กลอน กำไลมาศ

ผู้เเต่ง  นัฐพันธ์

ตะปูทองสองดอกตอกสลัก
ตรึงความรักต่อไปมิให้หาย
เเม้ความตายมาพรากมิอาจวาย
เป็นเครื่องหมายรักนี้นิรันดร

กำไลนี้เป็นตัวเเทนในความรัก
ที่สลักลวดลายเป็นอักษร
มอบเเทนใจพี่นี้ให้บังอร
เขียนอักษรว่ายอดรักปักในทรวง

ถึงตัวห่าง สายใยไม่สิ้นรัก
มิเเปรพักตร์ หัวใจเฝ้าถอดถอน
เพียงเอ่ยคำอำลาเเสนอาวร
เเม่เนื้ออ่อนร่ำว่าเเสนอาลัย

บังอรเอ๋ย พี่มาด่วน จะไปเเล้ว
ก็ไม่เเคล้ว เหว่ว้าน้ำตาไหล
ต่อเเต่นี้คงอ้างว้าง เเรมร้างไกล
อีกเมื่อใด จะหวนชื่นคืนกลับที

เเม้สองเราพลัดห่างสิ้นมลาย
ขอสลายไปเป็นธุรีสี
ให้มอดม้วยดังผงพงธุรี
ขอกำไลนี้ติดตัวไปจนตาย

(เเรงบันดาลใจจาก กำไลมาศ หม่อมสดับ ในสมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวงรัชกาลที่5)