เมื่อเช้าอ่านในเฟซบุ้ค เค้าบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของชั่วคราว ไม่ควรยึดถือเป็นตัวตนเราเขา แล้วสิ่งใดหนอที่ทำให้ เวลาส่งคืนของบางคน คือ การนอนตายง่ายๆบนเตียงอุ่นๆ  บางคนถูกข่มขืนแล้วฆ่า  บางคนไหลตาย   บางคนเกิดอุบัติเหตุ   บางคนตายสงบ   บางคนตายทรมาณ  

แม้เป็นของชั่วคราวถึงเวลาก็ต้องคืนเหมือนกัน แต่สภาพการตายและความเจ็บปวดทรมาณในการตาย ทำไมจึงต่างกันครับ อย่างคนถูกข่มขืนแล้วฆ่า เป็นไปได้หรือครับ ที่จิตดวงสุดท้ายของเค้าไม่ใช่โทสะ(ต่อให้ฝึกมาดีแค่ไหนแต่ไม่ได้บรรลุอะไร และ ถ้าคนนั้นคิดว่าทุกสิ่งชั่วคราวจริง เค้าจะแจ้งความไหมถ้าของหายหรือถูกข่มขืน) และ พยาบาทจนนำตัวเองสู่อบายทุคติวินิบาตนรก คนนอนตายบนเตียงอุ่นๆจะเตรียมตัวที่จะสิ้นใจอย่างสงบทัน วางจิตทัน คนไหลตาย ขึ้นอยู่กับตอนนั้นฝันว่าอะไร ส่วนตายด้วยอุบัติเหตุ ย่อมกลัว ก็โทสะอีกอ่ะครับ ถ้าเป็นผู้ที่ฝึกมาดีแล้ว ถึงเวลานั้นถ้าสถานการณ์ไม่เอื้อ จะวางใจได้หรือครับ(จะซักกี่คนที่ตอนถูกข่มขืนวางใจได้อย่างท่านอุบลวรรณาเถรี)