บอกก่อนเลยน่ะค่ะว่าเป็นแมวที่ทำงานทีแรกก็ไม่ได้เกลียดหรอกแค่กลัวเฉยๆเวลามันจ้องหน้าเราเราู้สึกว่ามันเป็นแมวมันเมียมันจ้องหน้าเราเหมือนมันพร้อมจะกระโดดกัดเราตอนแรกแค่กลัวเฉยๆพอพักหลังเเมวมันเต็มไปหมดเดินไปไหนมาไหนเจอแต่แมวจากความกลัวกลายเป็นความเกลียดยิ่งตัวเล็กๆยิ่งกลัวเวลามันร้องขนลุกยิ่งที่ทำงานที่โรงอาหารนั่งกินข้าวทั้งตัวเล็กตัวใหญ่จะเดินกันเต็มไปหมดเวลากินข้าวต้องเสียมารยาทยกเท้าขึ้นรีบกินรีบออกจากตรงนั้นถ้าเห็นเราหลบมันก้ไม่เท่าไหร่แต่ตอนไม่เห็นมีคนทักว่าแมวมาเราก้มไปเจอมันจ้องหน้าเราอยู่กรี๊ดลั้นกระโดดจิกคนอยู่ใกล้ๆก็หลายครั้งจนรู้สึกว่าตัวเองแอ๊ปแค่แมวก็เกลียดก็กลัวพี่ที่ทำงานบางคนแกเข้าใจแกก็ไล่ให้ไม่ให้เราเห็นมันไปถึงบอกว่าแมวมาเคยแจ้งฝ่ายบุคคลแล้วว่าช่วยจัดการให้หน่อยเขาก็จัดการให้เทศบาลมาเอาไปแล้วไม่รู้ว่าจากไหนอีกไม่รู้จักหมดไอ้กลัวก็กลัวช่วงที่แมวเยอะๆจนหลอนเดินไปไหนมาไหนต้องมองว่ามีแมวไมยิ่งตอนได้ยินแต่เสียงไม่เห็นตัวเราจะยืนนิ่งกลัวว่าเดินต่อหรือถอยหลังแล้วจะเหยียบตัวมันเวลาจะสั่งงานทีต้องโทรสั่งลูกน้องเลยค่ะ เพื่อนๆคิดว่าต้องทำยังไงค่ะต้องแก้ยังไงกลัวคนอื่นมองว่าเราแอ๊ปอะไรประมาณนี้ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยเคยได้ยินป้าที่ทำงานพูดแค่แมวก็กลัวปัญญาอ่อนกรี๊ดสะตกใจ ตอนที่ได้ยินพูดอะไรไม่ออกกลัวก็กลัวอายก็อาย