เราเองเป็นคนนึงที่คิดว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสภาวะนี้ และก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เราไม่ได้เลื่อนสถานะไปมากกว่านี้
จนบางทีก็แอบคิด เราชอบมันหรือไม่ชอบมันนะ แค่รู้สึกดีนึเปล่า

เรามีเพื่อนสนิทผู้ชายคนนึงค่ะ ตัวติดกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เราสนิทมากขนาดนี้ และเราก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาสนิทด้วยเหมือนกัน เคยได้ยินชื่อกันมาผ่านๆ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงจะมารู้จักแล้วคบหากันได้แบบทุกวันนี้

การกระทำทุกอย่างของเขามันทำให้เราคิดมาตลอดว่าอย่างน้อยๆเขาต้องมีใจ ทั้งดูแลเทคแคร์ การสนอกสนใจในเรื่องของเรา จนมาวันนึงเขาไม่ยอมมางานเลี้ยงที่บ้านเรา โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่อยากให้ความหวังเรา เขาคิดว่าเราชอบเขา มันทำเอาเราสตั้นไปพักใหญ่เลยค่ะ ไม่ได้เสียใจ ไม่มีน้ำตาสักหยด แต่เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมตอนนั้นถึงกินข้าวไม่ลงเลย เรารู้สึกแค่เราอึดอัด เราต้องคุยกับเขาเดี๋ยวนี้ ตัดสินใจกดโทรไปหาเลยค่ะ เขาไม่รับสาย

เรานึกว่าเขาไม่อยากคุยกับเราแล้ว แต่ไม่เลย พักนึงเขาก็โทรกลับมา เราพูดให้เคลีบร์ทุกอย่างไปเลยว่า ‘เราไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะ’ เอาจริงๆมันก็มีบางช่วงที่สับสน แต่เรารู้สึกว่าไม่หรอก เราไม่รู้เราคิดอะไรถึงได้พูดออกไปแบบนั้น แต่หลังจากพูดไปคือมันก็สบายใจ เรากับเขาต่างเห็นตรงกันว่าน่าจะคุยกันตั้งนานแล้วเนอะ จะได้ไม่อึดอัด

หลังจากนั้นมา ทุกอย่างมันดีขึ้นเรื่อยๆ เอาจริงๆ น่าคิดกว่าแต่ก่อนอีกค่ะ ดูแลอย่างกับแฟน สิ่งที่ทำกับเรา ก็ไม่ทำกับใคร คำพูดคำจาก็อ่อนหวาน เวลาใครบอกว่าเราเป็นแฟนกัน เราทั้งสองคนก็ไม่ยักจะปฏิเสธ เรื่องที่เราคุยกันวันนั้นก็ไม่ได้เอาไปเล่าให้ใครฟังต่อ

คิดว่ามันบ้าไหมคะ ก็รู้อยู่แก่ใจ ในเมื่อเราตกลงกันว่าเพื่อน ทำไมถึงยังทำตัวแบบนั้นอยู่ เราลองปรึกษาใครหลายๆคน เขาบอกว่าเราต้องถามตัวเอง แต่แม้แต่ตัวเราเอง เรายังไม่เข้าใจเลยว่านี่มันคือความรู้สึกอะไร