เนื่องจากผมเองเมื่อประมาณ 12-13 ปีก่อน ผมเคยเสียใจกับเรื่องที่ผิดศีลข้อ1 เช่น ตบยุงบ้าง เป็นตัน ในตอนนั้นผมเริ่มได้ลองอ่านหนังสือธรรมะและเริ่มปฎิบัติ จำได้ว่ามีคืนนึงผมเสียใจกับสิ่งที่ทำมา กว่าจะรู้ตัวว่าผิดก็อายุปาไป19-20 ปี คืนนั้นผมน้ำตาไหลเยอะมาก ในใจผมแอบตั้งสัจจะกับตัวเองว่า จะไม่ผิดศีลข้อ 1 โดยเจตนาเด็ดขาด  

   แล้วเมื่อวานตอนกลางคืนผมได้ยินเสียงหมาเห่าที่บริเวณบ้าน ผมออกไปดูและได้ยินเสียงเหมือนแมวขู่ ผมส่องไฟฉายไปเจองูเห่าตัวใหญ่กำลังชูคอ ตอนนั้นแม่ผมก็ออกมาดูครับ พอรู้ว่าเป็นงูเห่าแม่ผมก็หยิบไม้เพื่อจะตีงู ผมตอนนั้นก็หยิบเหล็กไว้ที่มืออีกข้าง ผมกลัวงูจะฉกแม่ ซึ่งในตอนนั้นผมลังเลมาก ใจหนึ่งขอให้งูหนีไปต่างคนต่างอยู่ แต่งูเห่าไม่หนีครับ เพราะคงกลัวและตอนนั้นเองแม่ผมตีไปที่หลังงูเห่า และในจังหวะนั้นผมเห็นงูกำลังจะพุ่งเข้าหาแม่ผมเลยรีบเข้าไปตีด้วยเหล็กในมือไป 2 ทีครับ แล้วแม่คงกลัวงูจะกัดผมก็ตีซ้ำจนงูเห่าตายครับ ผมเข้าใจเลยว่าศีลขาดทำให้ใจไม่สงบ ผมเริ่มรู้สึกผิดลึกๆ หลังจากนั้นพอช่วงที่ผมนั่งสมาธิ ปรากฎว่าไม่สงบครับเพราะความรู้สึกผิดมันไม่หายครับ  
  
    จะทำยังไงดีครับ ผมดูอารมณ์ที่รู้สึกผิดแต่อารมณ์นั้นไม่หาย มันเกาะที่ลมหายใจจนรู้สึกลมหายใจส่ายไปส่ายมาเรื่อยๆครับ