เราขอระบายความรู้สึกหน่อยน้ะ บ้านเราอะ เป็นส่วนหนึ่งของญาติ แต่เหมือนไม่ใช่ญาติของพวกเขา คือ ย่าของเราอะเป็นลูกของทวดเรา แล้ว แล้วพอพ่อของย่าเราเสีย แม่ของย่าเลย เลยมีแฟนใหม่ แล้วมีลูก ก็เหมือนกับย่าของเราเป็นลูกคนเดียว ส่วนพี่น้องย่าบอกเราว่าเค้ารักเราเป็นหลานนั้นแหละ แต่เราว่ามันไม่ใช่หรอก เหมือนเราเป็นแค่คนรู้จักกับเขา เวลามีงานอะไรเขาจะ โทรมาบอก แต่ถึงเวลาไป เราต้องไปกันเอง เขาบอกเขาจะมารับเขาก็ไม่มารับ เราก็ต้องไปเอง เวลาไปก็รู้สึกเป็นส่วนเกิน เขาไม่เคยพูดถึงเรา เอาง่ายๆมันไม่เกี่ยวกับคนในบ้านเราหรอก ญาติคนอื่นเหมือนเขาไม่ชอบเราประมาณนั้น เมื่อก่อนเราเคยทำผิด อย่าง เคยโดดเรียน ครั้งเดียว เคยปีนรั้วบ้านเพราะตอนนั้นไม่มีกุญแจ เพราะแม่ไม่อยู่ แต่เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แต่มันทำให้เราชีวิตเปลี่ยนไป เราเหมือนตัวคนเดียวกับครอบครัวเราที่มีแค่ ปู่ ย่า แม่ อา แค่นี้ เราคิดใว้ ว่าเราจะเก็บตังค์แล้วไปให้พ้นจากที่นี้ เขาเห็นเราเป็นส่วนเกินเราก็จะไปเอง แล้วถ้าเป็นพวกคุณ คุณจะทำยังไงกันค่ะ