อยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่มาเป็น 30 ปี จะเรียกว่าเป็นลูกแหง่ก็ได้ค่ะ พอหลังแต่งงานสามีก็ย้ายเข้ามาอยู่รวมกันกับพ่อแม่เราน้องสาว ปีหลังๆ มีน้องเขยมาอีกแล้วก็เกิดมีปัญหากันทำให้ต้องแยกบ้านออกมาอยู่กันเองกับสามีสองคน ห่างไกลจากบ้านเดิมมาก ๆ ใช้เวลาเดินทางราว ๆ 2 ชั่วโมงกว่าเลย แรก ๆ ก็ตื่นเต้นบ้านใหม่ พอหลังจากนั้นไม่ถึงอาทิตย์เราคิดถึงบ้านคิดถึงการใช้ชีวิตที่บ้านเดิมมาก ๆ แต่ไม่กล้าบอกสามีกลัวเค้าเสียใจ ตอนนี้อาศัยโทรหาไลน์ไปหาให้พอได้คุยกับพ่อแม่บ้างแต่มันก็ยังแอบใจหายๆเหงาๆคิดถึงอยู่ตลอดเลยทำไงดีไม่อยากเป็นแบบนี้ พอจะมีวิธีไหนช่วยบรรเทาหรือช่วยให้ทำใจได้บ้างไหมคะ