อย่างที่ทราบกันดีว่า ผู้ใหญ่ยุค 80 ลงไป จะมีความเชื่อฝังหัวว่าต้องรับราชการถึงจะดี

แม่เราก็เป็นหนึ่งในนั้น เรารู้ว่าแม่เป็นห่วงเรา อยากให้เรามีชีวิตที่มั่นคง ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ตามในชีวิต

เราจะสามารถพึ่งพาตัวเองได้ ในยามแก่เฒ่า แม่ไม่อยากให้เราเป็นเหมือนแม่

แม่เราเคยลำบากมาก เนื่องจากทำงานกับพ่อ เป็นธุรกิจส่วนตัวของพ่อ แต่วันนึงพ่อกับแม่ก็ต้องแยกทางกัน

โดยเรากับน้องอยู่กับแม่ แม่ดูแลเรากับน้องคนเดียว และแม่ไม่มีอาชีพการงานที่มั่นคง

พับดอกไม้ ทำงานที่นับชิ้นคิดเงินน่ะค่ะ ลำบากมาก แต่พอเรากับน้องเรีนยจบ แม่สร้างเนื้อสร้างตัวได้

แม่เลยอยากให้เรารับราชการ ส่วนน้องเค้าเลือกทางของเค้าเองแต่บังเอิญเป็นทางที่รับราชการอัตโนมัติ

เพราะเลือกใช้ทุนพอดี แม่จึงตั้งความหวังมาที่เราคนเดียว เทมาทั้งหมด เพราะน้องไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว

แต่เราไม่อยากรับราชการ ไม่ใช่มันไม่ดี แต่เราไม่ชอบ เพราะเราทำอยู่ในหน่วยงานราชการ แต่ยังไม่บรรจุ

และเรามีความฝันอยากไปทำงานต่างประเทศและเรียนต่อ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแม่เรากระหยิ่มยิ้มย่องใจมาก

เค้าเป็นคนชอบดูดวง ชอบบน มีคนรอบตัวเค้ามากมายที่มีเซ้น มีญาณ รวมถึงตัวเค้าเอง

เรากลัวมาก เพราะแม่บอกว่าบรรพบุรุษเราเป็นข้าราชการ ยังไงเราก็ต้องเป็น ทีนี้เราลองไปสัมภาษณ์งานเอกชนมาหลายที่

ถึงจะไม่เยอะถึงหลักสิบ แต่ก็ไม่ผ่านสักที ประกอบกับความกังวลที่มีในใจทำให้ไม่กล้าลุยออกไปมากกว่านี้ด้วยมั้งคะ

แต่สอบกพ.ผ่านตั้งแต่รอบแรก....ทำไม ! เรากลัวว่าเราจะเอาชนะโชคชะตาไม่ได้ เราพยายามอยู่

พอรู้แบบนี้แล้วมันท้อ เราขอกำลังใจหน่อยนะคะ ถ้าเราพยายามมากพอ เราจะเปลี่ยนโชคชะตาได้ใช่ไหม