สวัสดีค่ะ ไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายยังใง ตามหัวข้อกระทู้เลย อายุ26แล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเลยในชีวิต มีในที่นี้ของเราคือ งาน เงิน ความสุข
เราเป็นโรค คนผิวขาวค่ะ สายตาจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นลูกติดแม่ที่แต่งงานใหม่ ซึ่งเราไม่เคยได้รับความรักจากคนที่เป็นเเม่เลย เราจะเป็นคนที่เอาใว้ให้คนในบ้านรองรับอารมณ์ เวลาแม่กับเเฟนเค๊าทะเลาะกันก็จะมาลงมาด่าที่เราอยู่เเบบนี้จนโตค่ะ ถามว่าทำไมถึงไม่หางานทำเราอยากทำงาน เด็กๆๆเราก็เข็นรถเข็นขายของให้เเม่ช่วยเเม่มาตลอด เราเรียนไม่จบไม่ใช้ว่าเกเรนะคะ เเต่เพราะมองไม่เห็น เคยไปวัดสายตาที่โรงเรียนเค๊าตัดฟรีให้ ก็วัดไม่ได้คงผิกปกติมาก ตอนเรียนก็ต้องคอยขอดูสมุดเพื่อนว่าเค๊าจดอะไร เพื่อจะจดตาม พอขึ้นมัธยมเราจะไปทำเเบบเดิมเค๊าก็รำคาญกัน เเล้วเกิดเรื่องว่าน้องเข้าโรงพยาบาล(ลูกไหม่ของครอบครัวเเม่) เราก็เลยต้องออกจากโรงเรียนไป
กลับเข้ามาสู่ช่วงตอนโต ที่บ้านต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เพราะไกล้ที่ทำงานแฟนเเม่เราไม่มีที่ไปก็ต้องขออาสัยเค๊าไปด้วย
ย้ายที่ไหม่เเม่ไม่ได้ทำอะไร เราก็ได้เเต่อยู่บ้านเป็นภาระเค๊าเฉยๆ จนนานเข้าๆ พวกเค๊าก็ทำกับเราเหมือนเป็นคนอื่น ทั้งเเม่ตัวเอง และน้องอีก2คน
วันๆๆของเราคือตื่น แล้วอยู่ให้ผ่านไปอีกวัน เค๊าจะซื้อข้าวมาให้2มื้อเช้า-เย็น ไม่มีไครในบ้านคุยกับเรา เราอึดอัดค่ะ เราอยากมีงานทำ เราอยากมีชีวิตที่มีความสุขกว่านี้ เราไม่ได้อยากอยู่เป็นภาระใคร เราไม่รู้จะเริ่มยังไง เราควรจะทำยังไงกับชีวิตที่เหลือของเราดี
อายุ26ค่ะ แต่ยังไม่มีอะไรเลยในชีวิต รู้สึกแย่ในทุกๆๆวัน ควรจะทำยังไงดี
เราเป็นโรค คนผิวขาวค่ะ สายตาจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นลูกติดแม่ที่แต่งงานใหม่ ซึ่งเราไม่เคยได้รับความรักจากคนที่เป็นเเม่เลย เราจะเป็นคนที่เอาใว้ให้คนในบ้านรองรับอารมณ์ เวลาแม่กับเเฟนเค๊าทะเลาะกันก็จะมาลงมาด่าที่เราอยู่เเบบนี้จนโตค่ะ ถามว่าทำไมถึงไม่หางานทำเราอยากทำงาน เด็กๆๆเราก็เข็นรถเข็นขายของให้เเม่ช่วยเเม่มาตลอด เราเรียนไม่จบไม่ใช้ว่าเกเรนะคะ เเต่เพราะมองไม่เห็น เคยไปวัดสายตาที่โรงเรียนเค๊าตัดฟรีให้ ก็วัดไม่ได้คงผิกปกติมาก ตอนเรียนก็ต้องคอยขอดูสมุดเพื่อนว่าเค๊าจดอะไร เพื่อจะจดตาม พอขึ้นมัธยมเราจะไปทำเเบบเดิมเค๊าก็รำคาญกัน เเล้วเกิดเรื่องว่าน้องเข้าโรงพยาบาล(ลูกไหม่ของครอบครัวเเม่) เราก็เลยต้องออกจากโรงเรียนไป
กลับเข้ามาสู่ช่วงตอนโต ที่บ้านต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เพราะไกล้ที่ทำงานแฟนเเม่เราไม่มีที่ไปก็ต้องขออาสัยเค๊าไปด้วย
ย้ายที่ไหม่เเม่ไม่ได้ทำอะไร เราก็ได้เเต่อยู่บ้านเป็นภาระเค๊าเฉยๆ จนนานเข้าๆ พวกเค๊าก็ทำกับเราเหมือนเป็นคนอื่น ทั้งเเม่ตัวเอง และน้องอีก2คน
วันๆๆของเราคือตื่น แล้วอยู่ให้ผ่านไปอีกวัน เค๊าจะซื้อข้าวมาให้2มื้อเช้า-เย็น ไม่มีไครในบ้านคุยกับเรา เราอึดอัดค่ะ เราอยากมีงานทำ เราอยากมีชีวิตที่มีความสุขกว่านี้ เราไม่ได้อยากอยู่เป็นภาระใคร เราไม่รู้จะเริ่มยังไง เราควรจะทำยังไงกับชีวิตที่เหลือของเราดี