สวัสดีค่ะ เราขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เราเคยไปโรงพยาบาลเพื่อที่จะไปหาหมอจิตแพทย์แล้ว แต่พอไปถึงโรงพยาบาลเรารู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศ รู้สึกกลัว ทำตัวไม่ถูก แล้วก็ร้องไห้ ร้องหลายรอบมาก ร้องเสร็จก็นั่งพัก ตอนนั่งพักพยาบาลก็ทักว่ากรอกประวัติหรือยังเพราะเราเดินงงๆไปแถวๆจุดตรวจเบื้องต้นพวกกรอกประวัติอะไรประมาณนี้ พี่พยาบาลเขาก็บอกให้ไปกดบัตรรอ แล้วก็วัดความดันอะไรสักอย่าง เราก็กล้าๆกลัวๆ แต่ก็ยังไม่ไปกดบัตร เราเดินเลยไปนั่งสงบสติก่อน สุดท้ายก็ร้องไห้อีก ร้องหนักมากจนรู้สึกไม่ไหวเลยตัดสินใจกลับบ้าน และวันนั้นก็ฝังใจไม่กล้าไปโรงพยาบาลอีกเลย นี่ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้ว
ก่อนที่จะตัดสินใจไปโรงพยาบาลหาจิตแพทย์เพราะเราเครียดค่ะ เริ่มแรกๆก็เครียด เดิมทีก็เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยคิดมากอยู่แล้ว และช่วงที่เรียนเทอมที่1เราย้ายจากสาขาที่เรียนอยู่ไปอีกสาขานึง และทำไมให้ยังไม่มีเพื่อน เรากดดันตัวเองด้วยแหละ และเทอมนั้นเราอยู่กับตัวเองมากๆ เรารู้สึกว่าโลกส่วนตัวเราสูงขึ้นมาก และเหมือนเราต้องเผชิญทุกอย่างเองคนเดียว ช่วงนั้นเราก็เครียดมาเรื่อยๆ บวกกับว่าที่บ้านก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น แม่ชอบว่าเรา ชอบแขวะ พูดแซะเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่แม่ก็ทำเป็นเรื่องธรรมดามาตลอด เช่น แม่ด่าเรา เราประชด เรารู้สึกโกรธมากๆ ผ่านไปไม่กี่ชม.แม่ก็มาพูดดีด้วย เหมือนไม่มีเกิดขึ้น อีกอย่างเราไม่ได้หุ่นดีขนาดนั้น เราไม่ได้ผอม แม่จะชอบว่าเราว่า ทำไมไม่อายคนอื่นบ้างเวลาเดินไปข้างนอก ทำไมอ้วน ทุเรศ แม่จะพูดแบบนี้เกือบทุกวัน อันนี้เรายอมรับว่าเราผิดเองที่อ้วน เราพยายามที่จะลดน้ำหนักมาโดยตลอดแต่อาจจะไม่สม่ำเสมอ แต่ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดเรารู้สึกพังมากๆ รู้สึกไม่อยากทำต่อ มีอยู่วันนึงแม่เราพูดว่าผอมให้แม่หน่อย และตัวเราในความคิดพ่อแม่คือ เราโง่ ค่ะโง่ เราพูดจริงๆไม่ได้คิดไปเองค่ะ เขาชอบพูดว่าเราทำไม่เป็น แม่เราพูดกับคนอื่นเสมอว่าเราทำไรไม่ได้สักอย่าง และเวลาคนแถวบ้านชมเรา แม่จะบอกว่า ไม่หรอก อ้วนจะตาย ไม่สวยหรอก แล้วก็หัวเราะ และเราเรียนไม่เก่ง พ่อชอบพูดว่าได้แค่ไหนแค่นั้นเถอะ พ่อเราทำสวนพวกผลไม้ สวนยางอยู่ เราเหมือนพ่อกำลังปั่นหัวให้เรามาทำงานสวน ทั้งๆที่จริงๆเราไม่ชอบด้านนี้ คือไม่ได้อยากทำงานด้านนี้ เราเรียนอีกสายนึง และพ่อเคยบอกว่า ถ้าเรียนแล้วไม่อยากทำงาน หรือไม่มีงานทำก็มาอยู่สวน และแม่เคยพูดว่า โตไป เรียนจบไปจะไปหางานทำไหม ทั้งๆที่ความจริงทุกวันนี้เราตั้งใจเรียน อยากทำงานมากๆในสิ่งที่เรียน เราก็พัฒนาตัวเองมาเรื่อยๆ ซึ่งพ่อแม่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ตอนที่ได้ยินเราอยากจะกรี๊ดมากๆ ทำไมตัดสินเราอย่างงั้น ทำไมคิดว่าเราเป็นแบบนั้น เราเหนื่อยกับบ้านนี้มาก เราตั้งเป้าหมายว่าถ้าทำงานเรียนจบจะย้ายออกทันที เราตั้งเป้าหมายมาตั้งแต่ม.2แล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ปี2 เราทนมาตั้งแต่ตอนนั้น เราฝังใจมั้งคะ เพราะก็มีอะไรอีกตั้งเยอะแยะแหนะที่เราโดนกระทำจากคำพูด และอีกอย่างค่ะ อันนี้เป็นตั้งแต่เด็กๆเลยคือ แม่เราจะมีถังขยะเล็กๆให้ที่โต๊ะค่ะ เราเคยจะทิ้งเองครั้งนึง แล้วแม่บอกว่าไม่ต้องอย่าพึ่งทิ้งขอดูก่อน ใช่ค่ะ แม่เราค้นดูขยะที่เราทิ้งทุกครั้งก่อนที่แม่จะทิ้ง และเราก็มักจะเห็นแม่เก็บขยะที่เราทิ้งเสมอค่ะ หูฟังที่พังแล้ว คุชชั่นที่หมดแล้ว มีกำไลหรือของเล็กๆที่แฟนเก่าให้เรา เราก็เอาทิ้งค่ะ แต่แม่ก็เก็บไว้ค่ะ เก็บไว้แบบวางไว้เฉยๆก็ไม่ทำอะไร ไม่บอกด้วยนะคะ เราเห็นเอง เหนื่อนค่ะ ทุกวันนี้ทิ้งได้กระดาษ ทิชชู่ ซองของกิน เราเป็นคนไม่ค่อยกล้าทิ้งอะไรมานานหายปีแล้วค่ะ ถ้าจะทิ้งคือห่อไว้หนาแน่นแล้วทิ้ง
จนเมื่อปิดเทอม เราก็ลงเรียนกับเพื่อนอันนี้เราชื่นใจขึ้นเยอะ เพราะคิดว่าจะได้ไม่คิดมากอีกเรื่องอยู่คนเดียว แต่มันไม่ใช่อ่ะ ช่วงปิดเทอมกลายเป็นคนที่นอนไม่หลับไปเลย นอนตี4 ตี5 ทุกวัน ไม่ได้ออกจากบ้าน ไม่ได้เจอโลกภายนอก จนวันมาถึงวันที่เราทำร้ายตัวเองครั้งแรก และเหมือนเราผ่านจุดทำร้ายร่างกายตัวเอง จนทำมาเรื่อยๆ ตอนเราเครียดหรือตอนเราได้ยินเสียงแม่ ได้ยินเสียงด่า เราก็จะเก็บไว้และทำร้ายตัวเอง และคิดอยากตายมาทุกวัน คิดตลอดว่าจะตายยังไง จะเขียนข้อความถึงทุกคนยังไงถ้าตายไปแล้ว คิดว่าคนจะมางานศพเรายังไง จนเปิดเทอมเราก็ยังเป็นแบบเดิมยังคิดเรื่องจายอยู่ แต่ทำร้ายร่างกายน้อยลง คงเป็นเพราะเจอเพื่อนๆด้วย แต่กลับกันคือเรานอนไม่หลับเลย ทุกวันนี้เรานอน6โมงเช้ามาประมาณ1เดือนแล้ว แม้แต่วันที่เรียน8โมงเช้า เราก็นอนเช้าอยู่ดี บางทีมันก็กระทบเรื่องเรา เพราะบางครั้งเราก็หยุดเรียนหนีปัญหาไปเลย คือเราเครียดมาก ทุกวันนี้อยู่ๆก็ปวดหัวตื้อๆ อีกอยู่ๆก็ปวด ปวดจนจะร้องไห้ บางทีไม่ได้เครียดไม่ได้แม้แต่คิดอะไรในสมองเลยก็ยังปวดๆ
