พาดหัวไว้น่าตื่นเต้นมาก ปั่นเที่ยวเป็นปีระยะทางเป็นหมื่นสองหมื่นกิโลเชียวเรอะ เรื่องจริงครับ แต่ไม่ใช่รายการทัวร์ของทีมลุงเหลืองหรอก
ฝันไว้เหมือนกันแหละ ไอ้เรื่องปั่นยาวๆนานๆท่องเที่ยวไปเรื่อยๆค่ำไหนนอนนั่นมันเป็นความฝันของคนปั่นทัวริ่งเกือบทุกคน แต่คงมีไม่กี่คนที่ทำได้และได้ทำ คนส่วนใหญ่ก็คงติดเรื่องทำมาหากิน เรื่องครอบครัว เรื่องนั้นเรื่องนี้ ฯลฯ ทำให้ไม่มีโอกาสที่จะท่องเที่ยวด้วยจักรยานเป็นเวลานานๆได้ ครั้นรอมาถึงวัยเกษียณนั่งนอนกินบำนาญหมดจากภาระเรื่องลูกหลาน น่าจะว่างพอที่จะทำได้แล้วนะ แต่สังขารก็คงไม่ให้แล้ว จะรอนแรมด้วยจักรยานออกไปดูโลกกว้างในวัยเกินหกสิบก็อาจเป็นการตีตั๋วเที่ยวเดียว ไปแล้วไปลับกลับไม่ได้ซะมากกว่า ดังนั้นที่เห็นๆกันก็เป็นทัวร์ระยะสั้นๆซักสัปดาห์สองสัปดาห์ไม่เกินเดือน
จะทัวร์กันเป็นปีต้องแบบหนุ่มสาวจากฝรั่งเศสคู่นี้ครับ เอมิลี่กับอเล็กซ์
เช้าวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 62 จขกท.กำลังขับรถออกจากมุกดาหารมุ่งหน้ากรุงเทพ ออกจากตัวเมืองมาไม่ไกลก็เจอคู่นี้กำลังปั่นไปทางเดียวกัน เรารีบแซงไปดักหน้าริมถนน โบกมือให้จอดหน่อย สองคนยิ้มแฉ่งจอดทันที
เอมิลี่พูดภาษาอังกฤษคล่อง เล่าให้ฟังว่า ออกจากบ้านที่ฝรั่งเศสปั่นผ่ายุโรปมาเอเชีย เข้ามองโกเลีย จีน วนเวียนผ่านจีนลงมาเวียตนาม กัมพูชา แล้วเข้าไทย ตอนเจอะหน้ากับ จขกท.เนี่ย กำลังปั่นจากมุกดาหารมุ่งหน้ากรุงเทพ ปั่นเที่ยวกันเป็นเวลาแปดเดือนแล้ว ระยะทางหมื่นกว่ากิโลละ นี่กำลังปั่นกลับบ้าน ถึงกรุงเทพก็จะนั่งเครื่องบินไปลงแถวอิหร่านหรือตรงไหนซักที่ แล้วก็ปั่นต่อกลับฝรั่งเศส กลับถึงบ้านก็คงได้ระยะรวมๆซักสองหมื่นกิโล พูดฉอดๆๆไปซักพักก็หันไปพูดฝรั่งเศสกับอเล็กซ์หน่อยนึง แล้วก็หันมาคุยอังกฤษต่อ หนุ่มอเล็กซ์นี่ไม่พูดไม่จา ยิ้มอย่างเดียว
เราถามเรื่องงาน เธอบอกว่าลางานปีนึง กลับไปบ้านนี่งานยังรออยู่ ส่วนอเล็กซ์นี่ลาออกเลย กลับบ้านต้องหางานใหม่ อือ..ดีวุ๊ย ลางานได้นานเป็นปี
