ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ประโยคนี้คงเหมาะกับชีวิตเรามาก
เพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครช่วยเราได้เลยซักคน แก้ปัญหาเองตลอด แม้แต่ครอบครัวเราเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ซักอย่างเลย
มีแต่บอกให้เราสู้เอง ที่ผ่านมาเราสู้เองตลอด อยากจะขอคำปรึกษาหรือกำลังใจจากครอบครัวบ้าง แต่สุดท้ายไม่มีใครสนใจปัญหาเราจริงๆซักคน
จนสุดท้ายเรามีอะไรก็ไม่อยากคุยกับครอบครัวแล้ว เหนื่อย..

บางทีก็เหนื่อยที่ต้องเผชิญอะไรคนเดียว เคยอยากตายแต่ยังมีความหวังว่าชีวิตเราอาจจะดีขึ้นซักวันหนึ่ง เลยพยายามต่อไป
เหมือนเราให้ความหวังที่อาจจะลมๆแล้งๆให้ตัวเองยังไงไม่รู้ค่ะ 55555 บางทีก็เวทนาตัวเอง

อยากรู้ว่าเวลาคนอื่นเครียดๆหรือท้อมาก แล้วยังต้องอยู่กับมันคนเดียวอีก ทุกคนทำยังไงกันบ้าง