แต่ช่วงมัธยมก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนด้วยนะคะ ก็หนักพอสมควรค่ะ
( เราเป็นคนที่อยากได้กำลังใจ อยากได้ความรัก แต่ไม่เคยได้เลย ทั้งครอบครัวทั้งตระกูล ทั้งเพื่อนเป็นเพราะเราไม่พูดมั้งคะ เราให้กำลังใจตัวเองจนเหนื่อยมากๆแล้ว จริงๆทั้งหมดนี้อาจจะเป็นเพราะเราแค่ขาดความอบอุ่นเองมั้งคะ )
อีกอย่างตัวเรามีเรื่องตัวเราที่น่ารำคาญมากๆ คือเวลาเราตื่นเต้น เราอยู่คนเดียวทำตัวไม่ถูก หรือแม้แต่ตอนที่จะไปยืนหน้าห้อง ไปพรีเซ้นต์งาน เราจะเหงื่ออกมือ ใจเต้นเร็ว ไอ รู้สึกจะอ้วกให้ได้ค่ะ ก่อนหน้านี้เราเคยเครียดจนอ้วก จนเพื่อนชินเรื่องนี้ไปแล้ว ว่าเราคือคนที่เวลาเครียดจะชอบอ้วกค่ะ แต่เรื่องอ้วกง่ายเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว แบบตอนเด็กๆ เด็กมากๆไม่อยากไปโรงเรียนจะอ้วก หรือตอนจะเรียนว่ายน้ำแล้วกลัวก็จะอ้วกค่ะ
เราอยากไปหาหมออีก แต่เรากลัว กลัวโรงพยาบาล กลัวหมอ กลัวพยาบาล เรากลัวบรรยากาศ ทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้นเรารู้สึกจะร้องไห้ตลอด อีกอย่างเราไม่กินยา เรากลัวว่าวันนึงเรากล้าไปหาหมอแล้วเราดันกินยาไม่ได้
แต่เรื่องทั้งหมดที่พิมพ์ออกไปทางบ้านเราไม่รู้เรื่องนะคะ มีเพื่อนรู้2คนเพราะ เพื่อนถามเรื่องไปโรงพยาบาลวันนั้นจนเราเปิดใจพูด แต่ก็พูดไม่หมดหรอกค่ะ เราไม่ได้บอกปัญหาทั้งหมด เราไม่ได้บอกเรื่องทำร้ายตัวเอง หรือความคิดเราไป
เราควรจะไปหาหมออีกไหมคะ และจะทำใจยังไงให้ไม่กลัวอีก เรากลัวเราไปแล้วเป็นแบบเดิม ทำให้เราไม่มีความคิดที่จะไปหาหมอจิตแพทย์อีกเลย
ควรจะไปหาหมออีกดีไหมคะ
ก่อนที่จะตัดสินใจไปโรงพยาบาลหาจิตแพทย์เพราะเราเครียดค่ะ เริ่มแรกๆก็เครียด เดิมทีก็เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยคิดมากอยู่แล้ว และช่วงที่เรียนเทอมที่1เราย้ายจากสาขาที่เรียนอยู่ไปอีกสาขานึง และทำไมให้ยังไม่มีเพื่อน เรากดดันตัวเองด้วยแหละ และเทอมนั้นเราอยู่กับตัวเองมากๆ เรารู้สึกว่าโลกส่วนตัวเราสูงขึ้นมาก และเหมือนเราต้องเผชิญทุกอย่างเองคนเดียว ช่วงนั้นเราก็เครียดมาเรื่อยๆ บวกกับว่าที่บ้านก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น แม่ชอบว่าเรา ชอบแขวะ พูดแซะเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่แม่ก็ทำเป็นเรื่องธรรมดามาตลอด เช่น แม่ด่าเรา เราประชด เรารู้สึกโกรธมากๆ ผ่านไปไม่กี่ชม.