ถามเรื่องปั่นทัวริ่ง มาไกลๆยังงี้บ่อยมั๊ย ไม่บ่อยหรอก ส่วนมากก็เป็นทริปสั้นๆแถวบ้าน ทริปนี้เป็นการทัวร์ยาวไกลเป็นครั้งแรกของทั้งสองคน ก็ผ่านมาได้ด้วยดีครึ่งทางแล้ว ตอนนี้ก็วนกลับบ้าน ยังมีเวลาอีกสี่เดือนก็ตระเวณไปเรื่อย ค่ำไหนนอนนั่น เน้นนอนเต๊นท์ไม่ต้องเสียตังค์ค่าโรงแรม เราถามว่าวันนี้คิดว่าจะนอนที่ไหน เธอบอกว่า อาจเป็นที่วัดไหนซักแห่งนึง
ถามเรื่องจักรยานบ้าง แบบนี้นั่งสองคนช่วยกันปั่น มันไปได้เร็วซักเท่าไร เธอหันไปถามอเล็กซ์ ได้ความว่า ทางราบก็ทำความเร็วได้ซัก 25-27 แต่ถ้าลงเนินยาวๆเนี่ย ปล่อยไหลไปได้ถึง 50 กว่าๆ เพราะรถมันหนัก ยิ่งไหลลงยิ่งเร็วขึ้น
ถามเรื่องผู้คนที่พบในการเดินทาง เธอบอกว่าผู้คนเห็นเราสองคนเดินทางด้วยจักรยานก็ให้ความเป็นมิตรดีมาก ทุกที่ที่ผ่านมาเจอแต่เพื่อนที่ดีทั้งนั้น
โอภาปราศัยได้ซักพักก็อวยพรจากลากัน ขอให้โชคดีกลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย บาย...
เจอสองคนนี้เข้า นึกถึงแผนการปั่นจากกรุงเทพลงไประนองที่พับเก็บเข้าลิ้นชักไปนาน ต้องรื้อฟื้นกันหน่อยแล้ว กระทู้หน้าต้องเป็น ..ทีมลุงเหลือง กรุงเทพ-ระนอง ปั่นไปเที่ยวไปซํก 7-10 วัน
ทีมลุงเหลือง ...ทัวริ่งหนึ่งปี ปั่นสองหมื่นกิโล
ฝันไว้เหมือนกันแหละ ไอ้เรื่องปั่นยาวๆนานๆท่องเที่ยวไปเรื่อยๆค่ำไหนนอนนั่นมันเป็นความฝันของคนปั่นทัวริ่งเกือบทุกคน แต่คงมีไม่กี่คนที่ทำได้และได้ทำ คนส่วนใหญ่ก็คงติดเรื่องทำมาหากิน เรื่องครอบครัว เรื่องนั้นเรื่องนี้ ฯลฯ ทำให้ไม่มีโอกาสที่จะท่องเที่ยวด้วยจักรยานเป็นเวลานานๆได้ ครั้นรอมาถึงวัยเกษียณนั่งนอนกินบำนาญหมดจากภาระเรื่องลูกหลาน น่าจะว่างพอที่จะทำได้แล้วนะ แต่สังขารก็คงไม่ให้แล้ว จะรอนแรมด้วยจักรยานออกไปดูโลกกว้างในวัยเกินหกสิบก็อาจเป็นการตีตั๋วเที่ยวเดียว ไปแล้วไปลับกลับไม่ได้ซะมากกว่า ดังนั้นที่เห็นๆกันก็เป็นทัวร์ระยะสั้นๆซักสัปดาห์สองสัปดาห์ไม่เกินเดือน
จะทัวร์กันเป็นปีต้องแบบหนุ่มสาวจากฝรั่งเศสคู่นี้ครับ เอมิลี่กับอเล็กซ์
เช้าวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 62 จขกท.กำลังขับรถออกจากมุกดาหารมุ่งหน้ากรุงเทพ ออกจากตัวเมืองมาไม่ไกลก็เจอคู่นี้กำลังปั่นไปทางเดียวกัน เรารีบแซงไปดักหน้าริมถนน โบกมือให้จอดหน่อย สองคนยิ้มแฉ่งจอดทันที
