สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรา เรากำลังสับสนกับตัวเองว่าสรุปเรากำลังชอบเขาไหมค่ะ  เข้าเรื่องเลยละกัน เราเป็นนักศึกษาค่ะเรียนวิศวะปี2 เราไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายเลย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ เเต่เรากลัวโดนผู้ชายหลอก เรากลัวการมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่เราเคยคบกับผู้หญิงด้วยกัน จนวันนึงเรารู้สึกเหมือนเราชอบผู้ชายคนนึง เขามีอายุมากกว่าเกือบ17 18ปี พี่เขาเป็นนายช่างเทคนิค ไม่ได้มีหน้าที่สอน แต่จะมีหน้าที่ดูแลควบคุมอุปกรณ์ทดลองของสาขา ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไร จนเรามีโครงงาน เราเลยได้เจอและพูดคุยกับพี่เขา พี่แกใจดีมาก ให้คำปรึกษาดีมาตลอดเวลา1เดือน แบบมันไม่ใช่หน้าที่แก แกก็ช่วยเหลือ คอยหาอุปกรณ์ให้ คอยสอนทุกอย่าง จนเราได้เริ่มใกล้ชิดกัน แต่ตอนนั้นเรายังไม่ได้รู้สึกอะไรเมื่อโครงงานเสร็จเราก็ไม่ได้เจอกับพี่เขาเลย ผ่านมา2เดือนจึงได้เจอใหม่ เราบังเอิญไปนั่งรอเพื่อนอยู่แถวหน้าห้องแก แกเห็นเราเเกเลยเดินมาพูดคุย ถามโน่นนี่  เราคุยกันนานมาก แกเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังเยอะมากแบบเหมือนคนสนิทมากๆอ่ะ และยังให้กำลังใจเราดีมากๆ หลังจากตอนนั้นมันทำให้เราเริ่มรู้สึกอยากไปที่ตรงนั้น อยากเจอแก อยากคุยด้วยอีก ต้องบอกก่อนนะว่าพี่แกอายุประมาณ38 39แล้ว ส่วนเราพึ่ง21 แต่แกดูหล่อขาว เนี๊ยบสะอาดมาก ดูไม่แก่เลย
เราเริ่มหวั่นไหวรึเปล่าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่างๆเราเลยชอบไปนั่งแถวๆหน้าห้องแก เราไม่ได้ไปหวังจะเจอแกอย่างเดียวแต่เราชอบไปนั่งแถวๆนั้นอยู่แล้ว แต่ทุกๆครั้งที่เราไปแกจะเดินมาทักเราก่อน ชวนเราคุยเรื่อยๆ ทุกครั้งที่แกชวนคุยเรามักจะไม่มองหน้าแก  เรารู้สึกทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มๆ จนแกเคยถามว่าเป็นไรไหม เราเลยบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ แล้วแกก็ไปทำงานของแก พอเราว่างเราก็ไปนั่งแถวๆนั้นอีกเจอกันบ่อยมาก เราชอบทำเมินพี่เขา แบบเดินผ่านห้องเราจะทำเมินนะแต่แอบเห็นด้วยหางตาว่าแกมองเรา เรารู้สึกแปลกๆ ในใจอยากไปทักนะแต่ไม่อยากทัก พอพี่เขาเดินมาจากห้องเหมือนจะมานั่งคุยด้วย เราก็หยิบโทรศัพท์ทำทีเป็นคุยกับคนอื่นทั้งๆไม่ได้คุยกับใครแล้วเราก็ลุกไปตรงอื่น พอเห็นพี่เขาหันหลังไปเราจึงกลับมานั่งที่เดิมต่อ แต่ในใจเราเหมือนอยากให้เขามานั่ง อยากพูดคุย แต่เอาจริงๆพอเขาจะมาเรากลับทำตัวเหมือนเมินเขาเอง เราจะนั่งหน้าห้องLab พี่เขาก็เดินเข้าออกบ่อยๆ เราจะเห็นพี่เขาในห้องโดยผ่านกระจกที่ผนังตรงข้าม เราจะนั้งหันหลังให้ห้องพี่เขาแต่เราจะสะท้อนบางๆเลยเห็นพี่เขาเวลาอยู่ในห้อง พอเหมือนพี่เขาจะเดินออกมาเราจะก้มหน้าทันทีไม่ก็หันหน้าไปอีกด้าน เมื่อพี่เขาเดินหันหลังไปเราก็ได้แต่มองจากด้านหลัง พอแกจะเดินมาเข้าห้องเราก็จะก้มหน้า บางครั้งแกกำลังจะพูดทักทายเรา เราก้มหน้าหนี รู้สึกว่าเราเสียมารยาทมากเลย แกเลยพูดไม่ทันจบก็เข้าห้องไป เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง บางทีเวลาเรียนเสร็จพักเที่ยงเราก็นั่งแถวๆนั้นรอเรียนวิชาอื่น แกก็ชวนไปกินข้าว แต่ชวนแบบทั่วๆไปไม่ได้คิดอะไร เราทำตัวไม่ถูกได้แต่ยิ้มๆไม่พูดอะไร เพราะไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร  จนมีครั้งนึงเราได้ขึ้นลิฟต์กับพี่เขา2คน จากชั้น4เราและเขาจะลงไปชั้น1 แต่เราทำตัวไม่ถูกเลยกดลงที่ชั้น3 แล้วเดินลงมาเองคนเดียว  เป็นอยู่แบบนี้บ่อยมากค่ะ เหมือนจะชอบนะแต่ก็ชอบหนีมากกว่า อยากคุยด้วยแต่ไม่อยากคุย มันบอกไม่ถูกก พี่เขาเป็นคนนิสัยน่ารักมากๆ เราเคยแอบบเห็นมุมน่ารักๆของเเก เเกเคยซื้อหมูปิ้งให้หมาข้างตึกแล้วแกกินข้าวเหนียวที่เหลือเอง ครั้งนึงตอนเราเรียนแล้วเราต้องไปเบิกอุปกรณ์จากแก แอบเห็นแกกำลังกินก๋วยเตี๋ยวในห้อง แล้วปากเลอะ เราเลยบอก แกเลยทำหน้ายิ้มๆเขินๆแล้วพูดว่าขอบคุณนะครับที่บอกผม เขินจัง...     แบบงูยยเขินแล้วน่ารักอีก  
ต้องบอกก่อนนะคะว่าแกยังไม่มีแฟน ที่เรารู้เพราะเคยได้ยินอาจารย์และเพื่อนๆของแกแซวว่า ทำแต่งานเมื่อไหร่จะหาแฟนสักที ทำไมไม่จีบใครสักที เราเลยคิดว่าแกยังไม่มีแฟนค่ะ
เราเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน บางทีก็ชอบบางทีก็บอกไม่ถูก เหมือนไม่ได้อยากได้เป็นแฟนแต่อยากคุยกันทุกวัน แต่นั่นแล่ะ ไม่เคยได้คุยดีๆสักครั้ง เราแค่รู้สึกว่าคุยด้วยแล้วมันสบายใจดี เห็นหน้าก็รู้สึกดีแล้วบางครั้งไม่ต้องคุยก็ได้ เห็นรอยยิ้มเวลาพี่แกยิ้มกับหมาดูอบอุ่นยังไงไม่รู้ หรือเราชอบสิ่งที่เขาเป็น ยังบอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน  บอกได้แค่ว่าอยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี... จะพยายามทำตัวปกติที่สุดนะ