แม่ก็มาพูดดีด้วย เหมือนไม่มีเกิดขึ้น อีกอย่างเราไม่ได้หุ่นดีขนาดนั้น เราไม่ได้ผอม แม่จะชอบว่าเราว่า ทำไมไม่อายคนอื่นบ้างเวลาเดินไปข้างนอก ทำไมอ้วน ทุเรศ แม่จะพูดแบบนี้เกือบทุกวัน อันนี้เรายอมรับว่าเราผิดเองที่อ้วน เราพยายามที่จะลดน้ำหนักมาโดยตลอดแต่อาจจะไม่สม่ำเสมอ แต่ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดเรารู้สึกพังมากๆ รู้สึกไม่อยากทำต่อ มีอยู่วันนึงแม่เราพูดว่าผอมให้แม่หน่อย และตัวเราในความคิดพ่อแม่คือ เราโง่ ค่ะโง่ เราพูดจริงๆไม่ได้คิดไปเองค่ะ เขาชอบพูดว่าเราทำไม่เป็น แม่เราพูดกับคนอื่นเสมอว่าเราทำไรไม่ได้สักอย่าง และเวลาคนแถวบ้านชมเรา แม่จะบอกว่า ไม่หรอก อ้วนจะตาย ไม่สวยหรอก แล้วก็หัวเราะ และเราเรียนไม่เก่ง พ่อชอบพูดว่าได้แค่ไหนแค่นั้นเถอะ พ่อเราทำสวนพวกผลไม้ สวนยางอยู่ เราเหมือนพ่อกำลังปั่นหัวให้เรามาทำงานสวน ทั้งๆที่จริงๆเราไม่ชอบด้านนี้ คือไม่ได้อยากทำงานด้านนี้ เราเรียนอีกสายนึง และพ่อเคยบอกว่า ถ้าเรียนแล้วไม่อยากทำงาน หรือไม่มีงานทำก็มาอยู่สวน และแม่เคยพูดว่า โตไป เรียนจบไปจะไปหางานทำไหม ทั้งๆที่ความจริงทุกวันนี้เราตั้งใจเรียน อยากทำงานมากๆในสิ่งที่เรียน เราก็พัฒนาตัวเองมาเรื่อยๆ ซึ่งพ่อแม่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ตอนที่ได้ยินเราอยากจะกรี๊ดมากๆ ทำไมตัดสินเราอย่างงั้น ทำไมคิดว่าเราเป็นแบบนั้น เราเหนื่อยกับบ้านนี้มาก เราตั้งเป้าหมายว่าถ้าทำงานเรียนจบจะย้ายออกทันที เราตั้งเป้าหมายมาตั้งแต่ม.2แล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ปี2 เราทนมาตั้งแต่ตอนนั้น เราฝังใจมั้งคะ เพราะก็มีอะไรอีกตั้งเยอะแยะแหนะที่เราโดนกระทำจากคำพูด และอีกอย่างค่ะ อันนี้เป็นตั้งแต่เด็กๆเลยคือ แม่เราจะมีถังขยะเล็กๆให้ที่โต๊ะค่ะ เราเคยจะทิ้งเองครั้งนึง แล้วแม่บอกว่าไม่ต้องอย่าพึ่งทิ้งขอดูก่อน ใช่ค่ะ แม่เราค้นดูขยะที่เราทิ้งทุกครั้งก่อนที่แม่จะทิ้ง และเราก็มักจะเห็นแม่เก็บขยะที่เราทิ้งเสมอค่ะ หูฟังที่พังแล้ว คุชชั่นที่หมดแล้ว มีกำไลหรือของเล็กๆที่แฟนเก่าให้เรา เราก็เอาทิ้งค่ะ แต่แม่ก็เก็บไว้ค่ะ เก็บไว้แบบวางไว้เฉยๆก็ไม่ทำอะไร ไม่บอกด้วยนะคะ เราเห็นเอง เหนื่อนค่ะ ทุกวันนี้ทิ้งได้กระดาษ ทิชชู่ ซองของกิน เราเป็นคนไม่ค่อยกล้าทิ้งอะไรมานานหายปีแล้วค่ะ ถ้าจะทิ้งคือห่อไว้หนาแน่นแล้วทิ้ง
