เรา คือผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง ตอนเป็นเฟรชชี่เราเคยไปเต๊าะผู้คนหนึ่ง เห็นว่านั่งอยู่เรียบๆ แบบหน้าตาน่ารัก กรุบกริบดี ปลุกไฟในตัวเราให้เข้าไปหาเค้า5555 ก็เข้าไปทักทาย เข้าไปคุยด้วย ด้วยความมั่นหน้า ตอนแรกนึกว่าจะเรียนคณะธรรมดาๆ แม้เจ้า คุยไปคุยแม่เรียนแพทย์จ้า ถามว่าตอนมัธยมเรียนไหนฮีบอกว่า เรียนโรงเรียนนานาชาติที่ค่าเทอมติดท๊อป 3 อันดับแพงที่สุดในประเทศไทย ตอนนั้นยังไม่คิดอะไรเพราะเห็นว่า เออ ก็เพื่อนกัน รู้จักกันไว้ก็ดี ตอนที่เจอกันครั้งแรกเราอยู่กับเพื่อนสนิทเราอยู่ นั่งเล่นเกมกัน เพื่อนเรามันกวนโอ้ย คำหยาบที่เราด่าในเกมกับเพื่อนคือมาเต็ม55555 ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรกับเค้านะ แต่พอเจอเค้าบ่อยๆความรู้สึกกลับมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งชีวิตนี้เรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเราเคยแอบรักผู้ชาย(ที่ไม่ใช่คนในครอบครัว)อยู่แค่คนเดียวตอนประถม นั้นคือรักแรก แอบรักมาสี่ปี ฝังใจมาก พอเขามีแฟนก็ค่อยๆหายไปเอง กว่าจะทำใจได้ ตัดใจได้ใช้เวลาประมาณ 3 ปีกว่า หลังจากนั้นมาเราก็ไม่เคยชอบใครอีกเลย เราก็ผู้หญิงทั่วไป ชอบมองผู้ชายหล่อ แต่ไม่ได้ชอบใครจริงจังขนาดนั้น จนมาเจอคนๆนี้ เราเคยส่งจดหมายไปให้เค้าแบบไม่ระบุตัวตน (เป็นกิจกรรมของคณะๆหนึ่ง) เราแปะดอกไม้ไปในจดหมาย ทำแบบกากๆ ผลงานเด็กอนุบาลมาก แล้วเขียนเนื้อเพลงของ polycat บอกไปว่า “ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน เธอจึงได้ครอบครอง รอยยิ้มที่สวยงามขนาดนี้” แต่เราเขียนเป็นภาษาอังกฤษนะ มันกากจนกระทั่งที่ว่าเพื่อนเราบอกว่า “ถ้ากุเป็นเค้าแล้วเจอจดหมายที่เมิงส่งให้นี้ กุปาทิ้งถังขยะไปแล้ว” 555555 พอขึ้นปีสองก็ไม่ค่อยได้เจอกัน เจอกันบ้างแบบสองสามครั้ง แต่ก็ไม่เคยทักเลย เราใช้เวลาทบทวนกับตัวเอง คิดว่า คงไม่ได้ชอบเค้าแล้วแหละ แต่พอกลับมาเจอกัน ความรู้สึกเดิมๆมันกลับมา เรายังรู้สึกอยู่ พอเราโตขึ้น เราถึงพึ่งรู้ว่าแค่รักกันมันไม่ใช่ จะบอกก่อนว่าเราโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นนะ พ่อแม่ให้ทุกอย่าง รู้สึกไม่เคยขาดเลย ไม่เคยรู้สึกว่าไม่มีค่าด้วย บอกกับตัวเองมาตลอดว่า ถึงชั้นไม่เก่งเรียน ชั้นก็ต้องเก่งสักอย่างหนึ่งละว้า555 ไม่เคยน้อยใจตัวเองด้วย แต่พอว่าเจอเค้า เค้าเพอร์เฟคมาก บ้านรวย เรียนหมอ เกรด 4 ท๊อปคณะ (แต่หน้าตาเค้าก็ไม่ได้หล่อเหมือนพระเอกนิยายนะ) แต่นิสัยดี อบอุ่น น่ารัก ฮีเป็นพวก introvert ด้วย ไม่เที่ยว ชอบอยู่กับครอบครัว อยู่กับเพื่อนสนิท อ่านหนังสือ นิสัยบอยๆ แมนๆ แบบเข้าใจมั้ยคะ พวกโลกส่วนตัวสูงที่ติ๊สๆ พอย้อนกลับมาดูตัวเอง ไม่มีอะไรดีกว่าเลยยกเว้นหน้าตา 55555555555 คือ ตัวเองทั้งติดเอฟ (พยายามแล้วแต่คณิตกับเราไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ) เรียนไม่เก่ง อะไรก็สู้เค้าไม่ได้ อ่ะ เอาง่ายๆ คือเทียบอะไรกับเค้าไม่ได้เลย แต่เราไม่ได้น้อยใจอะไรนะ เราแค่รู้สึกว่า เราอยากให้เค้าได้เจอคนที่ดีกว่าเรา เหมาะสมกว่าเท่านั้นเอง5555 ความจริงมีคนมาแอบชอบเค้านะ เป็นเพื่อนในคณะเค้านั่นแหละ เป็นผู้หญิงเก่ง รวยมาก ดีกรีเดือนคณะ (อย่าถามว่าเรารู้ได้ยังไงเพราะเราขี้เผือก) แบบเหมาะสมกับมาก เรายังคิดอยู่เลยว่า เราโอเคนะ ถ้าเค้าจะคบกัน เพราะเค้าเหมาะสมกันมาก ฮ่าๆ ทำให้เราคิดกับตัวเองว่า พอเราโตขึ้น เวลาเราชอบใครสักคน เราต้องมองถึงอนาคตกับเค้าด้วย เราคิดภาพเวลาตัวอยู่กับเค้า มันก็น่าคิดนะว่า เราจะเข้ากับสังคมเค้าได้เหรอ เราจะเข้ากับครอบครัวเค้าได้เหรอ ฐานะทางสังคมเอย ฐานะต่างๆเอย เราจะสามารถอยู่กับเค้าได้จริงๆเหรอ โอ้ยย คิดสารพัดไปหมด ฮ่าๆ มีพี่ๆคนไหนเคยติดอยู่ในสถาณการณ์เดียวกันมั้ยคะ ลองเล่าสู่กันฟังได้นะคะ เราเข้ามาพิมในนี้เพราะเรารู้สึกว่า สังคมพันทิปน่ารักดี หลากหลายทางความคิด แล้วเราเป็นคนชอบเล่าเรื่องให้คนอื่นฟังด้วย
แต่ตอนนี้เราว่าเราก็พยายามเป็นคนเวอร์ชั่นที่ดีขึ้นนะคะ เพื่อตัวเองและคนรอบข้าง ฮ่าๆ
ปล. เป็นผู้ชายคนเดียวกับกระทู้ที่เราเคยถามไปด้านล่าง
ปล.2 พิมผิดขออภัยนะคะ ภาษาไทยเราไม่แข็งแรงจริงๆ (สตอมาก555) ......