เอมิลี่พูดภาษาอังกฤษคล่อง เล่าให้ฟังว่า ออกจากบ้านที่ฝรั่งเศสปั่นผ่ายุโรปมาเอเชีย เข้ามองโกเลีย จีน วนเวียนผ่านจีนลงมาเวียตนาม กัมพูชา แล้วเข้าไทย ตอนเจอะหน้ากับ จขกท.เนี่ย กำลังปั่นจากมุกดาหารมุ่งหน้ากรุงเทพ ปั่นเที่ยวกันเป็นเวลาแปดเดือนแล้ว ระยะทางหมื่นกว่ากิโลละ นี่กำลังปั่นกลับบ้าน ถึงกรุงเทพก็จะนั่งเครื่องบินไปลงแถวอิหร่านหรือตรงไหนซักที่ แล้วก็ปั่นต่อกลับฝรั่งเศส กลับถึงบ้านก็คงได้ระยะรวมๆซักสองหมื่นกิโล พูดฉอดๆๆไปซักพักก็หันไปพูดฝรั่งเศสกับอเล็กซ์หน่อยนึง แล้วก็หันมาคุยอังกฤษต่อ หนุ่มอเล็กซ์นี่ไม่พูดไม่จา ยิ้มอย่างเดียว
เราถามเรื่องงาน เธอบอกว่าลางานปีนึง กลับไปบ้านนี่งานยังรออยู่ ส่วนอเล็กซ์นี่ลาออกเลย กลับบ้านต้องหางานใหม่ อือ..ดีวุ๊ย ลางานได้นานเป็นปี
ถามเรื่องปั่นทัวริ่ง มาไกลๆยังงี้บ่อยมั๊ย ไม่บ่อยหรอก ส่วนมากก็เป็นทริปสั้นๆแถวบ้าน ทริปนี้เป็นการทัวร์ยาวไกลเป็นครั้งแรกของทั้งสองคน ก็ผ่านมาได้ด้วยดีครึ่งทางแล้ว ตอนนี้ก็วนกลับบ้าน ยังมีเวลาอีกสี่เดือนก็ตระเวณไปเรื่อย ค่ำไหนนอนนั่น เน้นนอนเต๊นท์ไม่ต้องเสียตังค์ค่าโรงแรม เราถามว่าวันนี้คิดว่าจะนอนที่ไหน เธอบอกว่า อาจเป็นที่วัดไหนซักแห่งนึง
ถามเรื่องจักรยานบ้าง แบบนี้นั่งสองคนช่วยกันปั่น มันไปได้เร็วซักเท่าไร เธอหันไปถามอเล็กซ์ ได้ความว่า ทางราบก็ทำความเร็วได้ซัก 25-27 แต่ถ้าลงเนินยาวๆเนี่ย ปล่อยไหลไปได้ถึง 50 กว่าๆ เพราะรถมันหนัก ยิ่งไหลลงยิ่งเร็วขึ้น
ถามเรื่องผู้คนที่พบในการเดินทาง เธอบอกว่าผู้คนเห็นเราสองคนเดินทางด้วยจักรยานก็ให้ความเป็นมิตรดีมาก ทุกที่ที่ผ่านมาเจอแต่เพื่อนที่ดีทั้งนั้น
โอภาปราศัยได้ซักพักก็อวยพรจากลากัน ขอให้โชคดีกลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย บาย...
เจอสองคนนี้เข้า นึกถึงแผนการปั่นจากกรุงเทพลงไประนองที่พับเก็บเข้าลิ้นชักไปนาน ต้องรื้อฟื้นกันหน่อยแล้ว กระทู้หน้าต้องเป็น ..ทีมลุงเหลือง กรุงเทพ-ระนอง ปั่นไปเที่ยวไปซํก 7-10 วัน