จนเมื่อปิดเทอม เราก็ลงเรียนกับเพื่อนอันนี้เราชื่นใจขึ้นเยอะ เพราะคิดว่าจะได้ไม่คิดมากอีกเรื่องอยู่คนเดียว แต่มันไม่ใช่อ่ะ ช่วงปิดเทอมกลายเป็นคนที่นอนไม่หลับไปเลย นอนตี4 ตี5 ทุกวัน ไม่ได้ออกจากบ้าน ไม่ได้เจอโลกภายนอก จนวันมาถึงวันที่เราทำร้ายตัวเองครั้งแรก และเหมือนเราผ่านจุดทำร้ายร่างกายตัวเอง จนทำมาเรื่อยๆ ตอนเราเครียดหรือตอนเราได้ยินเสียงแม่ ได้ยินเสียงด่า เราก็จะเก็บไว้และทำร้ายตัวเอง และคิดอยากตายมาทุกวัน คิดตลอดว่าจะตายยังไง จะเขียนข้อความถึงทุกคนยังไงถ้าตายไปแล้ว คิดว่าคนจะมางานศพเรายังไง จนเปิดเทอมเราก็ยังเป็นแบบเดิมยังคิดเรื่องจายอยู่ แต่ทำร้ายร่างกายน้อยลง คงเป็นเพราะเจอเพื่อนๆด้วย แต่กลับกันคือเรานอนไม่หลับเลย ทุกวันนี้เรานอน6โมงเช้ามาประมาณ1เดือนแล้ว แม้แต่วันที่เรียน8โมงเช้า เราก็นอนเช้าอยู่ดี บางทีมันก็กระทบเรื่องเรา เพราะบางครั้งเราก็หยุดเรียนหนีปัญหาไปเลย คือเราเครียดมาก ทุกวันนี้อยู่ๆก็ปวดหัวตื้อๆ อีกอยู่ๆก็ปวด ปวดจนจะร้องไห้ บางทีไม่ได้เครียดไม่ได้แม้แต่คิดอะไรในสมองเลยก็ยังปวดๆ
แต่ช่วงมัธยมก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนด้วยนะคะ ก็หนักพอสมควรค่ะ
( เราเป็นคนที่อยากได้กำลังใจ อยากได้ความรัก แต่ไม่เคยได้เลย ทั้งครอบครัวทั้งตระกูล ทั้งเพื่อนเป็นเพราะเราไม่พูดมั้งคะ เราให้กำลังใจตัวเองจนเหนื่อยมากๆแล้ว จริงๆทั้งหมดนี้อาจจะเป็นเพราะเราแค่ขาดความอบอุ่นเองมั้งคะ )
อีกอย่างตัวเรามีเรื่องตัวเราที่น่ารำคาญมากๆ คือเวลาเราตื่นเต้น เราอยู่คนเดียวทำตัวไม่ถูก หรือแม้แต่ตอนที่จะไปยืนหน้าห้อง ไปพรีเซ้นต์งาน เราจะเหงื่ออกมือ ใจเต้นเร็ว ไอ รู้สึกจะอ้วกให้ได้ค่ะ ก่อนหน้านี้เราเคยเครียดจนอ้วก จนเพื่อนชินเรื่องนี้ไปแล้ว ว่าเราคือคนที่เวลาเครียดจะชอบอ้วกค่ะ แต่เรื่องอ้วกง่ายเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว แบบตอนเด็กๆ เด็กมากๆไม่อยากไปโรงเรียนจะอ้วก หรือตอนจะเรียนว่ายน้ำแล้วกลัวก็จะอ้วกค่ะ
เราอยากไปหาหมออีก แต่เรากลัว กลัวโรงพยาบาล กลัวหมอ กลัวพยาบาล เรากลัวบรรยากาศ ทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้นเรารู้สึกจะร้องไห้ตลอด อีกอย่างเราไม่กินยา เรากลัวว่าวันนึงเรากล้าไปหาหมอแล้วเราดันกินยาไม่ได้
แต่เรื่องทั้งหมดที่พิมพ์ออกไปทางบ้านเราไม่รู้เรื่องนะคะ มีเพื่อนรู้2คนเพราะ เพื่อนถามเรื่องไปโรงพยาบาลวันนั้นจนเราเปิดใจพูด แต่ก็พูดไม่หมดหรอกค่ะ เราไม่ได้บอกปัญหาทั้งหมด เราไม่ได้บอกเรื่องทำร้ายตัวเอง หรือความคิดเราไป
เราควรจะไปหาหมออีกไหมคะ และจะทำใจยังไงให้ไม่กลัวอีก เรากลัวเราไปแล้วเป็นแบบเดิม ทำให้เราไม่มีความคิดที่จะไปหาหมอจิตแพทย์อีกเลย