มีคนรู้จัก มีอาการประมาณนี้ครับ
ถ้าเรียกแบบเข้าใจง่ายๆ อาจจะเรียกว่าเป็น "คนหน้าบาง" อาการก็จะประมาณนี้ครับ
- เกรงใจคนอื่นมาก
- รู้สึกผิด รับไม่ได้ถ้าใครมาตำหนิ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ เรื่องหยุมหยิม ยอมแก้ไขหรือทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ
- มีคนมาขอให้ช่วย ก็ยอมช่วยเพราะกลัวโดนโกรธ ถ้าไม่ช่วยจะรู้สึกผิด บางทียอมเสียงานตัวเอง หรือยอมผิดเวลานัด (ไปสาย) เพื่อไปช่วยเรื่องหยุมหยิม แล้วก็มารู้สึผิดที่ไปผิดเวลานัดกับอีกคนนึง (เช่น ไปช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ 30 นาที)
- มีคนมาขอยืมของ ก็ให้ยืมเพราะกลัวโดนโกรธ ถ้าไม่ให้ยืมจะรู้สึกผิด แล้วพอให้ยืมไปก็มาเครียด วิตกกังวลว่าของที่ถูกยืมไปจะเป็นอย่างไรบ้าง พอถึงเวลาจะต้องใช้ของก็ไม่กล้าไปทวง ทั้งๆ ที่เป็นของตัวเอง
- กลัวคนอื่นโกรธทั้งๆ ที่ฝ่ายตัวเองเป็นฝ่ายถูก
- มีคนมาเอาเปรียบ แต่ก็ยอมให้เค้าเอาเปรียบ เพราะกลัวอีกฝ่ายโกรธ
มีบางครั้งที่ปฏิเสธบ้าง แต่ก็น้อยครับ ยอมคนอื่นซัก 70% ไม่ยอมซัก 30%
ถ้าฝืนจะรู้สึกผิด สมาธิเสีย คิดอะไรไม่ทัน
พฤติกรรมลักษณะนี้ จัดเป็นอาการทางจิตเวชหรือไม่ครับ
ขอบคุณครับ
"คนหน้าบาง" ขอให้ช่วยก็ช่วย ขอยืมก็ให้ยืม ถ้าไม่ช่วยจะรู้สึกผิด รับไม่ได้ถ้าใครมาตำหนิ เป็นอาการทางจิตเวชไหม
ถ้าเรียกแบบเข้าใจง่ายๆ อาจจะเรียกว่าเป็น "คนหน้าบาง" อาการก็จะประมาณนี้ครับ
- เกรงใจคนอื่นมาก
- รู้สึกผิด รับไม่ได้ถ้าใครมาตำหนิ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ เรื่องหยุมหยิม ยอมแก้ไขหรือทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ
- มีคนมาขอให้ช่วย ก็ยอมช่วยเพราะกลัวโดนโกรธ ถ้าไม่ช่วยจะรู้สึกผิด บางทียอมเสียงานตัวเอง หรือยอมผิดเวลานัด (ไปสาย) เพื่อไปช่วยเรื่องหยุมหยิม แล้วก็มารู้สึผิดที่ไปผิดเวลานัดกับอีกคนนึง (เช่น ไปช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ 30 นาที)
- มีคนมาขอยืมของ ก็ให้ยืมเพราะกลัวโดนโกรธ ถ้าไม่ให้ยืมจะรู้สึกผิด แล้วพอให้ยืมไปก็มาเครียด วิตกกังวลว่าของที่ถูกยืมไปจะเป็นอย่างไรบ้าง พอถึงเวลาจะต้องใช้ของก็ไม่กล้าไปทวง ทั้งๆ ที่เป็นของตัวเอง
- กลัวคนอื่นโกรธทั้งๆ ที่ฝ่ายตัวเองเป็นฝ่ายถูก
- มีคนมาเอาเปรียบ แต่ก็ยอมให้เค้าเอาเปรียบ เพราะกลัวอีกฝ่ายโกรธ
มีบางครั้งที่ปฏิเสธบ้าง แต่ก็น้อยครับ ยอมคนอื่นซัก 70% ไม่ยอมซัก 30%
ถ้าฝืนจะรู้สึกผิด สมาธิเสีย คิดอะไรไม่ทัน
พฤติกรรมลักษณะนี้ จัดเป็นอาการทางจิตเวชหรือไม่ครับ
ขอบคุณครับ