เรื่องมีอยู่ว่า...
จขกท.เคยรู้จัก ผช.อยู่คนนึง  แรกๆกระตือรือร้นที่จะคุยแทบทุกเวลา เหมือนข้าวใหม่ปลามัน คุยกันมานานพอก็นัดเจอกันค่ะ (เจอแบบกระทันหันมาก ไม่ได้นัดล่วงหน้าใดๆ)
พอเจอ เขาดูออกว่าเราไม่ชอบเขา  เราก็ยอมรับกับเขา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ซึ่งเขาก็ถามอีกว่า  'คุยเพราะเหงาใช่มั้ย' เราไม่แอ็บค่ะ บอกไปว่า  'ใช่ แต่ไม่ใช่เพราะเหงาแค่นั้นหรอกนะ ถ้าเราไม่ชอบนิสัย เราก็ไม่คุยอยู่ดี
......................................
และแล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆ (ในฐานะพี่น้อง) เราคุยกับเขา ครส.มันก็เกินเลยมาจากคำว่า คุยเพราะเหงาแล้ว จริงๆ
จนวันนึง ก็กลับมาคุยกันเรื่องเดิมๆ เราก็ยืนยันไปเหมือนเดิมว่า ชอบนิสัยเขา ชอบที่เขาเป็นเขา (ชอบที่ความดีของเขา)  [แต่นิยามความสัมพันธ์หรือความรักอาจจะต่างกันมากไป] ที่คุยผ่านมา เราคุยด้วยความรู้สึกที่มันพัฒนาขึ้นทีละนิดๆ มันกำลังเป็นความผูกพัน ไม่ใช่เพราะเหงา เพราะเวลาเราเหงา เราไปทำอย่างอื่นมันก็ทำให้ลืมความเหงาได้

สำหรับผช.แค่ความรู้สึกดีๆ ความชอบที่นิสัยดี จิตใจดีของเขา  มันไม่พอสำหรับผช.จริงๆเหรอคะ?