เป็นความรักวัยรุ่นทั่วๆไป เริ่มต้นจากการที่เราคบหากับรุ่นพี่คนนึง เราอายุ18ปี (เราไม่ได้เป็นคนเหลวไหลอยากมีเเฟนขนาดนั้นเพียงเเค่เขาเข้ามาในช่วงเวลานั้นพอดี)เเฟนเราอายุมากกว่าเรา3ปี ชีวิตในด้านการเรียนเเละสังคมค่อนข้างดี ฐานะของบ้านเราเเละบ้านเขาก็ค่อนข้างดีในระดับนึงเลยก็ว่าได้ ไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาสำหรับเราทั้งคู่ค่ะ เราคบกันมาได้ระยะนึงเเล้ว ไปเที่ยวไปกินข้าวไปดูหนังกันตามปกติเหมือนคนเป็นเเฟนทั่วๆไป เเฟนเราไม่เคยให้เราจ่ายอะไรเลยค่ะ ออกให้ทุกอย่าง ขับรถมารับมาส่งเสมอที่บ้านเสมอ ไม่เคยมีเรื่องอย่างว่า18+มาเกี่ยวข้อง มากสุดก็เพียงเเค่จับมือถือเเขน ลูบหัวซบไหล่ตามประสาคนเป็นเเฟนกัน เเฟนเราเป็นคนค่อนข้างดีในหลายๆเรื่องจึงตัดสินใจคบกัน เสียอย่างเดียวติดเกมส์ไปนิดนึง เเต่เราก็ไม่ได้มายกับเรื่องนี้นะคะ เพราะเราเองก็เป็นติ่งเกาหลี อามรมณ์เหมือนต่างคนก็ต่างมีกิจกรรมยามว่างหรือความชอบเป็นของตัวเอง มีช่วงเวลาส่วนตัวเป็นของตัวเอง เรารักกันดีค่ะ เเต่เเล้ววันนึงที่บ้านเราก็จับได้ค่ะว่าคบกับผู้ชาย (ทางบ้านเราค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องเเบบนี้มากๆค่ะ อาจเป็นเพราะว่าเราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านด้วย) ถ้าหากที่บ้านยังไม่รู้เราก็คิดว่าจะเเอบคบยันเรียนจบค่ะไม่ได้ขาดหวังไกลมาก เเค่ทุกวันนี้เราคบกันบนความไม่เดือดร้อน เรากับที่บ้านทะเลาะกันหนักมากๆ ในเมื่อความจริงปรากฏณ์เเล้วเราเลยตัดสินใจบอกความจริงทุกอย่างกับครอบครัว เจอกันที่ไหน ผู้ชายชื่ออะไร เรียนมหาวิทยาลัยที่ไหนอะไรยังไง บอกทุกอย่างจริงๆค่ะ รวมถึงนัดเจอกันที่ไหน เอาเวลาไหนไปเจอ ซึ่งทั้งหมดเป็นความผิดของเราด้วยค่ะที่ในบางทีก็เลือกที่จะโกหกกับที่บ้านเพื่อไปเจอเเฟน เราไม่ได้คิดว่ามันเสียหายอะไรหนิ เเค่มีเเฟนเอง เเต่กับทางบ้านเขาไม่ได้คิดเเบบเรา ด้วยความที่ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อนเราเรารู้ว่าเขาเป็นห่วงค่ะ ใครก็ไม่อยากให้ลูกมีเเฟนของวัยอันควรทั้งนั้นเพราะมันอาจนำมาซึ่งการเรียนไม่จบเสียคนเพราะติดเเฟน ท้องก่อนวัย เราก็รับฟังความคิดเขานะคะ เข้าใจสิ่งที่เขาสื่อ เคลียกันไปเคลียกันมา ที่บ้านก็ให้เลือกระหว่างเเฟนกับครอบครัว เเน่นอนค่ะยังไงเราก็เลือกครอบครัวอยู่เเล้ว เเละให้เราเลิกกับเเฟนซะ เราร้องไห้หลายวันเลยค่ะ เรารักทั้งครอบครัวเเต่เราก็รักเเฟน มันเป็นความรักที่ไม่เหมือนกันนะคะ เราเลยปรึกษากับเเฟนเรื่องนี้ เขาก็บอกว่าเขาเข้าใจที่บ้านเรานะ ถ้าเธอไม่เลิกเค้าก็จะไม่เลิก พักนี้เราเจอกันน้อยลงก็ได้ อีกปีเดียวเราเรียนจบที่บ้านก็ให้อิสระกับเราเเล้ว เขารอได้ เท่านั้นเเหล่ะค่ะ ร้องไห้เป็นวัน เราจะไม่เศร้าขนาดนี้เลยถ้าที่บ้านไม่ห้ามให้โทรหากัน ไม่ห้ามให้เจอกัน คือต้องขาดการติดต่อกันเท่านั้น ครอบครับพี่เขาก็รับรู้นะคะ เเต่ไม่ได้ว่าอะไรจะพาไปเจอด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ต้องเเอบคุยกันหลบๆซ่อนๆไม่สบายใจกลัวโดนจับได้ เพราะถ้ามีครั้งต่อไปคงหนักกว่าครั้งนี้เเน่ๆ เหมือนเราเห็นเเก่ตัวที่ให้เขารอเราทั้งๆที่เขาไม่ต้องมาเสียเวลาก็ได้ด้วยซ้ำ พี่เขาก็บอกว่าเขารอได้ ให้กำลังใจเราตลอด เเต่ทุกอย่างก็ไม่เเน่นอน เราไม่สบายใจมากๆเราเชื่อใจนะคะเเต่โครตไม่สบายใจ เราอยากปรับความเข้าใจกับครอบครัวมากๆ ให้เขาเปิดใจนิดนึงเเลกกับการคบกันในสายตาครอบครัว เจอกันน้อยลงหรือเกรดที่ดีขึ้นเเละไม่ตกของเราก็ได้ อยากทราบว่าเราจะพูดกับที่บ้านยังไงดีเเบบนี้มันทรมานมากๆ เราไม่อยากเลิกกันทั้งคู่ค่ะ