เราเริ่มทำร้ายตัวเองครั้งแรกเมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้วค่ะ ทุบตีตัวเองด้วยของแข็งให้ช้ำ หลังจากนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นกรีดข้อมือให้เป็นแผลที่แม้แต่แมวข่วนยังเจ็บกว่าในตอนเดือนพฤจิกายน
ทั้งหมดเกิดขึ้นเวลารู้สึกเศร้าค่ะ
พอเศร้าหรือมีปัญหาอะไรก็จะรู้สึกว่าตัวเองผิดค่ะ
รู้สึกที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะเรา พอทำร้ายตัวเองก็คิดว่าที่ทำก็แค่เรียกร้องความสนใจป้ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าค่ะ
ไม่ว่าจะทำอะไรความคิดก็จะดิ่งลงไปเรื่อยๆเลยค่ะ

ไม่ได้เศร้าทุกวัน แต่ก็บ่อย ประมาณ 3-4วันต่อสัปดาห์
รู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ พ่อก็ยำ้ตลอดว่าไม่ได้เป็น
บางครั้งแค่อยากให้คนสนใจในตอนที่เศร้าค่ะ แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่กล้าบอกใครสักคนว่าเศร้าอยู่
เลือกที่จะร้องไห้อยู่กับตัวเองคนเดียว ทั้งๆที่จริงๆอยากให้คนรู้และห่วงมาก
สุดท้ายพอเจอใครเราก็ทำเป็นสบายดีตลอด

ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกวันนี้ตัวเองคือแบบไหน แล้วที่เป็นอยู่ในตอนนี้คือเป็นอะไร