเสร็จก็นั่งเล่นมือถือเรื่อยเปื่อยจนถึงสี่ทุ่ม รู้สึกว่าตัวเองเริ่มง่วงอยากจะนอนแล้วหลังจากนั้นก็เผลอหลับไป นาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นเวลา 6.30น ฉันกดปุ่ม snooze เพื่อเลื่อนเวลาออกไปแล้วนอนต่ออีก 8 นาที แต่ปรากฏว่า 8 นาทีต่อมาไม่มีเสียงปลุกใดทั้งสิ้น ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับดูนาฬิกาบนข้างฝาเป็นเวลา 7 โมง 45 นาที ตายห่าละวันนี้มีประชุมตอน 8 โมงด้วย ฉันอาบน้ำในเวลาไม่ถึง 1 นาทีพร้อมกับรีบวิ่งออกมาใส่เสื้อผ้าโดยที่ยังไม่ทันแต่งหน้า วิ่งออกมาขึ้นวินที่หน้าปากซอยเพื่อไปที่รถไฟฟ้าบีทีเอส ซึ่งฉันต้องนั่งบีทีเอสจากพระโขนงไปถึงชิดลม ระหว่างที่ยืนรอรถไฟฟ้าฉันเองฉันก็รู้สึกแปลก ๆ ซะแล้ว รู้สึกว่าจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ คุณเคยเป็นไหม เวลาที่กินของเผ็ดมาก ๆ เมื่ออาหารเดี๋ยวนี้เดินทางไปถึงลำไส้ใหญ่ของเราเมื่อไหร่ ลำไส้ของเราก็จะรู้สึกเหมือนว่ามันเคลื่อนตัวเร็วกว่าปกติ นั่นแหละอาการที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ เหมือนว่าลำไส้ของเราจะไม่ชอบของเผ็ดเอาซะเลย ความเผ็ดแสบนี้มันคงไป ระคายเคืองกับผนังลำไส้มั้ง รถไฟฟ้ามาแล้วขณะนี้ฉัน ฉันยืนอยู่ข้างไหนเรียบร้อย ฉันรู้สึกว่าแอร์ของบีทีเอสในวันนี้จะหนาวกว่าทุก ๆ วัน สังเกตจากขนแขนของฉัน ฉันไม่ได้ปวดอึนะ แต่เหมือนว่าส้มตำที่มันไประคายเคืองต่อลำไส้จะมีผลทำให้ขนแขนของฉันตั้งแบบนี้ คุณลองนึกถึงหนังไก่สิ เป็นปุ่ม ๆ แบบนั้นเลย ผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ ฉันต้องเห็นแน่เลยเพราะวันนี้ฉันใส่เสื้อแขนกุดด้วย เค้าคงนึกว่าฉันปวดอึ ไม่เลยฉันไม่ได้ปวดฉันไม่ได้รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ แค่หนาวขี้เฉย ๆ มันเป็นอาการแบบว่าถ้าเราได้ปล่อยไอของเผ็ดนี้ออกไป ขนแขนถึงจะหายตั้ง ฉันก็ได้แต่เอามือลูบแขนขึ้นลงขึ้นลง แต่ว่าขนแขนมันไม่ลงเลย อาการมวลในท้องก็ยังคงอยู่ ทำไมกันทำไมเวลาตอนนี้มันช่างนานเหลือเกิน ไม่เหมือนกับตอนที่เผลอหลับสักนิด พี่ที่ออฟฟิศโทรตามแล้ว ฉันบอกไปว่า "อีก 15 นาทีถึงขอโทษด้วยค่ะพี่พอดีนาฬิกามันไม่ปลุก" แล้วฉันก็ถึงออฟฟิศทันเวลาประชุม ไม่หรอกจริง ๆ ก็เกินไป 15 นาที ก็ประชุมมันทั้ง ๆ ที่แขนเป็นคนไก่นั่นแหละ ระหว่างประชุมฉันรู้สึกเหมือนว่ามันกำลังจะมาแล้ว มวลของเหลวมันมากองกันอยู่ที่ไส้ตรงแล้ว ก็ได้แต่นั่งทนไหวขมิบก้นไม่ให้มันเล็ดลอดออกมาได้ สมองไม่รับข้อมูลอะไรแล้ว พอพี่พี่เขากล่าวปิดการประชุมปุ๊บฉันก็ลุกขึ้นและสับขาไปที่ห้องน้ำทันที ปรากฏว่าป้าแม่บ้านกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอยู่และตั้งไอ้ป้ายสีเหลือง ๆ เอาไว้ที่หน้าห้องน้ำ ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนั้นจึงเหลือบชะโงกไปมองที่ฝั่งห้องน้ำชายซึ่งอยู่ติดกัน เมื่อเห็นว่าไม่มีคนฉันจึงเข้าไปทันที ถลกกระโปรงและยิงเอ็ม 16 ชุดใหญ่เข้าเป้าอย่างรุนแรง ลำไส้ที่บีบตัวกับสีหน้าของฉันตอนนี้มันไปด้วยกันไปดีเหลือเกินบู้บี้ตามแรงเบ่ง และแล้วก็มีผู้ชายเดินเข้ามา แล้วเขาคนนั้นก็ไออย่างแรงเหมือนกับสำลักอะไรบางอย่าง ยังไม่ทันได้ก้าวเข้ามาเลยด้วยซ้ำเค้าก็เดินจากไปแล้ว ยังไม่จบแค่นั้น มีกลุ่มผู้ชายประมาณสามคนเดินเข้ามาอีก "อือหื้อ ไอ้ ค่อกแค่กๆ" "ไอสัสกูไม่ขี้ละ" "โคตรแรง" สองคนเข้ามาฉี่แล้วทั้งหมดก็รีบออกจากห้องน้ำไป ฉันรอจนเห็นว่าห้องน้ำเงียบสนิทแล้ว จึงค่อย ๆ แง้มประตูและรีบเดินออกมา ทันใดนั้นก็มีผู้ชายเดินสวนเข้ามาตอนที่ฉันกำลังจะออก เป็นผู้ชายที่ฉันแอบชอบเขามองหน้าฉันเหมือนงง ๆ ฉันพยักหน้าและยิ้มบางอย่างเขินอาย คิดว่าเค้าคงไม่มีวันมาชอบผู้หญิงขี้เหม็นอย่างฉันแล้วล่ะ.. แค่คิดก็หนาวละ..